13 Σεπτεμβρίου 1993: Στον κήπο του Λευκού Οίκου. Από τη μια πλευρά του τραπεζιού κάθονταν ο τότε ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν και ο διπλωμάτης Ούρι Σαβνίρ, και από την άλλη ο Γιασέρ Αραφάτ, επί χρόνια τρομοκράτης στα μάτια του Ισραήλ, και το στέλεχος της PLO Αχμέτ Κουρία, υπό τις ευλογίες του παριστάμενου αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον, στην τελική πράξη της Ουάσιγκτον επικύρωναν τη συμφωνία του Όσλο. Ο Γιτζάκ Ράμπιν, ο Γιασέρ Αραφάτ και ο Σιμόν Πέρες, το 1994 τιμήθηκαν για τη συγκεκριμένη συμφωνία με το Νόμπελ Ειρήνης.
Η συμφωνία προβλέπει την παροχή «σχετικής αυτονομίας στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης», που αναγνωρίζεται από το Ισραήλ σε αντάλλαγμα με την επικράτηση ειρήνης, ενώ παράλληλα διαγράφεται από τη Χάρτα της ΟΑΠ άρθρο που αναφέρεται στην ολοκληρωτική καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ . Σε πρώτη φάση προβλέπεται η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από το 60% της Λωρίδας της Γάζας και αναφέρονται γενικόλογα περαιτέρω αποχωρήσεις εντός 5ετίας κατά την οποία θεωρητικώς θα αντιμετωπιστούν όλα τα ζητήματα: Των εποίκων, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, των προσφύγων, των οριστικών συνόρων.
Επί της ουσίας, η συμφωνία του Οσλο , όπως αποδείχτηκε αιματηρά, δεν ήταν παρά μια διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης των αποφάσεων του ΟΗΕ που όριζαν σαφώς ότι «άνευ όρων ή προϋποθέσεων» ο ισραηλινός στρατός οφείλει ν’ αποχωρήσει από το σύνολο των κατεχομένων αραβικών εδαφών και να διαλύσει χωρίς δεύτερη κουβέντα τους εκατοντάδες εποικισμούς, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ίδρυση ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους. Η συμφωνία του Οσλο, ήταν ένας συμβιβασμός, ήταν αδιέξοδη.
Οι Παλαιστίνιοι υπό το βάρος και του αρνητικού, διεθνώς, συσχετισμού δύναμης μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ (ο βασικός υποστηρικτής της ΕΣΣΔ), αναγκάστηκαν να αποδεχτούν να διαπραγματευτούν τα πλέον αυτονόητα δικαιώματά τους, ενώ πουθενά στο κείμενο της συγκεκριμένης συμφωνίας, αλλά και όσων άλλων «διευκρινιστικών» κειμένων ακολούθησαν, δεν αναφέρεται σαφώς η λέξη κατοχή, κάτι που δημιούργησε νέα δεδομένα στο πεδίο των διπλωματικών διαπραγματεύσεων, όπως ο ισραηλινός στρατός και οι παράνομοι εποικισμοί δημιουργούν καθημερινά νέα δεδομένα στο έδαφος μέχρι και σήμερα.
Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές, υπαναχωρήσεις και κωλυσιεργίες εκ μέρους της ισραηλινής πλευράς, η παλαιστινιακή απογοήτευση κορυφώνεται όταν ο Γιάσερ Αραφάτ τον Αύγουστο του 2000, στο Καμπ Ντέιβιντ, αρνείται να αποδεχτεί μια «συνολική» συμφωνία που δε δίνει στον παλαιστινιακό λαό παρά κατακερματισμένα κομμάτια γης, υπό τη διαρκή επιτήρηση του ισραηλινού στρατού, χωρίς έλεγχο των όποιων συνόρων και χωρίς καμία ρεαλιστική δυνατότητα ανεξάρτητης οικονομικής ανάπτυξης. Η «συμφωνία του Οσλο » κατακρημνίζεται σε λουτρό αίματος, με την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα, το Σεπτέμβρη του 2000, που ο ισραηλινός στρατός μεθοδικά κλιμάκωσε δολοφονώντας άοπλους διαδηλωτές, επανακαταλαμβάνοντας θέσεις στη Δ. Οχθη και στη Γάζα, επιβάλλοντας φονικούς αποκλεισμούς.
Το Ισραήλ προχώρησε σε κατοχή και νέων εδαφών, στη δημιουργία εποικισμών και στην περικύκλωση των όποιων εναπομεινάντων παλαιστινιακών εδαφών από το γνωστό τείχος της ντροπής, έτσι που οι Παλαιστίνιοι να είναι μόνιμα πολιορκημένοι. Οι Παλαιστίνιοι είναι παγιδευμένοι μέσα σε 760 χιλιόμετρα από τοίχους, μια φυλακή που εμποδίζει την ελεύθερη κυκλοφορία, αρνείται δικαιώματα και χωρίζει οικογένειες. Για να μην αναφέρουμε ότι οι παράνομοι εποικισμοί στη Δυτική Όχθη έχουν αυξηθεί σε υπερβολικό βαθμό, με πολλές παλαιστινιακές κοινότητες να έχουν χάσει παντελώς την πρόσβαση στη γη και τους πόρους, από τους οποίους εξαρτώνται για να επιβιώσουν. Ουσιαστικά έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση που σταδιακά οδηγεί στη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού.
Τελευταία ενέργεια στην προσπάθεια του Ισραήλ και των συμμάχων της να κάψουν να κάψουν τη λύση της σύστασης ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, για αυτό που αγωνίζεται και ματώνει τόσα χρόνια ο Παλαιστινιακός λαός, η μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.
Η λύση στο Παλαιστινιακό είναι μία. Να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα εδάφη του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Να γκρεμιστεί το τείχος που υπάρχει. Το κράτος που θα δημιουργηθεί να είναι κυριολεκτικά ανεξάρτητο και όχι ένα κράτος που θα αποτελεί στην ουσία παράρτημα του Ισραήλ , όπου τα πάντα στη ζωή των κατοίκων εξαρτώνται από το Ισραήλ . Γι’ αυτό οι λαοί της περιοχής να σηκώσουν ακόμα περισσότερο το ανάστημά τους στην ιμπεριαλιστική δράση του Ισραήλ , συνολικά στον ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του σε κάθε χώρα. Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Πανστρατιά αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους!
