Οι λαο­γέν­νη­τοι δε φεύ­γουν. Αγκα­λιά­ζουν με τα πελώ­ρια απλω­μέ­να χέρια των στί­χων τους τα σκιρ­τή­μα­τα της ψυχής και των ονεί­ρων μας, στη­ρί­ζο­ντας τα βήμα­τά μας στα δυσκο­λο­διά­βα­τα μονο­πά­τια των σύγ­χρο­νων και­ρών. “Γρά­φω για εκεί­νους που δεν ξέρουν να δια­βά­σουν \ για τους εργά­τες που γυρί­ζου­νε το βρά­δυ με τα μάτια κόκ­κι­να από τον άμμο.\ __ … Συνε­χί­στε να δια­βά­ζε­τε το Τάσος Λει­βα­δί­της: Ο αξέ­χα­στος ποι­η­τής του αγώ­να και της φτω­χο­γει­το­νιάς που κρα­τού­σε ανοι­χτή την πόρ­τα της αδι­καί­ω­της ελπί­δας, μέχρι “ν’ ανθί­σει μες στην καρ­βου­νό­σκο­νη, σαν έν’ άσπρο τρια­ντά­φυλ­λο”.