Ο Μουράτ είναι 35 χρονών. Μεγάλωσε σε ενα μειονοτικό χωριό κοντά στην Κομοτηνή. Είναι μουσουλμάνος με τουρκική εθνική συνείδηση. Σπούδασε στην Άγκυρα και υπηρέτησε στις ειδικές δυνάμεις του τούρκικου στρατού.
Λόγω εργασίας διαμένει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην Τουρκία και συχνά επισκέπτεται το σπίτι των δικών του στην Θράκη. Ο Μουράτ είναι εθνικιστής. Σκληρός εθνικιστής, αν και ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως «τούρκος πατριώτης». Όνειρο του είναι η ανεξαρτησία της Θράκης και η προσάρτηση της στη «μητέρα Τουρκία».
Δεν το κρύβει άλλωστε. Το προφίλ του στο facebook είναι γεμάτο από σημαίες της Τουρκίας και της «Ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης», ενώ σε αναρτήσεις του διατυμπανίζει με περηφάνια πως «η Δυτική Θράκη ανήκει στην Τουρκία». Όταν βρίσκεται στην ιδιαίτερη του πατρίδα, το χωριό του, ο Μουράτ αρέσκεται στο να τοποθετεί σημαίες της «ανεξάρτητης Θράκης» σε διάφορα σημεία, να τις φωτογραφίζει και να τις ανεβάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκαλώντας τους έλληνες «να ‘ρθουν να τις κατεβάσουν, αν τολμούν».
Το ημερολόγιο γράφει 30 Αυγούστου. Στην Τουρκία είναι εθνική εορτή, καθώς η ημερομηνία αυτή σηματοδοτεί τη νίκη του τούρκικου στρατού ενάντια στους «έλληνες εισβολείς» το 1922. Ο Μουράτ βρίσκεται στο χωριό του στη Θράκη. Είναι η τελευταία μέρα που οι δικοί του, οι φίλοι του και συγχωριανοί θα τον δουν ζωντανό.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής, ο 35χρονος Μουράτ πέφτει νεκρός από τις σφαίρες ελλήνων αστυνομικών. Οι εκδοχές για την τραγωδία διαδέχονται η μια την άλλη. Όλες συγκλίνουν στο ότι ο Μουράτ, έχοντας στην κατοχή του καλάσνικοφ με διόπτρα, ενεπλάκη σε ανταλλαγή πυροβολισμών με έλληνες αστυνομικούς. Τα τραγικά νέα φτάνουν γρήγορα στην Τουρκία και τα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν τη δολοφονία ενός τούρκου από τις ελληνικές αρχές.
Ο «πατριώτης» Μουράτ- που ήθελε κάποτε να δει την τουρκική σημαία να ανεμίζει στη δυτική Θράκη- γίνεται γρήγορα ο νέος ήρωας των τουρκικών τηλεοπτικών δελτίων. Τα εθνικιστικά κόμματα, με πρώτο απ’ όλα αυτό των «γκρίζων λύκων» του Μπαχτσελί, βγάζουν πύρινες ανακοινώσεις για τη «εκτέλεση του τούρκου πατριώτη από τους έλληνες φονιάδες».
Πλήθος τούρκων εθνικιστών, εκπροσώπων κομμάτων και «πατριωτικών» οργανώσεων, περνούν τα σύνορα για να παραβρεθούν στην κηδεία του Μουράτ, στην ιδιαίτερη του πατρίδα λίγο έξω απ’ την Κομοτηνή. Το χωριό γεμίζει τούρκικες σημαίες και την ατμόσφαιρα δονεί ο εθνικός ύμνος της Τουρκίας, ενώ ακούγονται συνθήματα όπως «η Θράκη ανήκει στην Τουρκία» και «τσεκούρι και φωτιά στα ελληνικά σκυλιά». Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, σε απευθείας μετάδοση, θρηνούν τον «ήρωα» που έπεσε από τις σφαίρες των ελλήνων.
Ο Μουράτ θάβεται με την τουρκική σημαία, με τους παρευρισκόμενους να φωνάζουν «Μουράτ, γιε της Τουρκίας, εσύ μας οδηγείς».
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική καθώς η παραπάνω ιστορία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας που σκοπό έχει να αναδείξει τη μισαλλόδοξη και επικίνδυνη φύση του εθνικισμού και των αλυτρωτικών διαθέσεων, απ’ όποια πλευρά των συνόρων κι’ αυτή προέρχεται.
