Φιλοξενούμενη η Νατάσα Κονδύλη //
Μάθαμε να δίνουμε ψυχή σε κάθε τι που γύρω μας αγγίζουμε, αντιλαμβανόμαστε, ονειρευόμαστε, μας περιβάλλει…ψυχή από τη δική μας, γιατί άλλο νόημα στη ζωή την ακριβή δεν υπάρχει από το να μοιράζεσαι την ύπαρξή σου…να τη νιώθεις να δυναμώνει με κάθε χαμόγελο, με κάθε σκέψη, μια καλημέρα που δέχεσαι και δίνεις, μια χειραψία, ένα ζεστό βλέμμα. Αυτό είναι το δικό μας θαύμα που μέσα μας ο καθένας και η καθεμιά μας κουβαλά, πολύ ακριβότερο από τα νούμερά τους και την αξία που προσπαθούν μάταια να μας δώσουν. Τούτο το θαύμα έχει ρίζες μέσα μας βαθιές, τόσο που κανείς και καμιά μας δεν είναι ποτέ μόνος και μόνη, θυμάσαι; Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και όλα, με το νου μας που ταξίδευε ασταμάτητα, φάνταζαν δυνατά κάτω από την εξουσία της δικής μας φαντασίας και θέλησης…είναι γι αυτό που όποτε ακούμε παιδικά χαμόγελα κάτι μέσα μας ξυπνά, για λίγο επιστρέφτοντάς μας…είναι ο χτύπος της συλλογικής μας καρδιάς και ύπαρξης, που ό,τι και να κάνουν, όσο και αν τα νούμερα αδυσώπητα χτυπούν, ξυπνώντας την αγωνία μας πρώτα για τους άλλους, θα υπάρχει και θα δυναμώνει.
Αυτή είναι η δική μας βαριά κληρονομιά, να ζούμε και να τιμούμε τη ζωή με έναν τρόπο αλλιώτικο, με τροφή τις αξίες μας και θεμέλια τούτου του νέου κόσμου, που είναι νομοτελειακό να γεννηθεί, τη συλλογική μας ανυπόταχτη μνήμη και υπόσταση, που ξέρουμε πως όταν την υποτιμούν θυμώνει, κι όταν την πολεμούν δυναμώνει. Μένει μόνο να συνειδητοποιήσουμε εμείς τη δύναμη που μαζί φέρουμε, το θαύμα αυτό που η ιστορία η ίδια μας έμαθε πως σε κάλπες, πάνελ και τραπέζια συμφωνιών και ξύλινων γλωσσών ποτέ του δε χώρεσε και δεν χωρά, αλλά ανασαίνει στους δρόμους, εκεί που οι άνθρωποι με μια φωνή και μία ψυχή, ψηλώνουν το μπόι τους στο ύψος που τους πρέπει. Χαμογελάμε λοιπόν και δυναμώνουμε.
