Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χρήστος Καραμάνος: Ποίημα για τη γυναίκα

Γυναίκα πλάσμα ιερό,
χωρίς εσένα δεν μπορώ,
είμαστε ένα εμείς οι δυο,
και κουβαλάμε το σταυρό.

Σε είδα νάσαι εργάτρια,
στα εδάφη μας τα πάτρια,
στα στρώματα τα λαϊκά,
πολλά εσύ έδωσες παιδιά.

Γυναίκα αγωνίστρια,
σε πάτησε η ερπύστρια,
του τανκ του ιμπεριαλισμού,
την ώρα του ξεσηκωμού.

Η κρίση η καπιταλιστική,
για σένα βασανιστική,
πολλές οι επιπτώσεις της,
νάτες οι πρώτες δόσεις της.

Γυναίκα εργαζόμενη,
πολύ δοκιμαζόμενη,
μικρό το μεροκάματο,
και με μεγάλο κάματο.

Χωρίς εσένα δεν μπορεί,
ο κόσμος μας ν απαλλαγεί,
δείξε τις απαιτήσεις σου,
στον αγώνα είναι οι λύσεις σου.

Γυναίκα βγες και πάλεψε,
τα όνειρα ζωντάνεψε,
η ισότητα κερδίζεται,
ποτέ δεν σου χαρίζεται.

Πάλεψε εσύ για τη δουλειά,
για μεροκάματα καλά,
καλύτερες συντάξεις,
τα νερά τους, ας ταράξεις.

Γυναίκα πλάσμα ποθητό,
νάξερες πόσο σ΄ αγαπώ,
είσαι η τέλεια συντροφιά,
του κόσμου σπάνια ομορφιά.

Μέχρι τα βαθιά γεράματα,
σε θέλουν για μεροκάματα,
σύνταξη να μην πάρεις,
και να τους σιγοντάρεις.

Γυναίκα κολόνα του λαού,
δέκτη του πιο σκληρού καημού,
φτιάξε την κοινωνία,
με την δική σου αξία.

Μόνο με τον κομμουνισμό,
θα βρεις το δρόμο τον σωστό,
υγεία, παιδεία, ισότητα,
θάχεις προτεραιότητα.

Γυναίκα της λαϊκής οικογένειας,
αγρότισσα τεράστιας ευγένειας,
μητέρα της εργατικής τάξης,
ήρθε η ώρα να τους διαταράξεις.

Γυναίκα αυτό το σύστημα,
είναι μεγάλο ολίσθημα,
η εκμετάλλευση μεγάλη,
φεύγει μόνο με πάλη.

Στους δρόμους όλες τώρα,
έφθασε η μεγάλη ώρα,
ο αγώνας δικαιώνεται,
παντού γύρω απλώνεται.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ