Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

11 Απριλίου 1946: Κυβέρνηση δια χειρός… Αγγλίας

Οι Αγγλοι κατασκευάζουν την πρώτη «λαοπρόβλητη» κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον δωσίλογο Πουλίτσα.
Αμέσως μετά τις «εκλογές» της 31ης Μάρτη, ή ακριβέστερα μετά τον πρωτοφανή βιασμό της θέλησης του ελληνικού λαού, οι Αγγλοι αποφασίζουν να πάρουν απ’ ευθείας την υπόθεση στα χέρια τους. Στόχος, όπως τον είχε προσδιορίσει ο Τσόρτσιλ, η εξόντωση του ΕΑΜικού κινήματος, των αγωνιστών του και, κυρίως, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Η «κατασκευή», λοιπόν, της κυβέρνησης υπό τον δοσίλογο Πουλίτσα εξυπηρετούσε κατά τον καλύτερο τρόπο αυτό το στόχο.

Πλακάτ του ΕΑΜ κατά της τρομοκρατίας, στο κέντρο της Αθήνας στο οποίο αναγράφεται: 11.500 Τουφεκισμένοι Δολοφονημένοι και μάρτυρες της Αθήνας, Ζητάνε την τιμωρία των προδοτών. Απρίλης 1946

Πλακάτ του ΕΑΜ κατά της τρομοκρατίας, στο κέντρο της Αθήνας στο οποίο αναγράφεται: 11.500 Τουφεκισμένοι Δολοφονημένοι και μάρτυρες της Αθήνας, Ζητάνε την τιμωρία των προδοτών. Απρίλης 1946

Μέσα σ’ ένα μήνα, ο απολογισμός της δράσης των παρακρατικών συμμοριών (Σούρλα, Βουρλάκη, Μαγγανά, Τσαντούλα, Βελέντζα, Βόιδαρου, Κατσαρέα, Καμαρινέα κ.ά.) σε στενή συνεργασία με τη χωροφυλακή και τα μεταβατικά αποσπάσματα του στρατού στην ύπαιθρο, ήταν ο εξής:

Φόνοι 116, τραυματισμοί 31, βασανισμοί 114, εμπρησμοί 4, καταστροφές γραφείων 7. Στο ίδιο διάστημα, χιλιάδες ΕΑΜίτες στάλθηκαν από τις Επιτροπές Ασφαλείας στα ξερονήσια.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ σε απόφασή του της 6ης Μάη τόνιζε ότι «την πρωταρχική και αποκλειστική ευθύνη για την τραγική κατάσταση στην Ελλάδα και για τη δολοφονική αποχαλίνωση, που παρουσιάζουν ολοένα και περισσότερο κρατικά όργανα και μοναρχοφασιστικές συμμορίες, τη φέρνουν οι Αγγλοι και η κυβέρνηση» και προειδοποιούσε πως, εφόσον δε σταματήσει το όργιο, «σε κάθε χτύπημα του μοναρχοφασισμού θ’ απαντά με τα ίδια μέσα» και ότι «η κυβέρνηση δε θα μπορεί τη φυσική αυτή άμυνα του λαού να την παρουσιάζει για “αναρχία”, αφού αυτή υποθάλπει την πραγματική αναρχία, όταν αφήνει ασύδοτους τους δολοφόνους».

Ετσι, το ΚΚΕ χωρίς να παραιτηθεί από την πολιτική της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης και της συμφιλίωσης, από τα ίδια τα πράγματα αναγκάστηκε να προωθήσει και την ένοπλη πάλη. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1946 έκαναν την εμφάνισή τους ομάδες ενόπλων καταδιωκομένων αγωνιστών στα Πιέρια, στο Βόιο – Γράμμο, τα Χάσια, τον Ολυμπο, Κίσσαβο, την Ηπειρο και στη Ρούμελη.