Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //
Μάρτιος του 1941. Λόγω της επικείμενης επίθεσης της Γερμανίας στην Ελλάδα και κατόπιν εντολής της Βρετανίας, η ελληνική κυβέρνηση αρχίζει τις διαδικασίες για την μεταφορά των αποθεμάτων χρυσού μακριά από την Αθήνα η οποία ξεκινά τον Απρίλιο.
Μετά από μια περιπλάνηση (Κρήτη, Αίγυπτο, Νότια Αφρική) ο χρυσός της Ελλάδας (μαζί με ολόκληρο το σόι του βασιλιά, την κυβέρνηση και τους παρατρεχάμενους) καταλήγει στο Λονδίνο, όπου οι Βρετανοί ανέλαβαν την φύλαξή του. Στα θησαυροφυλάκια της Κρήτης οι γερμανοί βρήκαν και κατέσχεσαν μεγάλες ποσότητες χρυσού, οι οποίες δεν είχαν σχέση με αυτές της Αθήνας και οι οποίες για κάποιο «παράξενο» λόγο εγκαταλείφθηκαν εκεί.
Με το τέλος του πολέμου το 1945 η ελληνική κυβέρνηση ζητάει να κάνουν τους «λογαριασμούς» και να της επιστραφεί ο υπόλοιπος χρυσός.
Αρχίζουν λοιπόν να αφαιρούν αυτά που ξοδεύτηκαν:
1. Μισθοδοσία και έξοδα της βασιλικής οικογένειας (διαμονή, δεξιώσεις, υπηρέτες κλπ).
2. Μισθοδοσία και έξοδα Πρωθυπουργών, υπουργών, συμβούλων κλπ
3. Μισθοδοσία και έξοδα ελληνικών μυστικών υπηρεσιών, διπλωματών κλπ.
4. Έξοδα συντήρησης του ελληνικού στρατού που είχε ενταχθεί εθελοντικά στις συμμαχικές δυνάμεις στην Αίγυπτο.
5. Έξοδα βρετανικών στρατιωτικών και πρακτόρων που έδρασαν στην Ελλάδα κατά την κατοχή.
6. Έξοδα για την χρηματοδότηση με λίρες και υλικό των αντιστασιακών οργανώσεων στην Ελλάδα (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ, εν μέρει και του ΕΑΜ, κλπ).
7. Δαπάνες για το εκστρατευτικό σώμα των 60.000 βρετανών και το υλικό που χρησιμοποίησαν στα «Δεκεμβριανά» το 1944 για στηρίξουν την ελληνική αστική τάξη ενάντια στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
8. Ποσά υπέρ «αγνώστων» και φύλακτρα.
Το υπόλοιπο, σύμφωνα με τους λογαριασμούς των «συμμάχων» βρετανών που απέμεινε, ήταν μηδέν (0,00).
Η ελληνική κυβέρνηση αντέδρασε έντονα και τελικά της υποσχέθηκαν ένα μικρό ποσό λιρών.
Να σημειώσουμε ότι το 1945 τα συνολικά αποθέματα χρυσού της Ελλάδας υπολογίσθηκαν σε 43 εκατομμύρια λίρες, τον επόμενο χρόνο το 1946 είχαν απομείνει 23 εκατομμύρια χρυσές λίρες, ενώ στο τέλος του ίδιου χρόνου, όταν Ελλάδα δήλωσε στο ΔΝΤ (όπως είχε υποχρέωση) τα διαθέσιμα σε χρυσό, αυτά ήταν περίπου 18 εκατομμύρια χρυσές λίρες.
Η ελληνική κυβέρνηση και το παλάτι, «διασώσανε» το 1941 τον χρυσό της Ελλάδας για να μπορέσουν να τον ληστέψουν με την ησυχία τους. Μετά το τέλος του πολέμου, πάνω στην αναμπουμπούλα που επικρατούσε, έφαγαν και τα υπόλοιπα.
Έτσι (και όχι μόνο) ξεπετάχτηκαν οι νέοι επιχειρηματικοί κολοσσοί και γιγαντώθηκαν οι παλιοί (λόγω της εργατικότητας και της εξυπνάδας που επέδειξαν) καθώς και τα νέα πολιτικά τζάκια.
Και αυτό θα συνεχίζεται όσο θα υπάρχει αστικό καπιταλιστικό κράτος και όσο ο λαός θα δέχεται αυτή την κατάσταση, αρκούμενος στο να γλείφει το κοκαλάκι που θα του πετάνε κάθε τόσο.
Οικονομολόγος – συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάσθηκε σαν οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, μελετώντας από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα. Συμμετέχει ενεργά στο λαϊκό κίνημα και είναι μέλος στο Δ.Σ. των συνταξιούχων του Μενιδίου. Eκλεγμένος τοπικός σύμβουλος στον Δήμο Αχαρνών. Κάνει δωρεάν σεμινάρια Πολιτικής Οικονομίας σε συλλόγους και εργατικά σωματεία. facebook // email: [email protected]
