Albatross, Σαρλ Μπωντλαίρ

Πολ­λές φορές οι ναυ­τι­κοί, την ώρα να περνάνε,

πιά­νουν τους άλμπα­τρους ‑που­λιά της θάλασ­σας τρανά-

που ράθυ­μα, σα σύντρο­φοι του ταξι­διού, ακλουθάνε

το πλοίο που με στα βάρα­θρα γλι­στρά­ει, τα πικρά.

Μα μόλις σκλα­βω­μέ­να κει στη κου­πα­στή τα δέσουν,

οι βασι­λιά­δες τ᾿ ουρα­νού, σκυ­φτοί κι άχα­ροι πια,

τ᾿ άσπρα μεγά­λα τους φτε­ρά τ᾿ αφή­νου­νε να πέσουν,

και στα πλευ­ρά τους θλι­βε­ρά να σέρ­νου­νται κουπιά.

Αυτοί που ῾ν᾿ τόσον όμορ­φοι, τα σύν­νε­φα σα σκίζουν,

πως είναι τώρα κωμι­κοί κι άσκη­μοι και δειλοί!

Άλλοι με πίπες ανα­φτές τα ράμ­φη τους κεντρίζουν,

κι άλλοι, για να τους μιμη­θούν, πηδά­νε σα κουτσοί.

Μ᾿ αυτούς τους νεφο­πρί­γκι­πες κι ο Ποι­η­τής πως μοιάζει!

δε σκιά­ζε­ται τις σαϊ­τιές, τις θύελ­λες αψηφά·

μα ξένος μες στον κόσμο αυτό που γύρω του χουγιάζει,

σκο­ντά­φτει απ᾿ τα γιγά­ντιά του φτε­ρά σα περπατά.

Στο ποί­η­μα « Άλμπα­τρος»  συνο­ψί­ζε­ται ολό­κλη­ρη η κοσμο­θε­ω­ρία του Μπω­ντλαίρ  για τη θέση του ποι­η­τή στον κόσμο  και την λει­τουρ­γία της ποίησης