Γράφει ο Cogito ergo sum //
Για το αποτέλεσμα του προχτεσινού δημοψηφίσματος έχετε ήδη ακούσει πολλά και θα ακούσετε περισσότερα επί αρκετές μέρες ακόμη ενώ μάλλον έχετε διαμορφωμένη την δική σας άποψη για το νόημα και την σημασία αυτού του αποτελέσματος. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι δεν έχει νόημα να σας κουράσω περισσότερο προσθέτοντας κάτι από τα ίδια.
Θέλω, όμως, να σταθώ σε μια συγκεκριμμένη παράμετρο αυτού του δημοψηφίσματος. Εκτιμώ πως αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά σε όλους εκείνους που «βασανίστηκαν» ώσπου ν’ αποφασίσουν να ρίξουν το «Όχι» τους στην κάλπη. Γιατί μπορεί να υπήρξαν εκείνοι που ψήφισαν «Όχι» με ελαφριά καρδιά («έτσι, για την αλητεία», όπως λέει ένα τουίτ) αλλά υπήρξαν και άνθρωποι που, επηρεασμένοι από το ανεπανάληπτο κλίμα τρομοκρατίας, χρειάστηκε να κάνουν ο καθένας την δική του υπέρβαση για να αρνηθούν την συμπαράταξή τους με τους μενουμευρωπαϊστές. Και τέτοιοι υπήρξαν πολλοί, όπως για παράδειγμα:
- Οι εργαζόμενοι των μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίοι απειλούνταν όλη την εβδομάδα από τα αφεντικά τους πως κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους αν δεν βγει το «Ναι».
- Οι απλοί, καθημερινοί συμπολίτες μας, που δέχτηκαν βομβαρδισμό απειλών πώς τάχατες κινδυνεύουν με κούρεμα καταθέσεων αν κερδίσει ο Τσίπρας.
- Οι νέοι των 18-23 ετών, που ουσιαστικά έχουν μάθει να ζουν μόνο με το ευρώ και οποιαδήποτε ιδέα για επιστροφή σε εγχώριο νόμισμα εμπεριέχει γι’ αυτούς τον -απολύτως φυσιολογικό- φόβο του αγνώστου.
- Οι συνταξιούχοι και οι μισθοδοτούμενοι του δημοσίου, που πέσανε πάνω τους λυτοί και δεμένοι για να τους πείσουν πως «Όχι» σημαίνει πτώχευση του κράτους, άρα πέταγμά τους στον δρόμο.
- Οι γονείς, που έπρεπε να συνταιριάξουν σ’ αυτό που έλεγε η καρδιά τους να κάνουν, την αγωνία τους για το μέλλον των παιδιών τους, μη έχοντας δικαίωμα να πάνε στην κάλπη με την σκέψη «Όχι κι ας γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη».
Όλοι αυτοί χρειάστηκαν κάποια δόση θάρρους για να αντισταθούν στους εκβιασμούς και τις απειλές. Ίσως κάποιοι να μην κατάφεραν να ξεπεράσουν όλους τους φόβους τους ακόμη κι αφού είχαν ρίξει τον φάκελλό τους στην κάλπη. Κι αν το αποτέλεσμα ήταν οριακό, ίσως μερικοί να αναρωτιούνταν ακόμη και σήμερα αν έπραξαν σωστά. Όμως, το βασικό είναι ότι όλοι κατόρθωσαν να αντισταθούν, έστω και με τον δικό του ο καθένας τρόπο σκέψης.
Σ’ όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους, που ένοιωσαν να ορθώνονται (έστω, έτσι όπως το κατάλαβαν) απέναντι σε όσα και όσους χρόνια τώρα τους δυναστεύουν, ας στείλουμε τουλάχιστον ένα μήνυμα συγκατάβασης. Τι κι αν δεν συμφωνούμε με τις απόψεις τους; Δεν βλάφτει να περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που έχουν το τσαγανό να αντιστέκονται και την θέληση να σηκωθούν όρθιοι. Ας τους δώσουμε το χέρι. Στην κρίσιμη στιγμή θα τους χρειαστούμε.
