Γράφει η Φαίδρα Ζαμπαθά – Παγουλάτου //
Και μόνο ο τίτλος του τελευταίου Βιβλίου του διακεκριμένου ποιητή Βασίλη Τσακίρογλου, προϊδεάζει τον αναγνώστη για το θέμα της ποιητικής του συλλογής. Μια τραγική Ιστορία ενός όμορφου τόπου, ψηλά προς τα ορεινά να πλαισιώνεται από τις ολοκέντητες παραλίες της Αντίκυρα και των Άσπρων Σπιτιών.
Αναφερόμαστε στο ΔΙΣΤΟΜΟ όπου η τύχη του επιφύλασσε μια ολοκληρωτική καταστροφή και όχι μόνο αλλά με εκατοντάδες θύματα από μωρά στην κούνια έως τις γιαγιάδες και τους παπούδες.
Ένα οδυνηρό οδοιπορικό μέσα στον Ιούνιο του 1943, που είχε ανθίσει ο τόπος και μοσχομύριζαν οι πασχαλιές και κοκκίνιζε το γρασίδι από τα χιλιάδες φιλιά από τις παπαρούνες. Ένα βίαιο κι απάνθρωπο οδοιπορικό που στιγμάτισε τους Κατακτητές του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου ώστε να σκύβουν το κεφάλι ντροπιασμένοι μπροστά στους Λαούς που εξόντωσαν. Ωστόσο εξακολουθούν με άλλους τρόπο να εξοντώνουν Λαούς. Αλήθεια αναρωτιέται κάποιος με κοινό νου, γιατί τόσο μίσος και μάλιστα από τους θύτες και όχι από τα θύματα. Τάχα πρόκειται για αρρώστια ψυχής, για μικρόβια άραγε υποδούλωσης που δεν βρήκε ακόμη η Επιστήμη?
Αγνοούν τις λέξεις ΕΙΡΗΝΗ , ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Ο κόσμος έχει προχωρήσει μπροστά το Σύμπαν πάσχει μαζί μας κι όμως εξακολουθούν ακόμη οι Πόλεμοι, παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα ή από βομβιστικές επιθέσεις ή από πείνα, η ζωή του Ανθρώπου δεν αξίζει πια τίπατα στον 21ο αιώνα, άνθρωποι ζητιανεύουν και ψάχνουν στα σκουπίδια .
Ο Β. Τ. αποφάσισε να δώσει ζωντανά με την άξια ποιητική του γραφίδα τη σφσγή του Διστόμου,χωρίς κραυγές αλλά με ζωντανές εικόνες τρόμου. Περιγραφές απάνθρωπης βίας, κτηνώδεις στιγμές όπου ο άνθρωπος παύει να έχει λογική, παύει να έχει καρδιά.
Η Ποιητική Σύνθεση που τελικά καταλήγει σε ΚΑΝΤΑΤΑ όπως απεφάνθη ο Μουσουργός Τεοντόρ Καμπατσίεφ, ο οποίος προτίθεται να την μελοποιήσει , είναι μια ωμή αλήθεια που φέρνει ρίγος στον σημερινό Άνθρωπο.
Και δεν είναι μόνο το Δίστομο, είναι πολλά τα μέρη της Πατρίδας μας που ένιωσαν την άγρια κι απάνθρωπη συμπεριφορά των Κατακτητών. Εκείνο το κομμάτι Γης απέναντι από τον Κορινθιακό Κόλπο έζησε τα πάνδεινα όπως τα Καλάβρυτα, το Κομμένο στην Αρτα, το Δοξάτο και πόσα άλλα.
Με ιδιαίτερα γλαφυρό λόγο ό Ποιητής Β.Τ. εξιστορεί ‘όπως εκείνος γνωρίζει την τέχνη της Ποίησης και με τις ιδιαίτερες ευαισθησίες που έχει,σαν ειδικός παρατηρητής που ρίχνει τον ποιητικό προβολέα του πάνω στις πιο σκληρές στιγμές. Οι λέξεις κυλούν μόνες τους αβίαστα σαν τις ριπές των οπλοπολυβόλων που έσπερναν τον θάνατο, έναν άγριο , άδικο θάνατο, που στιγμάτισε έναν γενναίο τόπο ανδρείας, περηφάνιας, αντίστασης και ηρωικής Ιστορίας.
Ποιος θα μπορούσε να δικαιώσει τέτοια σφαγή, ποιος θα μπορούσε να κλείσει τα μάτια μπροστά σε τέτοιο έγκλημα ,ποιος θα μπορούσε να θάψει την ίδια την Ιστορία. Αναρωτιέται ό Λαός της Ελλάδας μισό αιώνα τώρα,, οι ξωμάχοι στα Ορεινά, αλλά και στα Παράλια, στις κοιλάδες, στα ηλιόλουστα νησιά, στα άγρια αλλά και στα ήρεμα βουνά μιας Χώρας που αιώνες τώρα διδάσκει Ιστορία, Φιλοσοφία,Τέχνες, Πολιτισμό μέσα στο Ανθρώπινο Σύμπαν.
Ο Ποιητής μας στην επεξεργασία της Ποιητικής αυτής Σύνθεσης, αναφέρει με ευθύνη και δίκαιη κρίση την φρικαλέα αντιμετώπιση των ωμών Κατακτητών, την απάνθρωπη σφαγή στον 20ο αιώνα, αιώνα εξέλιξης και προόδου του Πολιτισμού και της Επιστήμης, που χρησιμοποίησαν άνθρωποι σε συν ανθρώπους τους.
Η αλήθεια ωμή να κραυγάζει ένα πελώριο Γιατί χωρίς να υπάρχει απάντηση.
Ο λόγος του Βασίλη Τσακίρογλου τρέχει ποταμός σχηματίζοντας παραπόταμους και ρυάκια ώστε να μην υπάρχει τίποτα κρυφό. Οι άνθρωποι όμως έχουν πάντα χρέος να θυμούνται τι πέρασαν και να μην επιτρέψουν στο μέλλον παρόμοια γεγονότα πολεμικών συρράξεων. Ας ευχαριστήσουμε τον Ποιητή Β.Τ. που με δεξιοτεχνία και ιδιαίτερη ευαισθησία μας θύμισε και ζήσαμε μαζί του το εφιαλτικό αυτό γεγονός.
