Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η «Δίκη των πιθήκων»

Στις 13 Μαρ­τί­ου 1925 απα­γο­ρεύ­ε­ται στο Τενε­σί των ΗΠΑ η διδα­σκα­λία της θεω­ρί­ας της εξέ­λι­ξης του Δαρ­βί­νου στα σχο­λεία. Ο νόμος, που πήρε το όνο­μα του Μπά­τλερ, όρι­ζε πως «είναι παρά­νο­μο για κάθε δάσκα­λο, σε οποιο­δή­πο­τε από τα Πανε­πι­στή­μια, κανο­νι­κά και όλα τα άλλα δημό­σια σχο­λεία τής πολι­τεί­ας, που υπο­στη­ρί­ζο­νται εν όλω ή εν μέρει από τα δημό­σια σχο­λι­κά κον­δύ­λια, να διδά­ξει οποια­δή­πο­τε θεω­ρία που αρνεί­ται την ιστο­ρία τής θεί­ας δημιουρ­γί­ας τού ανθρώ­που, όπως διδά­σκε­ται στην Βίβλο, και να διδά­ξει, αντί­θε­τα, ότι ο άνθρω­πος προ­έρ­χε­ται από μια κατώ­τε­ρη τάξη ζώων». Όσοι δεν συμ­βι­βά­ζο­νταν με τις υπο­δεί­ξεις, θα πλή­ρω­ναν στο κρά­τος από 100 έως 500 δολά­ρια, ποι­νή ίδια με αυτήν της λαθραί­ας πώλη­σης ποτών.

Ο νεα­ρός δάσκα­λος Τζον Σκο­πς αγνο­εί την απα­γό­ρευ­ση και συνε­χί­ζει να διδά­σκει στους μαθη­τές του τη θεω­ρία του Δαρ­βί­νου. Η Εισαγ­γε­λία της Πολι­τεί­ας του ασκεί δίω­ξη και η δίκη προσ­διο­ρί­ζε­ται για τις 19 Ιου­λί­ου 1925, γνω­στή ως «Δίκη του πιθήκου».

Ιδί­ως ο κατή­γο­ρος στη δίκη αυτή «έδω­σε ρέστα», όπως θα λέγα­με σήμε­ρα, όταν επέ­πλη­ξε τον Δαρ­βί­νο, για­τί δεν έβα­λε τον άνθρω­πο να κατά­γε­ται του­λά­χι­στον από …Αμε­ρι­κά­νους πιθή­κους και όχι από πιθή­κους του Παλαιού Κόσμου! Έπει­τα από 8 μέρες το δικα­στή­ριο τον βρί­σκει ένο­χο και του επι­βά­λει χρη­μα­τι­κή ποινή.

Το 1927 το Ανώ­τα­το Δικα­στή­ριο της Πολι­τεί­ας του Τενε­σί  δικα­στή­ριο αθώ­ω­σε τον Σκό­πς για τυπι­κούς λόγους, επει­δή την από­φα­ση για την επι­βο­λή της χρη­μα­τι­κής ποι­νής έπρε­πε να πάρουν οι ένορ­κοι και όχι δικαστής.

Τον δικα­στή­ριο δεν μπή­κε στην ουσία της υπό­θε­σης και άφη­σε ανέ­πα­φο τον νόμο  ο οποί­ος καταρ­γή­θη­κε σαρά­ντα χρό­νια αργό­τε­ρα με από­φα­ση της Βου­λής του Τενε­σί (16 Μαΐ­ου 1967).

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο