Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Περιβάλλοντος ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου
Λόγος σε συνέδριο
για τη μόλυνση του περιβάλλοντος
Πριν μολυνθεί η ατμόσφαιρα, κύριοι, θα πρέπει να είχε
κάτι άλλο μολυνθεί. Πως και από ποια σαπρόφυτα
ή μικρόζωα να ξεκίνησε η σήψη της γης, κανείς
δε μπορεί ίσως να το ειπεί με ακρίβεια. Είναι πολύ
δύσκολο πράγμα η ιστορία. Να άρχισε τον καιρό
που πολεμούσαν οι Ευρωπαίοι στην Κίνα υπέρ του οπίου
και του Χριστού; Ή τον καιρό που αμπάριαζαν τους Μαύρους
σαν τα ξερά δαμάσκηνα, τους ξεμπαρκάραν
στις παραλίες σωρούς και τους πουλούσαν
προς δέκα σέντζια τον καθένα; Πριν; Έπειτα; Χθες,
όταν εκείνος ο φριχτός επιχειρηματίας
του Άδη, με τα υψικάμινα κρεματόρια, ισχυρίζοταν
ότι τον έπλασε ο Θεός κι ότι αυτός προγραμμάτισε
το πεπρωμένο του στη γη, ενώ είναι αναμφισβήτητο
πως ο Θεός δεν έπιασε ποτέ σκατά στα χέρια του;
Τι υπόσχεση να δώσουμε τώρα, κύριοι, στα ψάρια;
Θα το μπορούσαμε ασφαλώς σήμερα, αν εγκαίρως
απομονώνονταν οι μολυσμένοι οργανισμοί,
αν κόβονταν τ’ ακάθαρτα χέρια, αν αδειαζόταν
το Άγαλμα της Ελευθερίας εγκαίρως απ’ τα σάπια
αίματα που έχει μέσα του. Πάντως κ’ επειδή
δεν πρέπει να μην έχουμε ελπίδες, κάτι πρέπει
να κάνουμε. Κάπου να καταφύγουμε.
Να ενεργούμε πάντως. Πάμε στους Δελφούς!
(Για τη μεταφορά Ηρακλής Κακαβάνης)
