Θ Υ Μ Α Μ Α Ι
Εκείνη την Κυριακή ο Πατέρας
Με πήρε μαζί του
Ήταν σιωπηλός
Πήγαμε στο μεγάλο προαύλιο
Με τα πολλά δέντρα
Του Αγίου Αθανασίου
Μετόχι του Πατριαρχείου
Στον τοίχο της εξωτερικής μάντρας
Δέκα περίπου άνθρωποι
Μάτια δακρυσμένα, πόνος, λυγμός
Θυμάμαι κι ήταν μόνο
Δέκα οκτώ χρονώ παιδί
Δεν τον είχα δει μόνο άκουγα
Άκουγα και τον ζωγράφιζα
Πότε ξανθό με μάτια θάλασσες
Πότε σκούρο το χρώμα του κάστανου
Και μάτια της σοκολάτα
Ξαφνικά μια ηλιαχτίδα
Σκάλωσε στα φύλλα του δέντρου
Δίπλα στο σκαμμένο λάκκο
Δεν τον είχα δει μόνο άκουγα
Καλό παιδί, πρόθυμο, ευγενικό
Κι ήταν μόνο δέκα οκτώ χρονώ
Κι εγώ μαθήτρια
Ρώτησα γιατί το σκοτώσανε
Ήτανε ΕΠΟΝΙΤΗΣ
Δεν τον είδα ποτέ
Αλλά έκλαψα!!!!!
Βιογραφικό της Φαίδρας Ζαμπαθά – Παγουλάτου στο ακόλουθο:
