Επιμέλεια Αλέκος Χατζηκώστας //
Σαν σήμερα, 24 Δεκέμβρη 1982 πεθαίνει ο κομμουνιστής ποιητής και συγγραφέας, Λουί Αραγκόν (Γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1897.
Στα πρώτα βήματα της λογοτεχνικής του πορείας και δημιουργίας ακολούθησε το ρεύμα του υπερρεαλισμού, με έντονο πνεύμα κριτικής στις αστικές αντιλήψεις. Το ποίημα του «Το κόκκινο μέτωπο», το 1931, σηματοδότησε τη στροφή του στο ρεαλισμό. Στα μυθιστορήματα του αναπαριστά την την εργατική τάξη ως την ανερχόμενη δύναμη. Το σημαντικότερο, ίσως, έργο του, ο κύκλος μυθιστορημάτων με τίτλο «Ο πραγματικός κόσμος», ολοκληρώνεται το 1951 με το μυθιστόρημα «Οι κομμουνιστές». Ο Λουί Αραγκόν βραβεύτηκε με το Βραβείο Λένιν το 1957.
Ο Αραγκόν ήταν μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος από το 1927 και της Κεντρικής του Επιτροπής απ’ το 1954. Συμμετείχε στην οργάνωση της γαλλικής Αντίστασης κατά των χιτλερικών.
Με αφορμή την επέτειο θανάτου του μεγάλου κομμουνιστής ποιητή και πεζογράφους Λουί Αραγκόν, παρουσιάζουμε στιγμιότυπα από την επίσκεψη του στην Αθήνα (για μία εβδομάδα στις 12/10/1980) όπως τα κατέγραψε ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ της εποχής:
1.Την Τρίτη 14/10 γράφει ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ για την επίσκεψή του στην Αθήνα με τίτλο: «Ένα άγρυπνο και προοδευτικό ποιητικό πνεύμα». Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ακόμη πετάω. Είναι βλέπετε η δεύτερη φορά που από το σκοτάδι θα πατήσω τούτη τη γη και σκέφτομαι το άγγιγμά της..Ο αέρας των βουνών, οι αγροί που πλημμύρισαν απ’ τον ιδρώτα του αλετριού του δουλευτή κι ύστερα θάφτηκαν μέσα στα όπλα του πολέμου και της ξεδιαντροπίας της αντίδρασης..Το φως κείνο το ατέλειωτο τραγούδι σιμά στη θάλασσα. Ολα μου τα πλήγωσαν όταν φυλάκιζαν, όταν εξόριζαν και μόλυναν με την παρουσία τους τούτο το χώμα,που τόσες φορές επισκέφτηκα και χάιδεψα… Όταν κατάτρεξαν το φίλο μου, τον ακριβό μου φίλο τον Ρωμιό της «Ρωμιοσύνης». Τον μεγάλο ης γης! Ποτέ δεν έπαψα να τον σκέφτομαι: Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ήμουν κοντά του! Σιχαίνομαι όσους προσπάθησαν να βεβηλώσουν την τελετουργία του Ρίτσου, παρ’ όλο που μάτωναν τον θαυμασμό και την απέραντη αγάπη μου για τον Ιερέα της Ποίησης. Και’ έκαναν προσκυνητή στη απελευθέρωση του. Φίλε μου, είμαι κοντά σου, είμαι ευτυχισμένος γι’αυτό..»
2.Την Παρασκευή 17/10 γράφει πρωτοσέλιδα ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ για την επίσκεψη αντιπροσωπείας του ΚΚΕ (Ρούλα Κουκούλου, μέλος του Π.Γ και Γιώργος Μωραϊτης μέλος της Κ.Ε) και τις σχετικές του δηλώσεις: σχετικά: «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση γιατί αυτή τη στιγμή είμαι μαζί σας. Οταν επισκέπτομαι τις διάφορες χώρες δέχομαι εθιμοτυπικές επισκέψεις. Η δική σας όμως δεν είναι τέτοια. Ημουν και θα είμαι πάντα στο πλευρό του ΚΚΕ». Και όταν η αντιπροσωπεία της ΚΕ τον ευχαρίστησε γι’ αυτή τη συμπαράσταση στους εξόριστους αγωνιστές, ενώ του προσέφερε και έναν αμφορέα αντίγραφο του Αρχαιολογικού Μουσείου και ένα άλμπουμ του κόμματος. Ο Αραγκόν απάντησε: «Είστε οι σύντροφοί μου. Αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω απέναντί σας. Ήταν χρέος τιμής».
- Στη σελίδα 4 φιλοξενεί και συνέντευξη-συζήτηση με τον ποιητή με τίτλο: « ΛΟΥΙ ΑΡΑΓΚΟΝ: «Μ’ ανοιχτά χαρτιά». Αναφέρει χαρακτηριστικά την απάντησή του, για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό: «Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στην ανάπτυξη του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και την ανάπτυξη των παλιότερων λογοτεχνικών σχολών. Εκείνες δεν μπορούσαν να ζήσουν παρά μόνο σε μιαν αποκλειστική πολεμική, καταδικάζοντας κάθε τι που δεν ήταν αυτές οι ίδιες. Η πάλη του σ.ρ. είναι άλλου είδους. Διεξάγεται αλλού. Και γι’ αυτό το λόγο ο σ.ρ. μπορεί να επωφεληθεί απ’ ό,τι γεννιέται έξω από αυτόν, μπορεί πάντοτε να ερμηνεύει, να προσανατολίζει προς τη δική του κατεύθυνση ακόμα και στοιχεία που είναι αντίθετα. Γιατί ο τελικός σκοπός του δεν είναι να οδηγήσει στο θρίαμβο ενός στιλ, αλλά στο θρίαμβο μιας αντίληψης για τον κόσμο. Το να θεωρούμε το σ.ρ. σαν μια συγκροτημένη τέχνη που αντιτίθεται σε άλλες που την ανταγωνίζονται, μου φαίνεται ελάχιστα σοβαρό. Εχω, από τη μεριά μου – για το σ.ρ. – μιαν αντίληψη ανοιχτή, που επιτρέπει στον καλλιτέχνη που την ασπάζεται να πλουτίζει ο ίδιος και η τέχνη του, όχι μόνο σε ένα κλειστό λιβάδι, αλλά παντού όπου θα βρει τη βοσκή του, διατηρώντας πάντα την κριτική επιφύλαξη των αντιλήψεών του. Ο σ.ρ. είναι η εμπροσθοφυλακή της πρωτοπόρας λογοτεχνίας. Αυτό όμως προϋποθέτει πως η λογοτεχνία υπάρχει πέρα απ’ αυτή την εμπροσθοφυλακή».
- Μεταξύ των αγωνιστών υπέρ των οποίων πρωτοστάτησε για την απελευθέρωσή τους ο Αραγκόν, ήταν και ο Γιάννης Ρίτσος.«Ο Ρίτσος είναι ο άνθρωπος με τον οποίο συνδεόμουν μέσα από τα ποιήματά του χωρίς ακόμα να τον έχω γνωρίσει προσωπικά, την εποχή που τον καταδίωκαν. Ο Ρίτσος είναι αναμφισβήτητα ένας μεγάλος Έλληνας». Οι δύο ποιητές συναντήθηκαν την ίδια μέρα που μίλησε ο Αραγκόν στο «Ρ».
