Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Σήμερα γιορτάζουν η Σάρα (αλήθεια), η μάρα και το κακό συναπάντημα. Μην ξεχάσετε τα χρόνια πολλά στους Ανανία, Αζαρία, Ααρών, Αβραάμ (που είχε γυναίκα την αδερφή του – Σάρα και την εξέδιδε), Αδάμ (που τον έκανε από φτύσιμο ο θεός του και του κάθισε το μήλο στο λαιμό), Εύα (με το φίδι), Δεβόρα, Νώε (που τα παιδιά του τον… τέλος πάντων), Ραχήλ, Ρεββέκα, Ισαάκ (το βλαμμένο που λίγο έλειψε να το ψήσει ο πατέρας του) και στον Ιώβ (που είχαν βάλει στοίχημα ο θεός με τον διάβολο για το πόσο μαλάκας ήταν). Επίσης γιορτάζει ο… Μελχισεδέχ.
Μέσα σ’ όλους αυτούς κι ο… φτωχός κι υποβαθμισμένος Νιόνιος. Όπως αντιλαμβάνεστε, στριμωγμένος σε τόσο και τέτοιο συρφετό μάλλον περί δευτεράντζας άγιο πρόκειται, όσο κι αν τον έχουν περί πολλού οι Ζακυνθινοί. Πολλάκις δε γίνονται στόχος σάτιρας και δηκτικότατων σχολίων από τους υπόλοιπους επτανήσιους των οποίων οι άγιοι Γεράσιμος (Κεφαλονιά), Μαύρα (Λευκάδα), Σπύρος (Κέρκυρα) και παναγία Καθαριώτισσα (Ιθάκη), όσο και να το κάνεις ήταν πιο θαυματοποιοί. Χώρια που οι Ιθακήσιοι έχουν και τον Οδυσσέα με την Πηνελόπη, οι Κερκυραίοι την Βλαχοπούλου, οι Κεφαλλονίτες τον Μεταξά κι οι Λευκαδίτες την… γέφυρα.
Λεγόταν Δραγανίδος. Αλλά με τέτοιο όνομα, ούτε εκείνη την εποχή μπορούσες να κυκλοφορήσεις κι έτσι το έκανε Διονύσης. Όσον αφορά τα βιογραφικά του στοιχεία πρόκειται για τη γνωστή μανιέρα. Από πλούσια οικογένεια που τον περιέλαβαν από μικρό (και τρυφερό) οι παπάδες και τον έστρωσαν. Αφού μεγάλωσε, μετανάστευσε από την Ζάκυνθο κι έγινε επίσκοπος Αίγινας. Αργότερα γύρισε στη Ζάκυνθο. Ο Νιόνιος ήταν από την οικογένεια Σιγούρου που είχε θανάσιμο μίσος με την οικογένεια Μονδίνου (κάτι σαν κακέκτυπο των Μοντέγων-Καπουλέτων αλλά άνευ Ιουλιέτας ή Βροντάκηδων και Φουρτουνάκηδων επί το ελληνικότερο και πάλι όμως, άνευ Βουγιουκλάκης).
Μάλλον ήταν ελαττωματικός, διότι όσο ζούσε δεν έκανε κανένα θαύμα. Απλώς υπέθαλψε τον δολοφόνο του αδερφού του, εξ ου και αντιλαμβανόμαστε πως ο αδερφός του άγιου ή ο ίδιος ο άγιος ή και οι δυο ή οι Ζακυνθινοί εν γένει που τον έκαναν άγιο, ήταν καλά κουμάσια.
Βέβαια οι Ζακυνθινοί επιμένουν δολίως και άκρως υστερόβουλα πως έκανε θαύματα. Υποστηρίζουν πως μια κυρία που είχε τέσσερα κορίτσια παρακαλούσε τον άγιο για ένα αγόρι κι εκείνος της το ‘κανε. Επίσης θεωρούν θαύματα κάτι καραγκιοζιλίκια που έκανε, αντιγράφοντας τον Γιαχβεδάκο (το γιο του θεού) με το να γεμίσει τα δίχτυα ψαράδων (Ζακυνθινών) με ψάρια και να σταματήσει ένα ρυάκι για να περάσει απέναντι. Τέλος επιμένουν οι μεροληπτικοί Ζακυνθινοί πως του πήγαν μια πεθαμένη που δεν έλεγε να λιώσει κι αυτός έξω φρενών που τον αντέγραφε την έκανε κόκκαλα και χώμα.
Σαν πεθαμένος όμως είπε να διαπρέψει. Το σώμα του κατά την εκταφή βγήκε άφθαρτο κι ευωδιαστό. Μάλιστα το έστηναν όρθιο στον επισκοπικό θρόνο αλλά την επομένη τον έψαχναν, λόγω του ότι το πτώμα – μυρωδάτο και πλουμιστό, καθώς ήταν, έκοβε βόλτες. Είδαν κι αποείδαν οι πιστοί του – όσο Ζακυνθινοί κι αν είναι και τον έχωσαν σ’ ένα φέρετρο, οπότε και ησύχασαν. Έκτοτε και αφού κλειδώσουν τις πόρτες τον κάνουν δυο-τρεις βόλτες μέσα στο ναό για να μην το σκάσει και τον ψάχνουν.
_______________________________________________________________________________________________________
Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες». Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
