Αυγή πρωτανοιξιάτικη στην άπλα της θαλάσσης,
ανάκουστα διανέματα στη φυλλωσιά της λεύκας.
Σε φυλλοκάρδια εφηβικά της προσδοκίας λαχτάρα.
Ακράταγα τα ψυχωμένα κι άψυχ’ αναμένουν
ξανά το μέγα κάλεσμα για τον αιώνιον κύκλο.
Μα δε βολεί να κινηθούνε, σάμπως καρφωμένα,
τ’ αψήλου οι γλάροι και το φως, του μάκρου τα καΐκια
και στη στεριάν οι μέλισσες, ο αέρας, τα παιδάκια
και πίσου από τα μέτωπα, χαμηλωμένα, η σκέψη,
γιατί τα πλάκωσε η σκλαβιά και τα ’σκιαξε η φοβέρα.
Μα στα κατάβαθα βουλκάνος βόγκει και φρουμάζει
κι αλιά στον Αίτιο, που κρατάει την Πλάση καρφωμένη.
(Από τη συλλογή «Ελεύθερος Κόσμος)
