Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //
Κάθε Απρίλιο εργαζόμενοι και εργοδότες όλων των κατηγοριών περιμένουν τo ”σινιάλο” ή τον «οδηγό» (märket) της Βιομηχανικής σύμβασης.
Το ποσοστό αύξησης που θα συμφωνήσει η Ομοσπονδία Εργαζομένων στην Βιομηχανία και ο Σύλλογος Σουηδών Βιομηχάνων είναι ο
οδηγός που δείχνει την κατεύθυνση της διαμόρφωσης των μισθών όλων των υπόλοιπων Σουηδών εργαζομένων όποιες και να είναι οι δικές τους απαιτήσεις.
Το επίπεδο αύξησης του μισθού στην Σουηδία προσδιορίζεται από την Βιομηχανική Συμφωνία βάσει του τρέχοντα πληθωρισμού και την ικανότητα των Σουηδικών Βιομηχανικών Ομίλων να αντέξουν τον διεθνή ανταγωνισμό.
Αυτά λέει η Βιομηχανική συμφωνία που υπογράφηκε το 1997 και ανανεώθηκε το 2011.
Αφορά άμεσα 90.000 εργαζόμενους αλλά έμμεσα άλλους 800.000 και σαν προέκταση όλους τους 5,5 εκατομμύρια εργαζόμενους στην Σουηδία.
Εννοείται πως μετά την συμφωνία καμία πρωτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση δεν μπορεί να κινητοποιηθεί για εργασιακά θέματα ότι κι αν ισχύει στην δουλειά τους.
Αν γίνουν κινητοποιήσεις, παρόλα αυτά, θα χαρακτηριστούν «άγριες» και δεν θα καλύπτονται ούτε οικονομικά ούτε αλληλέγγυα από τις Ομοσπονδίες.
Η βιομηχανική παραγωγή της Σουηδίας ανέρχεται στο 50% του ΑΕΠ της χώρας που το σύνολό του 2020 είναι 500 δις (168 δις της Ελλάδας).
Έτσι λόγω αυτής της βαρύτητας που έχει η βιομηχανία, το 1997 ο σύλλογος Βιομηχάνων συμφώνησε με τα εργοδοτικά συνδικάτα να είναι η δυνατότητα των Σουηδικών Ομίλων να αντέξουν στον διεθνή ανταγωνισμό που κανονίζει τους μισθούς.
Πόση αύξηση παίρνουν οι Σουηδοί εργαζόμενοι βάσει αυτής της συμφωνίας με πληθωρισμό 2% όπως λέει η Κεντρική Τράπεζα;
Αύξηση 13,27% για τα 5 år. (Συμφωνία 2014–15: 2,27% τον χρόνο, 2016: 2,20%, 2017–18: 2,17%. πηγή Ekonomifakta)
Για να δούμε πως τα κατάφεραν οι επιχειρηματίες σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία.
Στα 5 χρόνια οι επιχειρήσεις είχαν ΚΑΘΑΡΟ κέρδος 65%.
(2014: 637 δις ευρώ, 2015: 887, 2016: 829, 2017: 904, 2018: 1 002 πηγή: SCB)
Τι γίνεται όταν αφαιρέσουμε τον πληθωρισμό από την αύξηση των εργαζομένων;
Επί 5 χρόνια 2% μας κάνει 10%. (Εδώ να σημειωθεί πως τα είδη πρώτης ανάγκης αυξήθηκαν 3,7% όπως και τα ενοίκια).
Άρα η πραγματική, καθαρή αύξηση για τους εργαζόμενους στην Σουηδία είναι 13,27 – 10 = 3,27% για 5 χρόνια.
Αυτά σε μια χώρα με τριπλάσιο ΑΕΠ από την Ελλάδα χωρίς μνημόνια και βαθιά οικονομική κρίση και ρυθμούς ανάπτυξης 4-5% τον χρόνο μέχρι πρόσφατα.
Αυτές είναι οι συμφωνίες που δεσμεύουν τους εργαζόμενους στην κερδοφορία του κεφαλαίου στο όνομα της ανταγωνιστικότητας που δίνει δισεκατομμύρια κέρδη στην Volvo, Erikson, Sandviken, SKF και όλα τα βιομηχανικά θηρία της Σουηδικής κεφαλαιοκρατίας αλλά και στο Σουηδικό δημόσιο που τα κέρδη του τα μοιράζει με την σειρά του σε επιδοτήσεις, άτοκα δάνεια και βοήθειες στο κεφάλαιο για να τα βγάλει πέρα με τον διεθνή ανταγωνισμό.
Δίνει ταυτόχρονα ψίχουλα στους εργαζόμενους αλλά και στις κοινωνικές δαπάνες (Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Πρόνοια) με φίλτρο τα συμβιβασμένα συνδικάτα που στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο κεφάλαιο.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό.
Όταν καθοριστεί το συνολικό περιθώριο αύξησης του μισθού ο εργοδότης αξιολογεί τον εργαζόμενο σε σύγκριση με τους υπόλοιπους και για την ίδια δουλειά και με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας αποφασίζει την αύξηση στο μισθό που είναι «ατομικός και διαφοροποιημένος».
Έτσι «επιβραβεύονται» οι καλοί εργαζόμενοι κατά την κρίση του εργοδότη και «τιμωρούνται» οι κακοί.
Είναι δε οι «κακοί», αναγκασμένοι να ακολουθήσουν ατομικό πρόγραμμα βελτίωσης για να πάρουν μερικές δεκάρες ακόμη στον μισθό τον επόμενο χρόνο.
Αυτή την απαράδεκτη, αντισυναδελφική και ταπεινωτική διαδικασία την έχουν αποδεχθεί τα συνδικάτα.
Έτσι πορεύεται η Σουηδία, τα συνδικάτα της, οι εργαζόμενοι μέσα
στην απόλυτη κυριαρχία των νόμων της αγοράς και της εργοδοσίας.
Στα ίδια βήματα προχωρά και το αντεργατικό νομοσχέδιο του
υπουργού Εργασίας στην χώρα μας.
Η εργατική τάξη έχει τον λόγο και στην Σουηδία και στην Ελλάδα.
Πηγές: Ekonomifakta, SCB
Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία. Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.
