Θα την ανέβουμε παιδιά
κι αυτή την ανηφόρα
όλοι μαζί σαν μια γροθιά
σε τούτη εδώ την μπορα
Ελπίδα φέρνουμε εμείς
το δίκιο του εργάτη
γλυκό ψωμί από το αίμα μας
θα γίνει το γινάτι
Τ’ είναι λοοιπόν χειρότερο
θάνατος απ’ αγώνα
ή να ‘ναι άνεργοι οι άνθρωποι
να σέρνονται στο χώμα
Μας θέλουν άβουλους δειλούς
κι όλο ναι να λέμε
να μην αντιστεκόμαστε
στον βούρδουλα μην κλαίμε
Μα σαν ποτάμι βουερό
φωνάξτε να τ’ ακούσουν
δε θα λυγίσουμε ποτέ
όσο και να χτυπήσουν
Το αίμα μας τώρα να χυθεί
κανείς μας δε λυγίζει
εμείς μαζί κι ο λαός
που θα τους παρασύρει
Αφιέρωμα
Γι’ αυτούς που δεν λυγίζουν ποτέ
Ειρήνη
Το δικαίωμα στη δουλειά διεκδίκησαν προχτές με κινητοποίηση, για μια ακόμη φορά οι εργολαβικοί εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, απαιτώντας να μην απολυθεί κανείς, να προσληφθούν όλοι με μόνιμη, σταθερή δουλειά και πλήρη δικαιώματα.
Η Ειρήνη, για μια ακόμη φορά, ήταν ανάμεσα σε αυτούς που διεκδίκησαν το αυτονόητο, το δικαίωμα στη δουλειά. Αυτό το αίτημα, η Ειρήνη το έφτιαξε ποίημα, εκφράζοντας όλους τους συναδέλφους της.
