Γράφει ο Πάνος Σιώρας //
Κάποτε είχα ένα γείτονα που καμωνόταν πως από τα γεννοφάσκια του ήταν αριστερός, θες από τον πατέρα του που είχε πάρει μέρος στην Αντίσταση με το ΕΑΜ, θες από έναν θείο του που είχε εξοριστεί στη Μακρόνησο.
Ο γείτονάς μου, ο Γιάννης, λοιπόν πριν το 1981 δήλωνε ΚΚΕ και μάλιστα ήταν φανατικός, δε σήκωνε άλλη κουβέντα. Ήταν μέλος του ΚΚΕ και καθοδηγούσε τους βιομηχανικούς εργάτες στην περιοχή του, καθότι υπήρχαν αρκετά εργοστάσια τότε.
Να όμως που παραμονές των εκλογών του 1981 διείδε την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ κι άλλαξε πλεύση για να συνδράμει στην επίτευξη της «αλλαγής».
Εγώ που από τότε μέχρι σήμερα ψηφίζω κι υποστηρίζω το ΚΚΕ του έλεγα να μην τείνει ευήκοα ώτα στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα του Αντρέα και του ΠΑΣΟΚ γενικά.
– Αποκλείεται, απαντούσε, όσα εξαγγέλλει ο Παπανδρέου θα υλοποιηθούν μέχρι κεραίας και μάλιστα πρέπει να ξεκουμπιστεί η Δεξιά κι η βρώμα και δυσωδία.
Ξεκουμπίστηκε λοιπόν η Δεξιά κι άρχισε το παραμύθι, η ακατάσχετη παροχολογία, τα ρουσφέτια, οι γιγάντιοι μηχανισμοί των κλαδικών, ο χρηματισμός από πολυεθνικές κι όλα τα παρελκόμενα.
Ρε Γιάννη, του έλεγα, αφού η ΕΟΚ υπηρετεί τα μονοπώλια γιατί δε βγαίνουμε, γιατί μένουμε στο ΝΑΤΟ;
Δε μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά απαντούσε επικροτώντας ουσιαστικά αυτό που έλεγε ο Καραμανλής ότι ανήκομεν εις την Δύσιν.
Ο γείτονάς μου αναβαθμίστηκε σε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ κι έφτασε δε να γίνει υπουργός.
Το 1989 με το σκάνδαλο Κοσκωτά αφρούς έβγαζε εναντίον μου κι έλεγε πως είναι ντροπή να συγκυβερνήσουμε με τη Δεξιά, τους δοσίλογους και να καθίσουμε στο σκαμνί τον Αντρέα.
Πέρασαν πολλά χρόνια στη διάρκεια των οποίων ο Γιάννης, ο αριστερός, υπηρετούσε από όλα τα κυβερνητικά πόστα το ΠΑΣΟΚ, κι όταν το 1999 μπήκε η Ελλάδα στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, ΟΝΕ, και στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, δλδ στο ευρώ, εγώ που διαδήλωνα τότε με το ΚΚΕ ενάντια στην ευρω-υποταγή και την υποδούλωση της χώρας στα γεράκια των ευρωπαϊκών αγορών και των μονοπωλίων, αυτός μου αντέτεινε ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Μου ευαγγελιζόταν ανάπτυξη, χρήμα άφθονο να ρέει για τους αγρότες, τους επιχειρηματίες κλπ.
Ύστερα σχεδόν από μια δεκαετία από την ένταξη στο μαντρί της ΟΝΕ και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν πάλι παραμονές εκλογών του 2009 που ο τόπος δε «σήκωνε» άλλο τα σκάνδαλα της δεξιάς κυβέρνησης του Καραμανλή κι έπρεπε να επέλθει πάλι η πολυπόθητη αλλαγή με το γιο του συγχωρεμένου του Αντρέα, το Γιώργο Παπανδρέου.
- Για μια ακόμα φορά βοηθάτε και σιγοντάρετε τη δεξιά, αντί να συνεργαστείτε μ’ εμάς που είμαστε σοσιαλιστές, αριστεροί κι έχουμε κοινές καταβολές μ εσάς. Λεφτά υπάρχουν και το ξέρετε καλά αυτό.
Μέσα σε μερικούς μήνες από την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, έρχεται ο πρωθυπουργός να υπογράψει Μνημόνιο κατανόησης και συνεργασίας, να δανειστεί δλδ η χώρα για να αποπληρώσει το χρέος της. Η δανειακή σύμβαση λοιπόν του ΠΑΣΟΚ προέβλεπε σκληρά αντιλαϊκά μέτρα όπως μειώσεις μισθών, συντάξεων κι άλλες πολλές περικοπές.
- Ρε Γιάννη, του έλεγα κι ας ήταν υπουργός, τι κοροϊδία είναι αυτή, λεφτά υπάρχουν λέγατε και τώρα μας λεηλατείτε, μας παίρνετε μισθούς, συντάξεις, μας φοροαφαιμάσσετε.
- Όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα, έπρεπε να υπογράψουμε το μνημόνιο για να μη χρεοκοπήσουμε και βουλιάξουμε.
Πέρασαν 2 χρόνια κι ο Γιάννης ξαφνικά άρχισε να βρίζει το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και στράφηκε προς την Αριστερά, το Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ.
– Αυτοί είναι καλά παιδιά μου έλεγε, έντιμοι, ιδεολόγοι, αντιμνημονιακοί και θα μας σώσουν από την κατάσταση.
- Γιάννη, του απαντούσα, αυτοί τόσα χρόνια τα είχαν κάνει «πλακάκια» με το πρώην κόμμα σου σε δήμους, νομαρχίες, υπουργεία. Επίσης, να σου θυμίσω ότι είναι θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της συνθήκης του Μάαστριχτ που είναι ο μπαμπάς όλων των μνημονίων.
- Είσαι δογματικός, μου απαντούσε, απολιθωμένος, δεν υπάρχει πια Σοβιετία, ο κόσμος λειτουργεί με την ελεύθερη αγορά κι η αριστερά αν θέλει να είναι σοβαρή πρέπει να το αποδεχτεί αυτό.
Το 2015 παραμονές των βουλευτικών εκλογών ο Γιάννης ήταν υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ καθώς επίσης κι άλλοι πρώην σύντροφοί του από το ΠΑΣΟΚ ξανασυναντήθηκαν στο νέο φορέα της σοσιαλδημοκρατικής απάτης.
- Πρέπει να ξεκουμπιστεί ο Σαμαράς, να φύγουν επιτέλους τα μνημόνια, εμείς να το δεις θα τα σκίσουμε σ΄ ένα νόμο και μ’ ένα άρθρο.
- Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό κι εσείς θα υπογράψετε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, θα ακολουθήσετε πιστά τους σιδερένιους νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα τσακίσετε κι άλλο το λαό για μια χούφτα επιχειρηματίες.
- Σ’ έχω βαρεθεί τόσα χρόνια να ‘σαι ξύλινος και κολλημένος στα ίδια, εσείς θέλετε τη Δεξιά, το Σαμαρά, το Βενιζέλο, θέλετε τη μιζέρια των μνημονίων, ήρθε η ώρα της αριστεράς κι εσείς πρέπει να συμπράξετε μαζί μας, να συνεργαστούμε κάποια στιγμή.
Κι εκεί που ξεκίνησε ο Γιάννης να λύνει και να δένει στο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση πλέον, ήρθε το δημοψήφισμα και το capital controls των τραπεζών, οπότε η κυβέρνηση κλήθηκε να ψηφίσει νέο μνημόνιο για να τα βρει με τους δανειστές.
Ο Γιάννης όμως αυτή τη φορά δεν ήταν διατεθειμένος να πιστωθεί και να υποστεί το πολιτικό κόστος κι έτσι όχι μόνο διαφοροποιήθηκε από την κυβέρνηση που μέχρι τώρα στήριζε ένθερμα και φανατικά, αλλά μαζί με άλλους διαφωνούντες εντός του ΣΥΡΙΖΑ, συγκρότησαν νέο μόρφωμα τη Λαϊκή Ενότητα.
– Ξέρεις, μου λέει, εγώ κι άλλοι σύντροφοι αριστεροί και ριζοσπάστες δε θα στηρίξουμε τον Αλέξη και το ΣΥΡΙΖΑ, διότι έγινε μνημονιακός και συμβιβάστηκε με τα κοράκια των Βρυξελλών.
– Μπα! του απαντώ, τώρα το κατάλαβες; Εμείς εδώ και δεκαετίες το λέμε αυτό ότι αυτοί μας πίνουν το αίμα.
-Άσε τώρα την πολιτική κατήχηση, εσείς σαν ΚΚΕ γιατί δε συνεργάζεστε με τη ΛΑΕΝ; Είναι μια ιστορική ευκαιρία για την αριστερά. Αντί να τους χτυπάτε αλύπητα μήπως θα ‘ταν καλύτερα να βρεθεί κοινή γραμμή πλεύσης;
– Ρε Γιάννη, απαντώ αγανακτώντας, εσύ από το ‘81 μιλάς για ιστορικές ευκαιρίες, για συμμαχίες, συνεργασίες μόνο που δε μας έχεις πει με ποιο στόχο και προσανατολισμό.
– Άκουσε, αφήστε κατά μέρος το σεχταρισμό και την απομόνωση και ελάτε να φτιάξουμε μέτωπο ενάντια στα μνημόνια, τη λιτότητα, να βγούμε από το ευρώ που μας τυραννά και να διαγράψουμε μεγάλο κομμάτι του χρέους.
Τότε κι εγώ δεν άντεξα και του ρίχτηκα σα χείμαρρος
– Γιάννη εσύ και το σινάφι σου είστε μεγάλοι ψεύτες, και μια φορά ψεύτης πάντα ψεύτης. Εσύ τόσα χρόνια ροκάνισες, ξεκοκάλισες ό,τι κι όσο μπόρεσες από τον κρατικό μηχανισμό, ήσουν χωμένος με τα μπούνια σ’ όλα τα ευρωπαϊκά κονδύλια, μας έταζες λαγούς με πετραχήλια να μπούμε στο ενιαίο νόμισμα και τώρα ανακάλυψες ότι πρέπει να βγούμε από αυτό; Εσύ χαριεντιζόσουνα δεκαετίες ολόκληρες με τα λαμόγια της Ευρώπης, πούλαγες παραμύθια στο λαό, παρίστανες τον αγωνιστή και τον ιδεολόγο για να κρύψεις τις πομπές σου και τώρα που σταμάτησε η κουτάλα μού ζητάς να ενωθούμε; Τι να ενώσουμε τον τυχοδιωκτισμό με την πολιτική συνέπεια και τις αρχές;
Εσύ τελικά βλέπεις την αριστερά ως εμπόρευμα που πουλιέται στις αγορές των Βρυξελλών σε τιμή ευκαιρίας
Ε, όχι λοιπόν, η αριστερά δεν είναι τα πουκάμισα της δημαγωγίας που θα αλλάζουμε κάθε φορά στην εκάστοτε συγκυρία. Η Αριστερά είναι οι αγώνες του λαού ενάντια σε κάθε εκμεταλλευτή, σε κάθε δυνάστη, ντόπιο και ξένο για να γίνει ο λαός κι οι εργάτες αφέντες στον τόπο τους.
