Μία γυναίκα μάχεται
για να τεκνοποιήσει
να φέρει τέκνο δυνατό
και να το γαλουχήσει
όπως αυτή μοναδικά
γνωρίζει και θα κάνει
μακριά από κακοτοπιές
κι από όποια πλεκτάνη.
Για χρόνια αγωνίζεται
με ζέστες και με κρύα
χωρίς παραπατήματα
και σταθερή πορεία.
Ξάφνου γεννιέται ο νεοσσός
που ‘χε στα όνειρα της
κι η ελπίδα αναπτερώνεται
πετάει απ’ τη χαρά της.
Όσο περνάει ο καιρός
κι ο νέος μεγαλώνει
όχι μονάχα η μαμά
μα και ο κόσμος γύρωθε
βλέπει και καμαρώνει.
Τέτοια παιδιά αν γεννιόντουσαν
ω ! ποία αρμονία !
θα άλλαζε το σκηνικό
κι όλη η κοινωνία.
Αλλά από συνήθεια
πάντα ο βελζεβούλης
βάζει φωτιές…
και ψάχνονται …
ποιος είν’ ο πατερούλης;;;
Η δόλια μάννα οργίζεται
πικραίνεται, θυμώνει
και με δυο λόγια καθαρά
όλους αποστομώνει.
«Εγώ για επιβήτορα
δε διάλεξα κανένα
μόν’ το παιδί να ‘ναι υγιές
για σας μα και για μένα.
Καθένας σας κι όλοι μαζί
βάλατε μια ψηφίδα.
Μη μ’ απογοητεύσετε,
βοηθήστε η πυγολαμπίς
να γίνει φως κι ελπίδα !»
D.ARMODOROS
