Αν πήγε ο στρατηγός αδικοσκοτωμένος
αυτός που τη ζωή του τη σεβάστηκε ο Άρης
για να του την τσακίσει ξένος, μεθυσμένος
απ’ την αδιαντροπιά της ατιμωρησίας,
ας ρίξει ρίζα το άδικο μες στις καρδιές μας.
αδέρφια ο σπαραγμός του να μην πάει χαμένος.
Εμπρός να τον κηδέψουμε, παιδιά, σαν άντρες
τον άντρα κι η μορφή του εικόνισμα ας μας είναι.
Στολίστε του το λείψανο με τη σημαία
της λευτεριάς: την κράτησε ψηλά ως το τέλος.
Βάλτε του στο κεφάλι δάφνινο στεφάνι
της δόξας, που φοράνε μόνο οι αντρειωμένοι,
τι εστάθη σ’ όλα του άντρας: στον βρασμό της μάχης
στα βάσανα του αγώνα, στη χαρά της νίκης
και στις κακοτυχιές, όταν αιχμάλωτό τους
τον φτύναν οι δειλοί δεμένον στο παλούκι.
Τα δέχτη με χαμόγελο, κεφάλι επάνω.
Και στην παρέα με φίλους άρχιζε το γλέντι
με κλέφτικα τραγούδια και στο σπίτι του ήταν
ο πιο γλυκός, πιστός και τίμιος νοικοκύρης.
Στο στήθος του, αντί παράσημο άλλο, βάλτε
το δίκοχο που φόραε αρχηγός του αντάρτη,
του πιο γενναίου στρατού που χτύπησε τυράννους
απ’ τον αρχαίο καιρό των Μαραθωνομάχων
κι από το Εικοσιένα που το τραγουδάμε,
και το χορεύουμε όταν ο καημός μας πνίγει.
Στο Εθνικό Μουσείο πλάι στου Μιλτιάδη
το κράνος και το φέσι του Καραϊσκάκη
και στ’ άλλα τα κειμήλια της ελευθερίας
το δίκοχο να βάλετε κει και του Σαράφη.
Βασίλης Ρώτας (Αυγή 11/ 6/1957)
