Φιλοξενούμενος ο Αριστείδης Λαμπρούλης //
Είναι ευτήχημα για τον Τσίπρα και το πλήρωμα του κυβερνητικού του σκάφους το γεγονός πως πουθενά ανά τον κόσμο δεν έχει εφευρεθεί (πόσο μάλλον χρησιμοποιηθεί) το ‘’θρασόμετρο’’. Από την εποχή των αγανακτισμένων -και νυν εξαφανισμένων ή και διορισμένων- που ξεκόλλησαν το οπορτουνιστικό σκυλολόι του ΣΥΡΙΖΑ από το 3% στο 33% έως το αξέχαστο κωμικό 2015, όπου οι δήθεν αριστεροί ΣΥΡΙΖΑίοι εμφανίστηκαν ως ασταμάτητοι δραχμολάγνοι Μεγαλέξανδροι καβαλάρηδες που ήρθαν να απελευθερώσουν τον λαό από τους βαρείς σαμαροβενιζελικούς δεσμούς και από την Βαρουφακειάδα των capital controls έως την πρόσφατη ομιλία του πρωθυπουργού στο Λαύριο,το θράσος έχει αναχθεί από αυτούς τους πολιτικούς κοθόρνους σε επιστήμη.
Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν καπηλεύτηκε με τέτοια έλλειψη ηθικών φραγμών και με τέτοια ευκολία ξένη ιστορία ξένων ανθρώπων ξένης κοινωνικής τάξης… Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν ασέλγησε με τόσο βάναυσο τρόπο πάνω σε σύμβολα ιστορικά και πολιτιστικά. Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν αξιοποίησε σε τόσο μεγάλο βαθμό ορολογία παραδείσου για να περιγράψει την κόλαση που έχει οικοδομήσει.
Τα ταξιδάκια αναψυχής των κυβερνητικών βουλευτών στο κολαστήριο της Μακρονήσου, ο επικήδειος λόγος στην κηδεία του Φιντέλ, η κατάθεση λουλουδιών στον ιερό τόπο της Καισαριανής είναι ελάχιστα τρανταχτά παραδείγματα… Παραδείγματα που μπορεί να ξεγελάσουν ή μάλλον να ξεγέλασαν καλοπροαίρετους ή πολιτικά αμόρφωτους ανθρώπους, που όμως πρέπει δίχως δεύτερη κουβέντα να αποτελέσουν τροφή για σκέψη περί του γιατί έγιναν και πού αποσκοπούσαν… (Σημείωση : Δεν είναι τυχαίο που ο Ιταλός μεγιστάνας Ανιέλι στο παρελθόν δήλωνε για μια Ιταλική κυβέρνηση παρόμοια με τη σημερινή δική μας: Τι την θες τη δεξιά όταν έχεις τέτοια αριστερά).
Τα τελευταία δύο χρόνια, λοιπόν, στα παραπάνω εκτός από την επιμονή στην αριστερή φύση της θλιβερής του κυβέρνησης ο γερο-Αλέξης, ο παραμυθάς έχει επιδοθεί και στην τακτική επανάληψη του πλέον αστείου αλλά και παραπλανητικού ΣΥΡΙΖΑίικου όρου ‘’Δίκαιη ανάπτυξη’’.
Εδώ και πάνω από εικοσιτέσσερις μήνες έχουμε βγει σε ένα ατελείωτο κυνήγι της δίκαιης ανάπτυξης ,κρατώντας απόχες, νομίζοντας οι περισσότεροι πως πρόκειται για κάτι παρόμοιο με μια μεγάλη, σπάνια , πολύχρωμη και πεντάμορφη πεταλούδα που μόλις την παγιδεύσουμε θα χορτάσουμε αυτομάτως το πεινασμένο μας στομάχι, θα χτίσουμε αμέσως σκεπές πάνω από την απροστάτευτη κεφαλή μας, θα γεμίσουμε απευθείας με χάπια το άδειο κουτί των αρρώστων γερόντων και θα εξαφανίσουμε εν μία νυκτί τις ουρές στον ΟΑΕΔ και στις τράπεζες… Απάτη!
Και ακόμα και αν οι νέοι οδηγοί του Ελληνικού αστικού πολιτικού άρματος έχουν στο μυαλό τους τον ορισμό του Μπαμπινιώτη περί του τί εστί ανάπτυξη στον οικονομικό τομέα ( ‘’Η βελτίωση των οικονομικών δεικτών (μιας χώρας) με βασικό στοιχείο την αύξηση της παραγωγής ), το πόπολο οφείλει να προβληματιστεί για το αν αυτή η μορφή ανάπτυξης, που ευαγγελίζονται οι ηγεμόνες του, θα είναι όντως δίκαιη και θα ωφελήσει τελικά αυτό. Οφείλει να προβληματιστεί σοβαρά για το αν το οικονομικό σύστημα που ρυθμίζει εξολοκλήρου τα τί , πώς και γιατί όσον αφορά την παραγωγή είναι σε θέση να προσφέρει και να εγγυηθεί την λαϊκή ευημερία. Οφείλει να προβληματιστεί γιατί σε άλλες χώρες εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης , ενώ σημειώνεται αλματώδης ανάπτυξη όσον αφορά τόσο τους οικονομικούς δείκτες όσο και την χειροπιαστή εσωτερική κατάσταση, οι μεγάλες μάζες των ανθρώπων της εργατικής τάξης εξακολουθούν να ζουν όπως ζούσαν δεκαετίες πριν , με τα ζητούμενα να παραμένουν ζητούμενα και τα όνειρα να αποδεικνύονται αυταπάτες… Έχει υποχρέωση να επιμείνει στον προβληματισμό του σχετικά με το ‘’ qui bono ‘’ από την πολυπόθητη ανάπτυξη σε μια οποιαδήποτε χώρα ,όταν το οικονομικό μοντέλο της τελευταίας ,ανεξαρτήτως σοσιαλίζουσας , φασίζουσας ή φιλελεύθερης-νεοφιλελεύθερης διαχείρισης κατατάσσεται στα καπιταλιστικά…
Μια γρήγορη απάντηση στα παραπάνω είναι οι δεκάδες χολυγουντιανών διαστάσεων ξενοδοχειακές μονάδες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια ανά την υφήλιο. Η ανέγερσή τους και η λειτουργία τους ταυτίζεται με την ‘’ανάπτυξη’’. Οι εκατοντάδες ή και χιλιάδες προλετάριοι ,όμως , που ανεβαίνουν ,καθημερινά, το δικό τους Γολγοθά μέσα στα υπόγεια , στα μαγειρεία , στις πισίνες και στα δωμάτια των θερέτρων αυτών και αμείβονται με ψίχουλα για τον κόπο τους σε ποιο ακριβώς σημείο της καθημερινότητας ή της ζωής τους βιώνουν αυτήν την ανάπτυξη; Η ερώτηση ρητορική…ή ίσως και όχι…
Κάπως έτσι ,λοιπόν , και υπό αυτές τις συνθήκες παρουσιάζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός να μιλά περί δίκαιης ανάπτυξης εντός των τειχών ενός άδικου συστήματος ,βεβηλώνοντας με την παρουσία του έναν ιστορικό τόπο που ουδεμία σχέση δεν είχε ούτε έχει με την εξαρχής προσκυνημένη και συμβιβασμένη πολιτική φυσιογνωμία του , ενώ, παράλληλα , διακηρύσσει ωμά τη μετατροπή της Μακρονήσου σε έναν σύγχρονο ,γεμάτο πλαστικές καρέκλες και φωτεινές επιγραφές ‘’νέον’’ πόλο έλξης τουριστών –άρα τουριστικού κεφαλαίου- ο οποίος με τη σειρά του θα πετύχει και να επισκιάσει και να ρίξει πέπλο ιστορικής λήθης πάνω σε όσα συνδέουν το νησί αυτό με τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία… Και όλα αυτά ,ενώ πατά επί των πτωμάτων-θυμάτων της πολιτικής που ο ίδιος εφήρμοσε αφού έλαβε , ασφαλώς , τη σκυτάλη από τους πρασινο-βένετους προκατόχους του…
Δεδομένων τούτων, είναι σώφρον, όταν κανείς βλέπει τη φράση ‘’Η δίκαιη ανάπτυξη’’, να αντιστρέφει τους όρους αυτομάτως και να ρωτά: ‘’δίκαιη Η ανάπτυξη;’’…
1/4/2018
Μερικές αυθόρμητες σκέψεις ενός φοιτητή με αφορμή τη χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στο Λαύριο στα πλαίσια του αναπτυξιακού συνεδρίου.
