Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Σε ανακοίνωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με τίτλο « ΠΚΣ – ΡΩΣΙΑ, 82 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ» αναφέρονται ανάμεσα στ’ άλλα και τα εξής:
«Για ακόμα μια φορά στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Στο Μακεδονικό με τους Σκοπιανούς, στον Έβρο με τους Τούρκους και τώρα με τους Ρώσους. Η ΠΚΣ και οι υπόλοιπες αριστερές παρατάξεις, με τις ίσες αποστάσεις που κρατούν μας δείχνουν έμμεσα τα συμφέροντα που επιθυμούν να εξυπηρετήσουν και αυτά σίγουρα δεν ωφελούν την Ελλάδα. Χρησιμοποιώντας τους Φοιτητικούς Συλλόγους σαν κομματικό τους όργανο διοργανώνουν συναυλίες συμπαράστασης και πορείες ενάντια στον ιμπεριαλισμό με σύνθημα “έξω η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ”. Ενδεικτικό είναι το ότι σε κανένα ΔΣ πανελλαδικά δεν έχουν καταδικάσει τη Ρωσική επιθετικότητα απερίφραστα, επιχειρώντας ουσιαστικά να ρίξουν το φταίξιμο για τον αυταρχισμό της Ρωσίας σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση….Η ΠΚΣ και τα μέλη της που φώναζαν «η αλληλεγγύη το όπλο των λαών» δείχνουν για ακόμη μια φορά την υποκρισία τους, γυρίζοντας την πλάτη στον λαό της Ουκρανίας που σήμερα χρειάζεται βοήθεια και στήριξη. Η στάση τους παρόλο που δεν μας εκπλήσσει, μας δημιουργεί το ερώτημα: 82 χρόνια μετά δεν ντρέπονται να δέχονται ακόμα εντολές από το Κρεμλίνο;»
Πρόκειται σαφώς για μία καθαρά αντικομουνιστική και επί της ουσίας της προβοκατόρικη (μιας και διαστρεβλώνει συνειδητά τις θέσεις της ΠΚΣ αλλά και των φοιτητών συλλόγων) ανακοίνωση της φοιτητικής παράταξης της Ν.Δ (άλλωστε πάντα τέτοια ήταν!) που για όσους έχουμε περάσει από τα φοιτητικά αμφιθέατρα (μέσα από τις γραμμές της ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ) μόνο οργή μας προκαλεί.
-Ήταν η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που τις δεκαετίες 70-80 (πριν το ρίξει στα πάρτι στη Μύκονο…) πρωτοστατούσε σε δράσεις μίσους (π.χ «Δεκεμβριανά», «Γράμμος Βίτσι»), αντικομμουνισμού (π.χ Τσεχοσλοβακία 1968, Αφγανιστάν, Πολωνία, Σολτζενίτσιν κλπ). Που «ξέπλυνε» συνειδητά τις επεμβάσεις των ΗΠΑ όπου γης, που αρνιόταν ουσιαστικά την επέτειο γιορτασμού του Πολυτεχνείου…
-Μα και στα χρόνια που ακολούθησαν ήταν με τους πολέμους του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία κ.α Ήταν η παράταξη που δεν είδε το δράμα του λαού της Παλαιστίνη, που χαιρέτισε τις «έγχρωμες επαναστάσεις», που πανηγύρισε για τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες.
-Ήταν η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που στήριζε (και στηρίζει) στις σχολές κάθε είδους κυβερνητικό μέτρο υπέρ της καταστολής, της ιδιωτικοποίησης των σπουδών, της υποβάθμισης των πτυχίων, που πάθαινε «αλλεργία» σε κάθε συνάντηση του φοιτητικού με το λαϊκό κίνημα.
-Είναι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που όλα τα χρόνια της «πρωτιάς της» δρα διαλυτικά – όπου και όπως μπορεί- στις στοιχειώδεις λειτουργίες του φοιτητικού κινήματος.
Πάντα λοιπόν με τη μεριά της ιστορίας που είχε τη σφραγίδα made in USA, τη σφραγίδα εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, της διάλυσης του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος!
