Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Εβδομήντα-τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το Δεκέμβρη του 1944, όταν η ντόπια αστική τάξη και οι βρετανοί ιμπεριαλιστές αιματοκύλησαν το λαό της Αθήνας. Για άλλη μια φορά τα φερέφωνα της αντίδρασης και του αντικομμουνισμού, στο γνώριμο ρόλο τους, επιχειρούν το ξαναγράψιμο της ιστορίας, επαναλαμβάνοντας τις χιλιοειπωμένες συκοφαντίες ενάντια στον ηρωϊκό αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αποσιωπώντας και αναποδογυρίζοντας τα ιστορικά γεγονότα.
Το πρόβλημα τους είναι οι κομμουνιστές. Τόσες δεκαετίες μετά αρνούνται να χωνέψουν ότι το ΚΚΕ υπήρξε η ραχοκοκαλιά, ο αιμοδότης, ο νους και η ψυχή της Εθνικής Αντίστασης που έσωσε τον ελληνικό λαό από τον εξανδραποδισμό, δίνοντας στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας χιλιάδες στελέχη και μέλη του.
Τους ενοχλεί η αλήθεια: Ότι την ίδια στιγμή που οι κομμουνιστές ηγούνταν της λαϊκής αντίστασης ενάντια στους κατακτητές, ο αστικός πολιτικός κόσμος, έχοντας παραμάσχαλα τα χρηματοκιβώτια, εγκατέλειπε τη χώρα στην τύχη της, μετακομίζοντας υπό την προστασία των βρετανών συμμάχων του στο εξωτερικό. Ή, ακόμη χειρότερα, καλούσε το λαό να υποταχθεί και να συνεργαστεί με τους κατακτητές!
Όταν αναφερόμαστε στα Δεκεμβριανά είναι απαραίτητο να έχουμε την εικόνα που επικρατούσε στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τους Ναζί κατακτητές. Μια εικόνα που ήταν ριζικά διαφορετική από αυτήν που επικρατούσε προπολεμικά, καθώς είχε αλλάξει ριζικά ο πολιτικός χάρτης της χώρας.
Ο λαός ήταν, στην συντριπτική του πλειοψηφία, συσπειρωμένος γύρω από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, έχοντας δημιουργήσει μέσα από την αντιφασιστική πάλη της Κατοχής ένα είδος εξουσίας που έτεινε να ξεφύγει από τα πλαίσια του αστικού συστήματος. Η λαϊκή πλειοψηφία, συσπειρωμένη στο ΕΑΜ, είχε το δικό της λαϊκό στρατό, τον ηρωϊκό ΕΛΑΣ και τις υπόλοιπες ΕΑΜικές αντιστασιακές οργανώσεις. Την ίδια στιγμή, τα αστικά πολιτικά κόμματα είχαν κυριολεκτικά αποδιοργανωθεί, έχοντας καταστεί «κόμματα-σφραγίδες».
Οι αρχιτέκτονες της σφαγής του Δεκέμβρη: Ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο βρετανός στρατηγός Ρόναλντ Σκόμπι. Δίπλα τους ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός.
Η κατάσταση αυτή έρχονταν σε αντίθεση με τα συμφέροντα της ντόπιας άρχουσας τάξης και των βρετανών ιμπεριαλιστών. Η διασφάλιση αυτών των συμφερόντων απαιτούσε την καθυπόταξη και ποδηγεσία του λαϊκού κινήματος, την διάλυση των ΕΑΜικών οργανώσεων και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Η παλινόρθωση ενός προπολεμικού αστικού καθεστώτος απαιτούσε ένα δυνατό χτύπημα στο ΚΚΕ και στο λαϊκοαπελευθερωτικό κίνημα. Αυτός ήταν κι’ ο λόγος που η χώρα οδηγήθηκε στην ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη του 1944.
Το αστικό πολιτικό σύστημα των «Παπανδρέου», των «Πλαστήρων» και των «Βενιζέλων» – που καθ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής έκανε διακοπές στο εξωτερικό- από κοινού με τους ντόπιους συνεργάτες των Ναζί (Τάγματα Ασφαλείας) συνασπίστηκε με τους βρετανούς του ιμπεριαλιστή αρχισφαγέα Τσώρτσιλ ενάντια στον ελληνικό λαό. Αυτοί αιματοκύλησαν την Αθήνα το Δεκέμβρη του 1944 αφού προηγουμένως έθεσαν εκβιαστικά στο λαό το δίλημμα: «Ή τα όπλα ή τις αλυσίδες».
Η σύγκρουση του Δεκέμβρη του 1944 υπήρξε κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα του 20ου αιώνα. Σήμερα, 74 χρόνια μετά τα γεγονότα εκείνα, όση λάσπη και αντικομμουνιστικό δηλητήριο κι’ αν ρίξουν τα επιτελεία των αστών και οι λακέδες του ιμπεριαλισμού, η ιστορία δεν αλλάζει και δεν παραγράφεται. Η φλόγα δεν έσβησε: «ΕΑΜ– ΕΛΑΣ–ΕΠΟΝ–ΟΠΛΑ–ΔΣΕ, δόξα και τιμή στο ΚΚΕ»
____________________________________________________________________________
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
