Σκεφτόμουν τις προάλλες, με αφορμή μια επέτειο, τι θα έλεγε άραγε ο Ναζίμ Χικμέτ, αν η μισή του καρδιά βρισκόταν ακόμα μαζί μας; Τι θα τον ενέπνεε από το σημερινό προεκλογικό σκηνικό στην χώρα μας;
Θα μας έλεγε ίσως πως τα πιο κούφια, εκβιαστικά διλήμματα δε μας έχουν τεθεί. Πως την χειρότερη τρομοϋστερία (για το νόμισμα, την χρεοκοπία, τους τζιχαντιστές και τους εγχώριους τρομοκράτες) δεν την έχουμε βιώσει. Οι πιο γλυκερές μας αυταπάτες δε μας έχουν λιγώσει, για να τις κόψουμε μαχαίρι. Τις πιο φρούδες ελπίδες, τα μεγαλύτερα ψέματα μας τα φυλάνε για το τέλος –που δε θα είναι αίσιο, όπως στα παραμύθια. Και τις χειρότερες πασοκιές δεν τις έχουμε δει ακόμα.
Η χειρότερη βαρβαρότητα μάς περιμένει μπροστά μας. Και τον πιο βαθύ λάκκο δε μας τον έχουν σκάψει. Αυτόν το σκάβουμε εμείς οι ίδιοι, ολοένα και πιο βαθιά, όσο δεν καταλαβαίνουμε πως χρέος μονάχοι μας να σηκωθούμε, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας..
Επιμέλεια: Σφυροδρέπανος
