Σχολιάζει ο Θανάσης Αλεξίου* //
Nομίζω πως κάπου αρχίζει να κουράζει αυτή η υπερπροβολή του Τσε Γκεβάρα ως επαναστάτη, ως γιατρού, ως οικογενειάρχη κ.ο.κ. Ως οι αλλαγές, οι ανατροπές εν τέλει οι επαναστάσεις να γίνονται από κάποιους ρομαντικούς που από μόνοι τους, επειδή έχουν θέληση και πίστη, τα ξεπερνούν όλα και νικούν. Έτσι όμως ο Τσε παύει να είναι ιστορικό πρόσωπο που έδρασε σε συγκεκριμένες συνθήκες ως μέρος μιας συλλογικής οργάνωσης και γίνεται ένας ντεσπεράντος, όπως ταιριάζει στο (μικρο)αστικό ιδεολόγημα. Έτσι δεν αποδομείται ιστορικά σήμερα και ο Άρης Βελουχιώτης που απογυμνωμένος από το ιστορικό πλαίσιο της εποχής που τον ανάδειξε διακοσμεί γραφεία υπουργών; Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να μειώσω την συμβολή του Τσε στην επανάσταση της Κούβας, -υποθέτω θα είναι εξίσου σημαντική όσο και του Φιντέλ-, αλλά αυτή η μυθοπλασία που εστιάζει στη δράση του ενός, και μοναδικού, νομίζω πως αγνοεί, αν δεν απαξιώνει τους χιλιάδες ανώνυμους αγωνιστές/ριες που μέσα από τη δομή (κόμμα, οργανισμό, ένωση), ας το πει ο καθένας όπως θέλει, γίναν από αντικείμενο το υποκείμενο της Ιστορίας.
* Ο Θανάσης Αλεξίου είναι Καθηγητής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίο
