Τα σαράντα χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ γιόρτασε ο αστικός πολιτικός κόσμος και, για άλλη μια φορά, ακούσαμε τα γνωστά φληναφήματα περί «δημοκρατίας» και «ευρωπαϊκών αξιών». Φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, τίμησαν μαζί την εν λόγω επέτειο, διαγωνιζόμενοι για το ποιός υπηρέτησε και υπηρετεί καλύτερα τα ευρωενωσιακά συμφέροντα.
Το αστικό πολιτικό σύστημα, μαζί με το μεγάλο κεφάλαιο, έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν και να μνημονεύουν την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ/ΕΕ η οποία αποτέλεσε στρατηγική επιλογή της εγχώριας αστικής τάξης. Ήταν μια επιλογή η οποία εξυπηρετούσε τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, διασφαλίζοντας την μακροημέρευση της πολιτικής του εξουσίας. Αυτό αποδείχθηκε και στην πορεία.
Απέναντι στην αναίσχυντη προσπάθεια εξωραϊσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει η πραγματικότητα μιας «συμμαχίας λύκων» βαθύτατα αντιδραστικής και αντιλαϊκής, της οποίας τα περίφημα «κεκτημένα» οι ευρωπαϊκοί λαοί τα ζουν εδώ και χρόνια στο πετσί τους. Διότι πίσω απ’ τις φιέστες και τους δεκάρικους για την «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση:
— Της Συνθήκης του Μάαστριχτ (1992), το μνημόνιο των μνημονίων, απ’ όπου απορρέει όλο το πλαίσιο των αντιλαϊκών, αντεργατικών πολιτικών και η οποία αποτέλεσε την βάση για τον εργασιακό μεσαίωνα της «Λευκής Βίβλου» της Ε.Ε.
— Των 120 εκατομμυρίων ανθρώπων (25% του πληθυσμού της Ε.Ε) που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat (2019), περίπου 1 στους 5 ανθρώπους στην Ε.Ε. βρίσκεται αντιμέτωπος με την φτώχεια, με το εισόδημα του να μην επαρκεί για να καλύψει βασικές καθημερινές ανάγκες.
— Των σχεδών 20 εκατομμυρίων ανέργων και των 20 εκατομμυρίων παιδιών ηλικίας κάτω των 18 ετών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.
— Των περισσότερων από 4 εκατομμυρίων αστέγων που κοιμούνται στα πεζοδρόμια και τους δρόμους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.
— Των 9 εκατομμυρίων Γάλλων (14% του πληθυσμού) και των 12,5 εκατομμυρίων Γερμανών που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας. Το 2020, ο αριθμός των φτωχών στην Γαλλία ήταν οκτώ φορές μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο του 1980.
— Των ετοιμόροπων δημόσιων συστημάτων υγείας που έχουν γίνει «βορά» στα νύχια μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, της απαξίωσης των δημόσιων δομών υγείας και πρόνοιας που, όπως έδειξε η πανδημία του κορονοϊού, αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Οι τραγικές εικόνες του 2020 σε μια σειρά χώρες-μέλη της Ε.Ε., με τα υπερφορτωμένα από ασθενείς δημόσια νοσοκομεία, τους χιλιάδες νεκρούς και τους σκαμμένους τάφους αποτέλεσαν μια υπενθύμιση του που οδηγεί η εμπορευματοποίηση της Υγείας.
— Των αντεργατικών νόμων που όλες οι αστικές κυβερνήσεις – κεντροδεξιές, κεντροαριστερές και «σοσιαλιστικές» – εφαρμόζουν στις 27 χώρες-μέλη, της αντιλαϊκής βαρβαρότητας με ή χωρίς μνημόνια, της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, της ελαστικής απασχόλησης, του εργασιακού ωραρίου-λάστιχο, της ενοικίασης εργαζόμενων, της προώθησης της «ανταγωνιστικότητας» για την διαρκή αύξηση της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
— Της ανιστόρητης και προκλητικής εξίσωσης κομμουνισμού και ναζισμού που αποτελεί επίσημη πολιτική της Ε.Ε. Κάθε χρόνο διοργανώνονται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αντικομμουνιστικές φιέστες με στόχο την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού. Την ίδια στιγμή, σε μια σειρά χώρες, από την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής μέχρι την Ουκρανία, η δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων ποινικοποιείται, οι κομμουνιστές διώκονται και μνημεία της σοσιαλιστικής περιόδου καταστρέφονται, ρίχνοντας έτσι νερό στο μύλο της αναβίωσης του ναζισμού-φασισμού.
— Της συμμετοχής και του ρόλου της Ε.Ε στις αμερικανονατοικές επεμβάσεις, υπό το πρόσχημα της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης, της Συρίας, του Μάλι, της Υεμένης, της Παλαιστίνης, της Ουκρανίας και αλλού έχουν γνωρίσει από «πρώτο χέρι» τις περίφημες «αξίες» της Ε.Ε.
Αυτήν είναι, λοιπόν, η «Ευρώπη τους», η Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία θέλουν να παρουσιάσουν στον ελληνικό λαό ως πρότυπο «ευημερίας» και «ειρήνης». Αυτή η Ένωση, αυτός ο «λάκκος των λεόντων», όσο υπάρχει, θα αποτελεί μόνιμο εχθρό των λαϊκών συμφερόντων και δικαιώματων. Σαράντα χρόνια μετά είναι ανάγκη να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα για το που οδήγησε τον λαό, τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αγρότες η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ/ΕΕ.
Η συσσωρευμένη πείρα, η γνώση και η αγανάκτηση μπορούν και πρέπει να μετεξελιχθούν σε συνειδητή πάλη ενάντια στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα και τα κόμματα που το στηρίζουν.
