Όλορθοι,
μήτε μια χαρακιά κάτω,
κι η ματιά τους λεπίδι,
λες και την τραβούν,
μ’ ένα κάβο της Σούδας,
τα χρόνια που έρχονται.
Κουβάλησαν,
σαν μακρονησιώτικη πέτρα,
όλη τη γης,
στους ώμους τους
μια πιθαμή σύγνεφο,
ακόμα
ένα γόνα δρόμο,
ακόμα
προχώρησαν,
σαν μια τεράστια φάλαγγα,
απ’ το σκοτάδι,
στ’ αύριο,
ένας αιώνας δρόμος,
απ’ το σκοτάδι
ως τ’ αύριο,
τούτοι ειν’ η συντρόφοι μου.
Καμιά φορά τραγουδάμε,
και παίρνει αγέρας
τις φυσαρμόνικες,
καμιά φορά τραγουδάμε,
και θούρια
αρπάζουνε τις σάλπιγγες.
Μα καμιά φορά,
σιωπούμε,
και μακραίνει η φάλαγγα
και γίνεται,
μια μακριά αιμάτινη γραμμή
μια μακριά γραμμή
σα σύρμα στρατοπέδου
απ’ το σκοτάδι
στ’ αύριο.
Του ενός του λείπει
το μισό πρόσωπο,
μα το συμπληρώνει
το χαμόγελο
της αγαπημένης του
άλλος έχει δυο σκοτεινές τρύπες
για μάτια
βαλμένες πλάι πλάι
σα δυο σκοτωμένα αδέρφια
άλλος συλλογιζόταν μια μάνα
τ’ ασβεστωμένο κατώφλι τους
σαν τον περίμενε
και βλέπαμε
την καρδιά του ν’ αναπηδά,
πάνω απ΄ το ματωμένο του
πουκάμισο
άλλος του λείπαν και τα δυο πόδια,
μα δρασκέλιζε
τις κατάφωτες πολιτείες
μ ‘ ένα δεκανίκι
όνειρο.
Αυτοί είναι οι συντρόφοι μου,
μια μακριά αιμάτινη γραμμή,
σαν σύρμα στρατοπέδου,
έναν αιώνα τώρα.
Το πρωί στο Ιτζεδίν,
μας μετρούσαν
το βράδυ αναμετριόμασταν
με τον εαυτό μας,
στην απομόνωση,
περάσατε όλοι από μπροστά μου,
σαν ένας Μεγάλος Υπερσιβηρικός
κάθε παράθυρο φωτιζόταν
κι από ‘να πρόσωπο
καμιά φορά λάχαινε
και κανά παράθυρο σκοτεινό
μα από μέσα έβγαινε
χέρι γνώριμο
αγαπημένο
χίλια χέρια τώρα να κρέμουνται
απ’ τα κελιά
” Γεια σας σύντροφοι” σας έγνεψα
” Όχι άλλο αίμα…όχι άλλο αίμα” μου αποκριθήκατε
αύριο θ’ ανταμωθούμε
αύριο
στη μεγάλη μας φάλαγγα,
στην μεγάλη αιμάτινη γραμμή μας,
πλάι σας,
έξω από το σύρμα
πλάι σας.
