Σχολιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //
Δεν μου είχε τύχει ως τώρα να πετύχω άνθρωπο, από κοντά ή έστω διαδικτυακά, που δεν του άρεσε ο Κουέντιν Ταραντίνο* (ή/και ο Τζιμ Τζάρμους ακόμα), που δεν είναι παράλογο να μην σου αρέσει κάποιος σκηνοθέτης, ηθοποιός, οποιοσδήποτε, σωστά; Πάντως, αρκούσε να μπω στις σωστές σελίδες (δεν θα τις αναφέρω, δεν χρειάζεται να τους κάνω κι εγώ διαφήμιση) για να διαπιστώσω το… χωρίς καμία λογική μίσος και την απέχθεια που νοιώθουν κάποιοι για τον μάστρο-Κουέντιν (ή/και τον μάστρο-Τζιμ) και με αφορμή τις τελευταίες ταινίες τους! Έψαχνα ο φιλότιμος αρθρογράφος να βρω ένα σχόλιο εμπεριστατωμένης κριτικής αμφισβήτησης και δεν έβρισκα παρά μόνο αρνητικά σχόλια πλημμυρισμένα με εμπάθεια. Εντυπωσιάστηκα, κυρίως, και ενοχλήθηκα – εντάξει, για λίγο – με αυτό τον κινηματογραφικό οπαδισμό…
Ναι, δεν έχετε άδικο όσοι θα σχολιάσετε ότι τα παραπάνω φαινόμενα υπήρχαν και παλιότερα. Όντως υπήρχαν, δεν αντιλέγω. Ήταν βέβαια και είναι ακόμα μειοψηφικά φαινόμενα, ευτυχώς. Θα συμπληρώσω μάλιστα ότι η, σχετική, ελευθερία λόγου που παρέχουν – έτσι τουλάχιστον νομίζουμε – τα σύγχρονα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι που φέρνει στον αφρό τέτοιες «απόψεις» που στο όνομα της «ελευθερίας του λόγου» προσπαθούν να επιβάλλουν ως ορθή μόνο τη δική τους «άποψη».
Συμπερασματικά, ακόμα κι αν τα παραπάνω φαινόμενα είναι μειοψηφικά, το δικό μου σχόλιο (και η συμβουλή μου, ναι) συνοψίζεται στο εξής: το επόμενο βήμα της απέχθειας και τους μίσους που εκφράζει κάποιος/α για ένα καλλιτέχνη και το έργο του (μπορεί να) είναι η απροκάλυπτη λογοκρισία. Όχι; Κι αυτό απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή ώστε να μην συμβεί. (Και για να μην γίνει κυρίαρχο, γιατί δεν είναι κι ας δείχνει αλλιώς κάτω από τον παραμορφωτικό φακό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης). Απ’ όλους μας, ακόμα κι από εμένα! Βλέπετε, ούτε εγώ – που κατά κοινή ομολογία, είμαι ένας μικρός θεούλης (εντάξει, αστειεύομαι) – δεν μένω (πάντα) απρόσβλητος από το φαινόμενο του οπαδισμού που προσπαθεί να ριζώσει σε κάθε σημείο της καθημερινότητας μας, προωθούμενο με ιδιαίτερη σπουδή από διάφορους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς, και να το αλλοιώσει. Προσοχή, λοιπόν…
*σύντομα θα ακολουθήσει και σχετικό σχόλιο για την τελευταία ταινία του Ταραντίνο με τίτλο «Κάποτε στο… Χόλιγουντ»
