Γράφει η Φαίδρα Ζαμπαθά – Παγουλάτου //
Η παρουσίαση ενός βιβλίου δημιουργεί μια μεγάλη ευθύνη στον ίδιο τον παρουσιαστή γιατί θα πρέπει και να κινήσει το ενδιαφέρον των ακροατών και να τους οδηγήσει στην κατηγορία των αναγνωστών. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι και τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Πιστεύω όμως ότι οι φίλοι που παρακολουθούν παρόμοιες εκδηλώσεις ανήκουν εκ προοιμίου και στην κατηγορία των βιβλιοφίλων και κατά συνέπεια και των αναγνωστών.
Και τώρα επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω την εξαίρετη συγγραφέα κυρία
Κυριακή Γεροζήση που γεννήθηκε στη Λάρισα, και σπούδασε στην Αθήνα Χημεία. Η Δικτατορία της απαγόρευσε την έξοδο από τη Χώρα ως επικίνδυνο άτομο για τη δημόσια ασφάλεια. Εκείνη όμως εργάζεται σε Βιομηχανίες Τροφίμων και Φαρμάκων. Το 1973 που καταρρέει η Χούντα μεταβαίνει στη Γαλλία και εγκαθίσταται στο Παρίσι. Μπαίνει στην έρευνα, γεγονός που δείχνει ανήσυχο άνθρωπο. Στη συνέχεια παίρνει το διδακτορικό της, που ήταν στόχος ζωής. Το 2011 συνταξιοδοτείται από το Γαλλικό Κράτος, όπου εργάστηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Υγείας. Κάποια στιγμή όμως η Βιοχημεία θα δώσει χώρο στη Λογοτεχνία γύρω στο 2005 με 2006. Έτσι αρχίζει η συγγραφική της πορεία με πρώτο Βιβλίο και τον τίτλο «Αναδρομή στο χώρο και το χρόνο», ακολουθεί το 2ο με τίτλο «Νέα Υόρκη – Παρίσι – Βαγδάτη». Παράλληλα δημοσιεύει συνεργασία της στον Ελληνικό και τον Κυπριακό Τύπο.
Και φτάνουμε στο 3ο της Βιβλίο «Μαύρο και Κόκκινο της Φωτιάς» έκδοση ΕΝΤΟΣ Οκτώβρης 2011 . Τότε προχώρησα στην ανάγνωση του βιβλίου που με κέρδισε μέσα από πολλές αρετές. Σ’ αυτές τις αρετές θ’ αναφερθούμε απόψε. Άλλωστε οι αρετές ενός βιβλίου είναι και τα εύσημά του, είναι ακόμη το διαβατήριό του για το πνευματικό του ταξίδι. Ένα ταξίδι που έκανα μαζί με το βιβλίο μέσα σ’ ένα κομμάτι της κοινωνίας μας που βρέθηκε ανήμπορο να προστατέψει τον εαυτόν του μπροστά σε τραγικές στιγμές όταν η Ηλεία καιγότανε απ’ άκρη σ’ άκρη. Τότε που κάηκαν ζωντανοί δεκάδες άνθρωποι αθώοι, μανάδες με παιδιά στην αγκαλιά, κι όλη η Ελλάδα θρηνούσε, κι αναρωτιόμαστε πού βρισκότανε τότε και μετά το περίφημο Κράτος Πρόνοιας. Οι σκηνές που ξετυλίγονται στις σελίδες του βιβλίου είναι μια κραυγή οργής από τη συγγραφέα για ό,τι έγινε . Η πέννα της στάζει αίμα κι αποκαΐδια, δάκρυα και πύρινες γλώσσες. Με ζωντανό λόγο και με εκπληκτική δεξιοτεχνία οδηγεί τον αναγνώστη της μέσα στη πνιγηρή ατμόσφαιρα των πυρκαγιών. Περιγραφές εφιαλτικές, τοπία αληθινής κόλασης. Άνθρωποι να καταλήγουν σε μαύρα σημάδια, βουνά, κτήματα, σπίτια, εκκλησίες, χωριά ολόκληρα, δάση, ζώα, να ορμάνε οι φλόγες και να τα καταπίνουν, και μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας να βρίσκεσαι σ ένα μαύρο τοπίο όπου η ζωή κάποτε κατοικούσε και χαιρότανε με τα παιδικά γέλια, τα κελαηδίσματα των πουλιών και τα βελάσματα των ζώων. Η θέα έκοβε την ανάσα του οποιουδήποτε θεατή. Εδώ η συγγραφέας δίνει ρεσιτάλ με την πέννα της ενός καθαρού ρεαλισμού ατόφιου που σπάει κόκαλα. Και μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής, του θανάτου, του θρήνου και της αδιαφορίας ξεπετάγονται ποικίλα και περίεργα συναισθήματα.
Το κοινωνικό στοιχείο παίρνει θέση να σηκώσει το βάρος που του αναλογεί. Η ζωή συνήθως κινείται μέσα σε αντιθέσεις ώστε κάποτε να βρίσκει την ισορροπία της. Η κυρία Γεροζήση το γνωρίζει πολύ καλά και αρχίζει να χτίζει έναν οικογενειακό περίγυρο που θα στεγάσει τους ήρωες της οι οποίοι θα εκφράσουν oλες τις ανθρώπινες παραμέτρους σ’ ένα φόντο κοινωνικής πραγματικότητας.
Βρισκόμαστε μέσα σε μια οικογένεια, που καταρρέει, ενώ την ίδια στιγμή υποβόσκει ένας καινούργιος έρωτας. Ο πατέρας ο Ιάσονας, συγγραφέας ερωτεύεται μια νεαρά δημοσιογράφο την Ηρώ, η μητέρα η Αυγή νέα κοπέλα δραστήριο άτομο ,πολιτικοποιημένο έρχεται συχνά σε σύγκρουση με τον άντρα της που ζει τον έρωτά του αδιάφορος για ό,τι γίνεται γύρο του. Υπάρχει ακόμα κι ένα αγόρι ο Φοίβος που φυσιολογικά έχει και να κορίτσι τη Μυρσίνη. Καλοκαίρι και ο κόσμος υποφέρει αφάνταστα, από τον καύσωνα. Η οικογένεια αποφασίζει να κάνει διακοπές αλλά ο καθένας χωριστά. Ο πατέρας φεύγει για το εξοχικό με τη νεαρά αγαπημένη, η μητέρα κάτι προγραμματίζει με τις φίλες της κι ο γιος αναχωρεί με το κορίτσι του χωρίς να δώσει λογαριασμό με ποια φεύγει και που πηγαίνει.
Και τότε ξεσπάνε οι πυρκαγιές. Θύματα ο πατέρας, η μητέρα, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο και μέσα από διαφορετική λογική και σε διαφορετικό γεωγραφικό σημείο. Εδώ θα έρθουμε αντιμέτωποι με τις ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα και τις ευθύνες που ο καθένας τους είχε ή έπρεπε να έχει. Παρουσιάζονται ανάγλυφες οι αντιθέσεις και οι ρωγμές ανάμεσα στους ανθρώπους είτε είναι μέλη οικογένειας είτε μέλη κοινωνίας. Η στιβαρή πέννα της συγγραφέα θ’ απεικονίσει όλο τον ψυχισμό της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Θα δώσει χαρακτηριστικά στοιχεία του κάθε ήρωα ξεχωριστά, όπως είναι η αδιαφορία του πατέρα, η δύναμη της μητρότητας που δείχνει η μάνα με την αγωνία να μάθει που βρίσκεται ο μονάκριβος γιος της, και στην αναζήτησή του εγκλωβίζεται στη φωτιά όπου και αφήνει την τελευταία της ανάσα. Η ανησυχία του γιου για τους γονείς του. Ένα σύμπλεγμα συναισθημάτων μπροστά σε μια ολική καταστροφή με δύο κύριες όψεις. Από τη μια πλευρά ο μαζικός θάνατος ενός σεβαστού ανθρώπινου δυναμικού και από την άλλη η φυσική καταστροφή του περιβάλλοντος, δάση, καλλιέργειες, ζώα. Κι όλ’ αυτά με την ανοχή μιας νοσηρής κι αλαζονικής ηγεσίας που δεν κινήθηκε όπως έπρεπε ούτε τότε αλλά ούτε και μετά. Η συγγραφέας μας με πολλή προσοχή μπαίνει στην καρδιά του προβλήματος και το αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο. Αναλύει όλες τις πτυχές μία μία μέσα από το πρίσμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ιδιαίτερης ευαισθησίας για την αξία της ίδιας της ζωής. Η θεματική του βιβλίου αγγίζει με έξυπνο τρόπο το Κράτος Πρόνοιας για να καταλήξει ότι στην ουσία πρόκειται για μύθο .Τελικά ορθώνεται το ερώτημα τι σημαίνει η ανθρώπινη ζωή; Και πόσο αξίζει; Και μέσα από το ερώτημα αυτό η διαπίστωση είναι ακόμη πιο τραγική . Έλλειμμα ανθρωπιάς καθώς και υποδομών για την ασφάλεια μας. Κι αυτή η ελλειμματική κοινωνική συμπεριφορά ν’ ανοίγει το δρόμο στους στυγνούς εμπόρους γης και στα συμφέροντά τους, αγνοώντας ή και αδιαφορώντας για το κακό που θα κληρονομήσει ο μόνος αθώος που είναι ο σημερινός μας Παιδόκοσμος .
Εκτός δε όλων αυτών αναλύεται η δυναμική των απόψεων της συγγραφέα και εκφράζεται όλο το ιστορικό μιας σκληρής και ανελέητης πολιτικής .Η συνειδησιακή της οντότητα δεν της αφήνει περιθώρια συσκότισης του θέματος. Η συγγραφέας καταγράφει όλη την αλήθεια όπως αυτή είναι γυμνή και πικρή. Η ωριμότητα της Κυριακής Γεροζήση δεν της επιτρέπει να κλείνει τα μάτια. Το πολύπλευρο άλλωστε έργο της επισημαίνει την πλήρη αυτογνωσία του όλου θέματος. Δεν μπορεί να δεχθεί με πόση ασέβεια και αδιαφορία αντιμετώπισαν ένα κομμάτι του λαού μας και το οδήγησαν στην καταστροφή , την απόγνωση ,και το θάνατο.
Η Κυριακή Γεροζήση στο βιβλίο της «Μαύρο και Κόκκινο της Φωτιάς» χειρίζεται με άνεση τη γλώσσα και ο λόγος της είναι στρωτός. Έχει στιγμές λυρισμού σε περιγραφές είτε ρομαντικές, είτε ερωτισμού ,είτε περιγραφές τοπίων ενώ η τραγικότητα της αλήθειας ζωγραφίζεται με τα πιο μελανά χρώματα που της αρμόζουν .Η φωνή της καλύπτει μια μεγάλη γκάμα που συνοψίζεται σε κραυγές οδύνης, θρήνου, ερωτικά ψιθυρίσματα και πολλές φλύαρες σιωπές.
Mια άλλη παράμετρος που πρέπει να τονισθεί είναι ο τρόπος γραφής .Η συγγραφέας διαλέγει να αφηγηθεί την ιστορία μέσα από σύντομα Κεφάλαια .Αυτό είναι ένα θετικό στοιχείο για τον αναγνώστη ο οποίος παίρνει ανάσες δια-βάζοντάς το . Τα Κεφάλαια είναι χωρισμένα έτσι ώστε η γέφυρα που ενώνει το ένα με το άλλο να μην δημιουργεί χάσμα. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη κι αξιόλογη δουλειά.
Ελπίζω να κατόρθωσα να σας σκιαγραφήσω όσο πιο απλά μπορούσα και τη συγγραφέα Κυριακή Γεροζήση και το βιβλίο της. Γιατί και η ίδια η συγγραφέας είναι απλή όπως απλή είναι και η γραφή της . Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν γράφουμε μόνο για τους μυημένους στη Λογοτεχνία , αλλά και για τους απλούς ανθρώπους . Κι η συγγραφέας μας δείχνει ότι στο βιβλίο της «Μαύρο και Κόκκινο της Φωτιάς» αυτό δεν το ξεχνάει. Καλή συνέχεια Κυριακή .
