Γράφει ο Γ. Κ. Ρετσιανίτης //
Χαμόγελα, έστω και αμυδρά, μέσα στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα της μνημονιακής βαρβαρότητας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προσφέρουν τα σκίτσα του νέου άλμπουμ του ΣΤΑΘΗ απ’ τις εκδόσεις ΚΨΜ.
«Ένα βήμα μπρος δύο κωλοτούμπες πίσω» είναι ο τίτλος του άλμπουμ, που αποτελεί παράφραση του τίτλου απ’ το κλασσικό έργο του Λένιν «Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω». Τα 149 
σκίτσα (που γίνονται 150 με μια προσωπογραφία του Στάθη), είναι μια ανάγλυφη καταγραφή με πολύ έντονα χρώματα του πολιτικού εξανδραποδισμού των ζωντανών δυνάμεων που κινούν την κοινωνία μπροστά. Όπως το σκίτσο για τους συνταξιούχους, τη γενιά δηλαδή που έκτισε την ερειπωμένη, μεταπολεμική Ελλάδα –αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη- και θεμελίωσε την Κοινωνική Ασφάλιση, μια απ’ τις μεγαλύτερες κατακτήσεις στον εικοστό αιώνα. Την εκθεμελίωση αυτής της κατάκτησης στη χώρα μας, που άρχισε στην αρχή της δεκαετίας του 1990, ολοκλήρωσε ο «κομμουνιστής εν αναστολή της ιδιότητάς του», αλλά εμπνεόμενος απ’ το Πινοσετικό εγχείρημα, ο ψαλιδοχέρης υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος. «Καλός συνταξιούχος είναι αυτός που δεν βγαίνει ποτέ στη σύνταξη» συμπυκνώνει ο Στάθης τον κυνισμό των «επαϊόντων» για το δημογραφικό πρόβλημα, εξατμίζοντας με αυτή τη φούσκα πολλές απ’ τις ψευδαισθήσεις για την κοινωνική Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι απ’ τα σκίτσα εκείνα που αποζημιώνουν ακόμα και τον αναγνώστη που διαφωνεί (ή και θυμώνει ενίοτε) με τα γραπτά κείμενα του Στάθη. «Μην τρελαίνεσαι … Όταν κόβεις τους δεσμούς σου με την Αριστερά, απλώς αποκτάς δεσμά με τη Δεξιά» λέει ένα ισοπεδωμένο πουλάκι, δίπλα σε ένα επίσης ισοπεδωμένο ανθρωπάκι, παραπέμποντας προφανώς στην σύνθλιψη των προσδοκιών απ’ την κυβέρνηση της για πρώτη φορά Αριστεράς. Και σ’ αυτή την ερημία ο Στάθης κάνει το ψυχογράφημα των Συριζαίων σε όλες τις κλίμακες. «Θεέ μου, συγχώρεσέ με που θα ψηφίσω μέτρα εναντίον των συνανθρώπων μου» …οδύρεται γονατιστή η κυβέρνηση. Και το ανθρωπάκι που κρυφακούει σχολιάζει: «Δηλαδή νομίζεις ότι είσαι άνθρωπος;».
Τα δήγματα απ’ το πενάκι του Στάθη δεν γλυτώνουν και όσοι, που αντί να σκέφτονται –και, τουλάχιστον, να απορρίπτουν- αυτολοβοτομούνται για να είναι αποτελεσματικοί ιπποκόμοι στην επικοινωνιακή επιβολή της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας. Στο σκίτσο με τον τίτλο «Οι συριζαίοι στην χώρα των θαυμάτων» ο κεντρικός ήρωας βρίσκεται σε νιρβάνα μ’ ένα ποτήρι στο χέρι. «Τι πίνεις;» τον ρωτάει κάποιος. Και ο ήρωας απαντά: «Δεν ξέρω… Το πίνω, αυτοπαραμυθιάζομαι και ξεχνάω τι ήταν…»
Ο Στάθης χρησιμοποιεί με ιδιαίτερα δημιουργικό τρόπο το μύθο. Στο σκίτσο με τον Προμηθέα τρείς γύπες εφορμούν στο Δεσμώτη του Καυκάσου. «Είχε υποσχεθεί κανείς από σας οτι θα αφήσουμε ήσυχο τον Προμηθέα;» ρωτά ο τελευταίος γύπας τους άλλους δυό που προηγούνται. «Τι είναι Προμηθέας;» ρωτά ο μεσαίος γύπας. «Ένας αυτοαπασχολούμενος με το σηκώτι του…» απαντά ο γύπας που έχει πλησιάσει τον Προμηθέα. Με τρείς, δηλαδή, φούσκες αποδίδεται στις κυρίαρχες διαστάσεις του ο κυνισμός, που αναιρεί, αλλά και δικαιολογεί τα πάντα, μεταθέτοντας τις αιτίες της συμφοράς στην ατομική ευθύνη.
«Την Αριστερά δεν αρκεί να τη σκοτώσεις για να πεθάνει, πρέπει να τη διασύρεις» γράφει η φούσκα στο σκίτσο με τον Αχιλλέα που με το άρμα του σέρνει -αντί για τον Έκτορα- το κουφάρι της κυβερνώσας Αριστεράς.
Το σκίτσο παραπέμπει στο Μενέλαο Λουντέμη, που έγραψε πως ο κομμουνιστής δεν πεθαίνει κι ακόμα όταν εκτελεστεί, αλλά χάνεται άμα χαλάσει ο χαρακτήρας του. Αλλά προδιαθέτει και τον αναγνώστη να σιγοτραγουδήσει τους στίχους απ’ τον «Ισοβίτη» του Μάρκου Βαμβακάρη: «…Τέτοια μεγάλη εκδίκηση αν τηνε ξεμπουκάρω/ όπως τον Έκτορα ο Αχιλλεύς τον έσουρνε στο κάρο!».
