Φιλοξενούμενος ο Παναγιώτης Κούτσης //
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες των μεγάλων προσφυγικών εισροών που παρουσιάζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο χώρο της Μεσογείου με κύριο αποδέκτη τόσο την χώρα μας όσο και την γειτονική Ιταλική χερσόνησο, οι θαλάσσιοι δρόμοι αυτοί αποτελούν για τους καταπονημένους πρόσφυγες ασφαλή (;) διάβαση, όμως στην περίπτωση αυτή ισχύει το αντίθετο αποτελεί δηλαδή θάλασσα θανάτου, πνιγμών και πόνου, στον άνισο αγώνα των μεταναστών χωρίς χαρτιά για έξοδο και παροχή ασύλου σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, στην αφομοίωση τους ως φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό στις χώρες υποδοχής δηλαδή στους καπιταλιστές και τα μονοπώλια της Δύσης. Χωρίς οι πολιτισμένοι λαοί να δίνουν ουσιαστικές εναλλακτικές λύσεις στο δράμα. Δυστυχώς για μία ακόμη φορά σε διεθνές επίπεδο οδηγούμαστε σε μια ένοχη απάθεια, σε μια σχετική αναποτελεσματικότητα, ντροπιαστική ακόμη για τον αστικό φιλελευθερισμό της ευρωπαϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς. Αντί μιας θεμιτής προόδου, οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ έχουν ξεκινήσει να αναφέρονται είτε με ξενοφοβικές/ρατσιστικές δημόσιες δηλώσεις είτε με “υποκριτικά” κροκοδείλια δάκρυα εκφράζοντας τις θέσεις του μεγάλου κεφαλαίου της κάθε χώρας, αλλά και σε επίπεδο λαών και εργαζομένων υπάρχει θολούρα αφού μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού εκφράζονται από εθνικιστικά μορφώματα. Στο πλαίσιο αυτό έγιναν και ακραίες τοποθετήσεις όπως αυτή του Βέλγου υπουργού Jan Jampon ο oποίος με δημόσια αναφορά του στο Μεταναστευτικό σε ραδιοφωνική συνέντευξη σε ακραίο ύφος, πρότεινε λίγο-πολύ την χρήση ειδικών διακριτικών γνωρισμάτων σε εμφανή σημεία πάνω στα ρούχα των εξαθλιωμένων προσφύγων για εύκολο εντοπισμό τους (!!!). Δηλαδή να βυθιστούμε σε έναν νέο παγκόσμιο μεσαίωνα… μια νέα βαρβαρότητα στα πρότυπα της ολοκαυτώματος στην ναζιστική Γερμανία.
Εν κατακλείδει την απάντηση την δίνουν οι ίδιοι οι νησιώτες του Αιγαίου που μπορεί να μαζεύουν άψυχα παιδικά όνειρα από τις ακρογιαλιές τους αλλά συνεχίζουν την Αντίσταση και την Αλληλεγγυη απέναντι στο δράμα…
