Τα θύματα χιλιάδες των πολέμων κάτου
σέπονται με της πείνας, της σκλαβιάς αντάμα,
με της αρρώστιας, του δαρμού — δόξα θανάτου!
Όλοι του Παραδείσου ισάγγελοι! Μα εγώ,
που ξεψυχώ και δεν πεθαίνω, το ’χω τάμα
να τυραννιέμαι ακόμα μόνος. Όσο αργώ,
τόσο και θησαυρίζω πιότερα στα ύψη!…
Μα νά τος πάλι ο Πειρασμός, αχώριστός μου,
(πιότερο εγώ τονε πειράζω· κι αν μου λείψει,
θα μου κακοφανεί!) μου ξαναλέει: — «Κουνήσου!
Δε σώζεις την ψυχή σου, τους κυρίους του Κόσμου
με τη φυγή, την αρνησιά και τη θανή σου.
Όχι με λόγια, μ’ έργα τ’ Άδικο πολέμα!
Κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!
Τ’ άδικο μ’ αίμα θρέφεται! Πνίξε το με αίμα.
Κι άμα θα σπάσουν οι αλυσίδες τ’ αδερφού,
η λευτεριά η δικιά του θα ’ναι λευτεριά σου,
κι ανάγκη πια δε θα ’χεις κανενός Θεού».
(Απόσπασμα από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Στυλίτης»)
