Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Λέσβος: Πέθανε η γιαγια Ευστρατία, σύμβολο αλληλεγγύης στους πρόσφυγες

Ήταν το καλοκαίρι του 2015, όταν μία φωτογραφία που έδειχνε τρεις γιαγιάδες από την Λέσβο να ταΐζουν με μπιμπερό ένα μωρό, υπό το βλέμμα της μητέρας του που μόλις είχε αποβιβασθεί στην ακτή από τη Συρία , έκανε το γύρο του κόσμου, αποτελώντας και την αφορμή να προταθούν για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 2016.

Παιδιά προσφύγων από το Μικρασιατικό Μοσχονήσι και οι τρεις τους – η Μαρίτσα, η Ευστρατία και η Αιμιλία – αποτέλεσαν σύμβολο της αλληλεγγύης του λαού της Λέσβου στους εκατοντάδες χιλιάδες Σύρους – στη μεγάλη πλειοψηφία τους – πρόσφυγες, που πέρασαν τη διετία 2015-2016 από τις απέναντι ακτές στο νησί.

Η δράση τους συνεχίστηκε για μεγάλο διάστημα καθώς καθημερινά κατέβαιναν στην ακτή, συμπαραστεκόμενες, με όποιον τρόπο μπορούσαν, μαζί με άλλους αλληλέγγυους πολίτες της Λέσβου στους ανθρώπους που καθημερινά έφταναν από τις τουρκικές ακτές.

Η συγκινητική αλληλέγγυα δράση τους καθώς και η δημοσιότητα που αυτή πήρε μέσω της εμβληματικής φωτογραφίας τους, αποτέλεσε και την αφορμή ώστε να προταθούν, από πληθώρα μελών και παραγόντων της επιστημονικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, ως υποψήφιες για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Το Νοέμβριο του 2015, επισκεπτόμενος την Συκαμνιά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλος είχε συναντηθεί με τη γιαγιά Μηλίτσα, μια εκ των τριών γιαγιάδων, δίνοντας της συγχαρητήρια για όσα έκαναν. Τότε η Μηλίτσα εκ μέρους και των δυο φίλων της είχε απαντήσει στον Πρόεδρο: «Γιατί λες μπράβο γιε μου; Τι έκανα;».

Μόνη έμεινε πλέον η γιαγιά Αιμιλία

Πρώτη πέθανε η Μαρίτσα Μαυραπίδου πέθανε τον Ιανουάριο του 2019 σε ηλικία 92 ετών.

Μόλις χθες, Τρίτη, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών και η Ευστρατία Μαυραπίδου.

Από τις «γιαγιάδες της αλληλεγγύης» έμεινε πλέον μόνο η Αιμιλία Καμβύση, 92 ετών. Το 2017 της είχε απονεμηθεί το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «Αθηναγόρας» του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

«Αισθάνομαι περήφανη, αλλά έκανα αυτό που έπρεπε. Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτές τις εικόνες, όποτε θυμάμαι τι είδα, δακρύζω και κλαίω. Δακρύζω με αυτά που είδαν τα μάτια μας, σε ένα τόσο μικρό μέρος», είχε πει τότε.

«Τσε Γκεβάρα, πρεσβευτής της Επανάστασης», του Νίκου Μόττα