Μακριά ροδίζει η ανατολή
κάθε κλωνί κι ένα πουλί
πανηγυρίζει η φύση
το νιο χρόνο που θα αρχίσει.
Με της καμπάνας τη βουή
χαράζει μέρα γιορτινή
η αρχή του νέου χρόνου
και το τέλος κάθε πόνου.
Ερείπια και μνήματα
στέλνουν χαράς μηνύματα
πως θα σωθεί το δάκρυ
μες στην πλάση απ” άκρη σ” άκρη.
Γιορτάζουμε στη φυλακή
με έναν πόνο μιαν ευχή
χαρά παντού να ανθίσει
της ειρήνης ο ύμνος να αντηχήσει.
Ευχόμαστε στην καθεμιά
με την καινούρια την χρονιά
στο σπίτι να γυρίσει
και χαράς ζωή να αρχίσει.
Με την καινούρια την χρονιά
παντού ειρήνη και χαρά
τραγούδι να αντηχήσει
σε ανατολή και δύση.
Αυτοί οι στίχοι από τα Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα που έγραψαν οι ίδιες οι φυλακισμένες στις Φυλακές Αβέρωφ, μας θυμίζουν ότι χιλιάδες άνθρωποι, για τα σχεδόν 50 χρόνια που βρισκόταν το ΚΚΕ στην παρανομία, πέρασαν αυτές τις μέρες σε εξορίες και φυλακές , μακριά από τις οικογένειές τους, βιώνοντας τα βασανιστήρια του αστικού κράτους, παρά το γεγονός ότι για τους δεσμώτες τους αυτές οι μέρες ήταν «άγιες».
Γιατί; Γιατί θέλαν «σωθεί το δάκρυ /μες στην πλάση απ” άκρη σ” άκρη»
