Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Από την αρχή να τονίσω ότι τον εκτιμώ ως συγγραφέα και έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία που κυκλοφόρησαν στη χώρα μας. Έχει πολλούς πιστούς αναγνώστες στη χώρα μας, ενώ και τ’ αστικά μας ΜΜΕ τον προβάλλουν συχνά. Και φυσικά δεν είναι μόνο το λογοτεχνικό του ταλέντο, αλλά κυρίως η κριτική στάση- μέχρι σημείου μηδενισμού- που κρατά απέναντι στη νησί της επανάστασης την Κούβα. Αυτό το εκφράζει τόσο στα βιβλία του, όσο κυρίως και με τις δηλώσεις του στα διάφορα ΜΜΕ μέσω συνεντεύξεων που δίνει.
Ο συγγραφέας- που σπούδασε φιλολογία και δούλεψε ως δημοσιογράφος ερευνητής- ανήκει στην πρώτη γενιά που ανδρώθηκε μετά την Κουβανική Επανάσταση, η οποία όμως επανάσταση του δίνει τη δυνατότητα να ζει και να δημιουργεί στην Κούβα και πάρα την κριτική που τις ασκεί, δεν τον διώκει όπως ίσως ορισμένοι πιστεύουν.
Σίγουρα η κατάσταση σήμερα στη Κούβα, ιδιαίτερα μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού, δεν είναι ιδεατή. Υπάρχουν όμως αιτίες που ο συγγραφέας επιμελώς αποφεύγει ν’ αναφέρει και κυρίως ότι γίνεται καθημερινά τιτάνιος αγώνας- με την πλατιά λαϊκή συμμετοχή- για το ξεπέρασμά τους
Και φυσικά δεν βρίσκει λέξη θετική για τις δεκαετίες που προηγήθηκαν για τις μεγάλες κατακτήσεις που ακόμη και σήμερα αποτελούν φωτεινό φάρο για τους λαούς της περιοχής και ευρύτερα. Για τον συγγραφέα φαίνεται πως είναι άγνωστη λέξη ο ασφυκτικός- εγκληματικός αποκλεισμός των ΗΠΑ και τ’ αποτελέσματα που έχει στην οικονομική-κοινωνική ζωή του νησιού.
Σε συνέντευξη του, λοιπόν στα ΝΕΑ (19-20/8) αναφέρει με αφορμή το βιβλίο του «Έντιμοι άνθρωποι»/Καστανιώτης:
«…Στην Κούβα σήμερα να φανταστείτε υπάρχουν ελλείψεις πρακτικά στα πάντα και στα βασικά προϊόντα (φάρμακα, τρόφιμα κλπ). Μα πάνω απ’ όλα λείπει η ελπίδα πώς τα πράγματα θα βελτιωθούν…». Φυσικά εδώ «ξεχνά» την αιτία που είναι το εμπάργκο των ΗΠΑ, ενώ μιας και μιλά για φάρμακα, «ξεχνά» ακόμη πώς παρά το εμπάργκο και τις ελλείψεις η Κούβα αντιμετώπισε με επιτυχία τον κορωνοϊο (και με δικά της μάλιστα εμβόλια) ενώ βοήθησε και πλήθος χωρών. Ενώ υποτιμά τον ίδιο το λαό που παρά τις δυσκολίες δεν το «βάζει κάτω», αντιπαλεύει την κατάσταση, καταλαβαίνοντας αλλά και ελπίζοντας ότι ο αγώνας αυτός είναι μονόδρομος για να πάει η χώρα μπροστά και όχι να ξαναγυρίσει στην εποχή πριν την επανάσταση.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής αναφέρει: «…Το να είσαι έντιμος άνθρωπος στην Κούβα σήμερα είναι μία περίπλοκη άσκηση…Πολλές φορές στην Κούβα αναγκάζεσαι να χρησιμοποιείς παράνομες τακτικές για να μπορείς να επιβιώνεις , όμως σε αυτό δεν σε μετατρέπει σε έναν ανέντιμο άνθρωπο. Γιατί υπάρχει ένας θεμελιώδης νόμος που είναι η επιβίωση και έρχεται πάντα πρώτος…». Δεν θα αρνηθώ την ύπαρξη φαινομένων «εγκληματικότητας» στην Κούβα. Η ίδια η πολιτική και κομματική ηγεσία το παραδέχεται πρώτιστα ως αντανάκλαση των οικονομικών προβλημάτων στις κοινωνικές σχέσεις, την επίδραση του τουρισμού, αλλά και τις «υποχωρήσεις» στην ειδική κατάσταση που βιώνει μετά το 1990 η χώρα και παρ’ όλα αυτά αντέχει! Όμως δεν είναι γενικευμένα φαινόμενα. Οι πολλοί πιστεύουν στη επανάσταση, γνωρίζουν-κατανοούν ταυτόχρονα τις δυσκολίες του δρόμου που χάραξαν, γι’αυτό και τη στηρίζουν έντιμα και περήφανα χωρίς να καταφεύγουν «σε ατομικές λύσεις επιβίωσης».
Χρέος του συγγραφέα είναι η απόδοση της αλήθειας με λογοτεχνικό τρόπο, όμως η ιστορική μνήμη του συγγραφέα συχνά «σκοτεινιάζει και κονταίνει» προκειμένου να εξυπηρετηθεί η γενικότερη πολιτική του αντίληψη. Η Κούβα δεν είναι μόνο της «ιστορικής κόπωσης», της «καταχνιάς και της μιζέριας», «της τραγικής γενιάς», αλλά και του χαμόγελου, του χορού και των ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν στα βήματα του Φιντέλ και της Επανάστασης!
