Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Ιδιαίτερη προβολή από μεγάλα ΜΜΕ είχε το βιβλίο «Ο Λένιν στο Τρένο», της Μerridale Catherine, σε μετάφραση Μιχάλη Λαλιώτη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» το 2018. Όπως αναφέρουν :«Αντλώντας από ένα εντυπωσιακό σύνολο πηγών και πρωτοεμφανιζόμενου αρχειακού υλικού, η Κάθριν Μέριντεϊλ προσφέρει μια καθηλωτική περιγραφή αυτού του σιδηροδρομικού ταξιδιού με τους ασυνήθιστους επιβάτες, που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο, καθώς και των συνωμοσιών και τεχνασμάτων που χρειάστηκαν για την πραγματοποίησή του – με φόντο, μεταξύ άλλων, τη μισοξεχασμένη φιλελεύθερη επανάσταση της Ρωσίας». Επρόκειτο για την επιστροφή του Β.Ι. ΛΕΝΙΝ και συντρόφων του στη Ρωσία το 2017
Αν επρόκειτο για κατασκοπευτικό μυθιστόρημα θα λέγαμε ότι διέθετε φαντασία, ζωντάνια και ότι θα διαβαζόταν ευχάριστα. Όταν όμως πρόκειται για ανάπλαση ιστορικών γεγονότων, τότε υποστηρίζουμε ότι δεν προσθέτει τίποτε καινούριο στα όσα έχουν γραφτεί παλιότερα (ήδη από το 1918) για τις περίφημες σχέσεις του Β.Ι. ΛΕΝΙΝ με τους Γερμανούς την δήθεν χρηματοδότηση του απ’ αυτούς κ.α με στόχο να τον παρουσιάσου ως υποχείριο των γερμανικών επιδιώξεων. Πολύ απλά είναι ένα βιβλίο που μέσω της ανάπλασης μίας σύντομης περιόδου της ζωής του (ουσιαστικά Απριλίου και Ιουλίου 1917) επιχειρεί να αμαυρώσει και να συκοφαντήσει το τεράστιο κοσμοϊστορικό επαναστατικό έργο του, να προσθέσουν με «σύγχρονη γραφή» ένα ακόμη αντικομμουνιστικό βιβλίο στα όσα έχουν γραφτεί μέχρι τώρα.
Το πώς «βλέπει» η συγγραφέας τον Β.Ι. ΛΕΝΙΝ , την ΕΣΣΔ, την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάστση είναι διάσπαρτα σε αποσπάσματα του βιβλίου:
Ορισμένα απ’ αυτά:
«Ο Λένιν ήταν κατά συρροήν δολοφόνος» (σ.286)
«Η σοβιετική δικτατορία, η κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί ελευθερία σε όλους τους εργαζόμενους , είχε δημιουργήσει μια τυραννία» (σ.277)
Καθώς και η εκτίμηση της ότι: «το σύστημα που δημιούργησε ήταν καταπιεστικό, σκληρό και αποστειρωμένο, ένα εργαστήριο για ολόκληρες δεκαετίες τυραννίας».
Πολλές φορές χαρακτηρίζει την Οκτωβριανή Επανάσταση ως «πραξικόπημα».
Φυσικά αποφεύγει τους «σκοπέλους» των όσων απροκάλυπτα πλαστογραφημένων είχαν ήδη κυκλοφορήσει από το 1918 με πρωτοβουλία των «δυτικών» ή και των ίδιων των μελιών της «Προσωρινής Κυβέρνησης» του Κερένσκι το 1917.
Για παράδειγμα «αναγκάζεται» να αναφερθεί στα τα περίφημα έγραφα του Εντγαρ Σίσον (1918) που υποτίθεται συνέδεαν ΛΕΝΙΝ με Γερμανία (δημοσιεύτηκε από τη επιτροπή πληροφοριών ΗΠΑ το 1918) έγγραφα που αργότερα ο Τζορτζ Φ. Κέναν πρώην διπλωμάτης το 1956 σε άρθρο του απέδειξε την πλαστότητα τους.
Να θυμίσουμε απλά ότι τα έγγραφα αυτά μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ τα έφερε στην επιφάνεια ο στρατηγός Βολκογκόνοφ για καταλήξει ότι ο «ΛΕΝΙΝ ήταν εγκληματίας και ότι τα εγκλήματά του ξεκινούσαν από τον Μεγάλο Πόλεμο».
Γράφει χαρακτηριστικά και αποκαλυπτικά: «Ο Τζ. Κέναν είχε κάνει διεξοδική δουλειά. Είχε ελέγξει το γραφική χαρακτήρα των εγγράφων του Σίσον, είχε αναγνωρίσει τις γραφομηχανές, είχε εντοπίσει τα υδατόσημα και τις σφραγίδες για να βρει τα γραφεία από τα οποία είχαν σταλεί . Κατέληξε ότι ο συγγραφέας των τόσο εκρηκτικών πλαστογραφιών ήταν ο αντιγερμανός δημοσιογράφος ονόματι Αντον Οσεντόφσκι…Μπορούν να το αποδοθούν διάφορα κίνητρα, αλλά το κυρίαρχο ήταν μάλλον η ανάγκη του Οσεντόφσκι για χρήμα» (σ.253)
Πάντως για την αποκατάσταση των πραγματικών γεγονότων αξιοποιούμε δημοσίευμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ (15/10/2017)
«Το «σφραγισμένο τρένο»…
Ένα από τα αγαπημένα όσο και αστεία μυθεύματα των φασιστοειδών, αλλά όχι μόνο, είναι ότι ο ηγέτης των μπολσεβίκων, ο Λένιν, ήταν… πράκτορας των Γερμανών. Τη «βαριά» αυτή κατηγορία μάλιστα την «στοιχειοθετούν» με τον ίδιο τρόπο που τη «στοιχειοθετούσαν» το καλοκαίρι του 1917 οι αγγλικές μυστικές υπηρεσίες και η λεγόμενη «Προσωρινή Κυβέρνηση» (η αστική κυβέρνηση που προέκυψε μετά την αστική επανάσταση το Φλεβάρη του ’17), τότε που επιχείρησε να σύρει τον Λένιν και άλλους ηγέτες των μπολσεβίκων σε δίκη ως «προδότες»: Ο Λένιν, έλεγαν, και άλλα στελέχη των μπολσεβίκων, μετά την επανάσταση το Φλεβάρη του 1917, έφτασαν στη Ρωσία (από τη Ζυρίχη όπου βρίσκονταν ως πολιτικοί πρόσφυγες), μέσω Γερμανίας. Πρόκειται για το περιβόητο «σφραγισμένο τρένο», με το οποίο οι Γερμανοί υποτίθεται ότι έστειλαν τον Λένιν στη Ρωσία… με αποστολή.
Ποια είναι η ιστορική αλήθεια; Οτι με το ξέσπασμα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, το καθήκον της επιστροφής των μπολσεβίκων που ήταν εξόριστοι (και βεβαίως του ίδιου του Λένιν) στη Ρωσία έμπαινε επιτακτικά. Ο Λένιν όμως δεν μπορούσε να επιστρέψει περνώντας από τα εδάφη που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Αντάντ για τον πολύ απλό λόγο ότι, σε αντίθεση με την «Προσωρινή Κυβέρνηση» και τους οπορτουνιστές που υπηρετώντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης διατηρούσαν τη Ρωσία στο σφαγείο του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου (στο πλευρό της Αγγλίας και της Γαλλίας), οι μπολσεβίκοι, από συνεπείς ταξικές θέσεις, αποκάλυπταν σταθερά το περιεχόμενο του πολέμου ως ιμπεριαλιστικού, για τα συμφέροντα δηλαδή της αστικής τάξης, ζητούσαν να αποχωρήσει η Ρωσία από τον πόλεμο και πάλευαν, όπως και έγινε, για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών ως το μόνο δρόμο για να σταματήσει η εργατική τάξη να χύνει το αίμα της στα πεδία του πολέμου των ιμπεριαλιστών.
Να και γιατί η μόνη επιλογή του Λένιν και των συντρόφων του ήταν να αξιοποιήσουν τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, και συγκεκριμένα το κίνητρο της Γερμανίας, που πίστευε ότι η επιστροφή του Λένιν θα συνέβαλλε στην έξοδο της Ρωσίας από τον πόλεμο και στην αποδυνάμωση των αντιπάλων της.
Για το λόγο αυτό με τη μεσολάβηση δύο Ελβετών σοσιαλιστών, των Γκριμ και Πλάτεν, ήρθε σε συμφωνία με τον πρέσβη της Γερμανίας στην Ελβετία για να μεταβεί μέσω γερμανικού εδάφους σε κάποιο λιμάνι της Βαλτικής, με τον κίνδυνο βέβαια να κατηγορηθεί από τους εχθρούς του ως πράκτορας του Κάιζερ αλλά και να συλληφθεί από τους Γερμανούς που φοβούνταν τη μετάδοση της επανάστασης στη Γερμανία.
Η περιβόητη «μυστική συμφωνία» με τους Γερμανούς ήταν μια βεβαίωση, που υπέγραψαν στις 9/4/1917 οι Ρώσοι πολιτικοί πρόσφυγες, η οποία πιστοποιούσε τη γνώση και από τις δύο πλευρές – από τον Πλάτεν με τη γερμανική πρεσβεία, από τη μια, και από τους επιβάτες, από την άλλη – των όρων του ταξιδιού μέσω της Γερμανίας καθώς και των ευθυνών που αναλάμβαναν και οι μεν και οι δε αναφορικά με το ταξίδι. (ΦΩΤΟ από το ίδιο το βιβλίο)
Η επιστολή έλεγε: «Εγώ ο κάτωθι υπογεγραμμένος πιστοποιώ με την υπογραφή μου: 1) ότι οι όροι που καθορίστηκαν από τον Πλάτεν με την γερμανική πρεσβεία μού ανακοινώθηκαν, 2) ότι θα συμμορφώνομαι προς τις εντολές του διευθυντή του ταξιδιού Πλάτεν, 3) ότι μου κοινοποιήθηκε είδηση δημοσιευμένη στην εφημερίδα “Πτι Παριζιέν”, σύμφωνα με την οποία η ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση απειλεί να φέρει στο δικαστήριο με την κατηγορία της έσχατης προδοσίας εκείνους τους Ρώσους υπηκόους που θα ταξιδέψουν μέσω Γερμανίας, 4) ότι αναλαμβάνω καθ’ ολοκληρία την πολιτική ευθύνη για το ταξίδι μου, 5) ότι από τον Πλάτεν μού παρασχέθηκε εγγύηση για ταξίδι μόνο μέχρι τη Στοκχόλμη».
Εξάλλου, για το αν ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι ήταν «πράκτορες» των Γερμανών αποδείχθηκε περίτρανα στη συνέχεια όταν, πρωτοστατώντας στην επανάσταση και παίρνοντας η εργατική τάξη την εξουσία, πάλεψαν ενιαία εναντίον όλων των ιμπεριαλιστών εισβολέων, Αγγλογάλλων και Γερμανών, Αμερικανών κ.λπ., όταν στήριξαν την επανάσταση στην ίδια τη Γερμανία.
Να ποια είναι τα «τεκμήρια» για τον Λένιν ως… πράκτορα των Γερμανών. Οπως και τότε έτσι και τώρα, οι «συγκλονιστικές αποκαλύψεις» των αστών στο στόχαστρο έχουν τη θέση των μπολσεβίκων για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη διέξοδο από αυτόν για την εργατική τάξη, θέση που με την αποφασιστική δράση της εργατικής τάξης, με ηγέτη το Κόμμα της, επιβεβαιώθηκε από την ίδια τη ζωή με τη νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση και το τσάκισμα της αστικής εξουσίας.»
