Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μια φορά κι έναν καιρό… η σχολική ποδιά!

6 Φλεβάρη 1982, η αμφίεση των μαθητριών με ποδιά καταργείται και είναι πλέον προαιρετική για τα σχολεία. Σε σχετικές ανακοινώσεις του υφυπουργού Παιδείας κ. Μόραλη τονιζόταν ότι η αξιοπρέπεια και η διαπαιδαγώγηση των νέων κοριτσιών δεν εξαρτιόταν από τη σχολική ποδιά.

podia1

Η ποδιά μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν το σήμα κατατεθέν του μαθητικού πληθυσμού και αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας των κοριτσιών. Μπλε ποδιά με άσπρo γιακαδάκι – πάνινο ή πλεχτό. Ή μη χρήση της σήμαινε αποβολή. Κατά τους υποστηρικτές της η χρήση της συνέβαλλε στην ομοιομορφία και συνοχή του μαθητικού πληθυσμού. «Εκανε όλες τις μαθήτριες ίσες ασχέτως οικονομικής κατάστασης». Όμως η κοινωνία και οι μαθήτριες το είδαν ως μέτρο εκδημοκρατισμού που συνέβαλε στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των κοριτσιών. Ούτε τις οικονομικές ανισότητες έκρυβε η ποδιά. Υπήρχαν οι κομψές «επώνυμες» και ακριβές ποδιές και αυτές που οι περισσότεροι γονείς αγόραζαν από τους πάγκους των παζαριών.

Επιμελεια: Ηρακλής Κακαβάνης