Ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου 2013. Γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1919 σε αγροτική οικογένεια. Από μικρός δέθηκε με τη γη και το κυνήγι. Έφηβος δούλεψε ως επισκευαστής τρακτέρ.
Ο Μ. Καλάσνικοφ εντάχθηκε στον Κόκκινο στρατό το 1938 και πήρε μέρος στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο ενάντια στους Γερμανούς Ναζιστές, υπηρέτησε στα άρματα μάχης (έφθασε να διοικεί ένα άρμα μάχης τύπου Τ-34 με τον βαθμό του λοχία) και από την αρχή διακρίθηκε για την κλίση του στο σχεδιασμό και τη βελτίωση των μηχανών. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες, τραυματίστηκε όμως στη θρυλική μάχη του Μπριάνσκ τον Ιούνη του 1941 και τότε είναι που άρχισε να σκέφτεται να βελτιώσει τα αυτόματα όπλα και πειραματίστηκε με αυτά για μεγάλη περίοδο της ζωής του, εξελίσσοντάς τα.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του άκουσε πολλούς συναδέλφους του να εκφράζουν παράπονα για την ποιότητα των σοβιετικών όπλων. Επιπλέον, όπως δήλωσε αργότερα «ζήλευε τους Γερμανούς στρατιώτες, που ο καθένας του είχε το δικό του αυτόματο, ενώ εμείς συχνά πολεμούσαμε με ένα όπλο ανά τρεις. Έτσι, σκέφτηκα να σχεδιάσω ένα αξιόπιστο όπλο, για να έχουν οι στρατιώτες μας ένα μικρού μεγέθους αυτόματο όπλο, όπως είχαν οι Γερμανοί». Το κατάφερε με τη λήξη του πολέμου.
Το πασίγνωστο ομώνυμο όπλο «ΑΚ-47», από τα αρχικά (Αυτόματο του Καλάσνικοφ) σχεδιάστηκε το 1947 και ολοκληρώθηκε το 1949, έγινε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το όπλο του στρατού της ΕΣΣΔ και λόγω της απλής κατασκευής, της αντοχής και της ακρίβειας είχε πολλές πωλήσεις σε όλο τον κόσμο.
Ο ίδιος ο Καλάσνικοφ, αν και ήταν υπερήφανος για το δημιούργημά του, δεν έπαψε να εκφράζει τον σκεπτικισμό του για την κατοπινή χρήση του όπλου, που ξέφυγε του σκοπού για τον οποίον είχε κατασκευαστεί. «Αν ξεκινούσα τώρα την καριέρα μου, θα προτιμούσα να είχα κατασκευάσει κάτι πιο χρήσιμο, ας πούμε μια χορτοκοπτική μηχανή» είχε πει σε μια συνέντευξή του.
Ήρωας της σοσιαλιστικής πατρίδας
Βραβεύτηκε με πολλά μετάλλια και επαίνους στη σοβιετική περίοδο, διετέλεσε κατ’ επανάληψη βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, ενώ αναδείχτηκε ήρωας της σοσιαλιστικής πατρίδας. Βραβεία πήρε και κατά την περίοδο των αστικών κυβερνήσεων μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, ενώ έλεγε ότι «οι Ναζί ήταν αυτοί που με έκαναν κατασκευαστή όπλου για την υπεράσπιση της πατρίδας μου. Εγώ πάντα ήθελα να κατασκευάσω μια μηχανή χρήσιμη για τους αγρότες, μια θεριστική μηχανή». Το όνειρο του αυτό, που σχετίζεται με την αγροτική του καταγωγή, το υλοποίησε αργότερα.
Όπως δήλωνε στην εφημερίδα «Πράβντα»:
«Είμαι κομμουνιστής από το 1952. Στη χώρα που διοικούσαν οι κομμουνιστές, εγώ -το δέκατο έβδομο παιδί μιας αγροτικής οικογένειας- μπόρεσα να γίνω κατασκευαστής πυροβόλου όπλου, να ανέλθω στην κορυφή της επαγγελματικής δεινότητας. Υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος η γενιά μου νίκησε σε ένα φρικτό πόλεμο, οικοδόμησε μιαν ισχυρή Δύναμη, διάνοιξε για την ανθρωπότητα το δρόμο για το διάστημα, δημιούργησε τα καλύτερα υποδείγματα τεχνικής στον κόσμο. Με αυτή τη μεγάλη Σοβιετική κληρονομιά ζούμε μέχρι σήμερα».
