Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Από όπου και αν τους αγγίξεις μπάζουνε. Δεν υπάρχει τομέας της κοινωνικής, πολιτιστικής, πολιτικής κι οικονομικής ζωής. Η Πρόνοια, η Παιδεία, η Υγεία. Ακκισμοί και ηδονή τρομολαγνείας, γίνονται προσχήματα νέων αυταρχικών μέτρων, που να μη έχουν έλλειμμα ικανότητας, συνέπειας και προγραμματισμού. Όπου και να τους αγγίξεις μπάζουνε, βρωμάνε σκάνδαλα, διαφθορά, ευτέλεια. Σεμνότητα, και ‘ ταπεινότητα΄, σε πολύ ανύπαρκτες δόσεις. Χωρίς βέβαια να θέλω να πω ότι όλα αυτά είναι τα μοναδικά τους κουσούρια.
Το κύριο ενδιαφέρον τους είναι να στηρίξουν, να υποστηρίξουν και να εξασφαλίσουν εκείνο για το οποίο είναι ταγμένοι, εκείνο το οποίο τους εκφράζει… τη διαιώνιση του συστήματος και την απρόσκοπτη κερδοφορία των μονοπωλίων.
Η κρίση είναι δική τους, κατά δική τους. Καπιταλιστική κρίση. Καρκινοβόρα σημάδια αποσύνθεσης που πνέει τα λοίσθια, στην προσπάθεια τους να πέσουνε όλα στις πλάτες των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ανυπακοή, απειθαρχία, αντίσταση στα νοσηρά τους σχέδια
Ο αγέρας – έστω και μολυσμένος – είναι το μόνο ακόμα που δεν στερούμαστε, που μπορούμε ακόμη να αναπνέουμε. Προσπαθούν και αυτόν να μας τον στερήσουν. Δεν υπάρχουνε εκεί που έπρεπε να υπάρχουν, αλλά μόνο σε ότι σηματοδοτεί και στερεί ανθρώπινα δικαιώματα, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις διεκδικήσεις στις Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων.
Κι’ από λόγια κι από ρητορείες και αυτοπροβολή στα τηλεπαράθυρα, τίποτα άλλο. Ασύδοτοι, ανάλγητοι κι αχαλίνωτοι.
………….
Το υπουργείο Πολιτισμού, είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Έρευνες που δεν γίνονται,, ανασκαφές που συναντάνε εμπόδια, αρχαιολογικοί χώροι που δεν αξιοποιούνται, μουσεία που δεν λειτουργούν γιατί δεν υπάρχει προσωπικό. Υπάλληλοι που δεν πληρώνονται. Οικογενειάρχες που ανησυχούν. Ψεύδη, εκβιασμοί, πολιτική ομηρία, αντεργατική πολιτική. Ένα μέλλον δυσοίωνο. Οι συμβασιούχοι, οι εποχιακοί, οι ορισμένου χρόνου, οι εναλλάξ, οι ωρομίσθιοι, τα καινούργια φρούτα που μας φόρτωσαν με τις λεγόμενες ευέλικτες σχέσεις εργασίας.. στην χώρα της ευημερίας τους.
Ελλείψεις, ελλείψεις, ελλείψεις, αδιαφορία και ωχ αδερφισμός… Για να μην αναφερθώ στην ανασφάλεια από την εγκληματική έξαρση. Με άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε… σαν να ερχόμαστε από έναν μακρινό και άγνωστο πλανήτη.
Και μετά σου λεει γιατί οι Κομμουνιστές αγωνίζονται για μία άλλη λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία, για την κοινωνικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας, για την μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και γιατί επιμένουν για ένα κόσμο για τον Άνθρωπο, για τον Πολίτη, για όλο τον Λαό!
_________________________________________________________________________________________________________
Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
