Ο Μπράουν, ο Φίσερ και ο Κραφτ
σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ
Και δεν είναι μόνοι τους σε αυτό το «τίμιο έργο». Γιατί έχουν δίπλα τους μια στρατιά πληρωμένων διανοούμενων, πρόθυμων να επιβεβαιώσουν πως ο μαρξισμός απέτυχε και μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πως οι ιδέες του Μαρξ εφαρμόστηκαν και οδηγήθηκαν στην κατάρρευση και την τραγωδία (εδώ πολλοί συγχέουν σκόπιμα τους καρπούς των επαναστάσεων του εικοστού αιώνα με τις συνέπειες της ήττας τους). Ότι ο μαρξισμός είναι μια θεωρία-ιδεολογία που βρίσκει ισχύ και ανήκει στον 19ο αιώνα, αλλά ξεπεράστηκε από την πραγματικότητα και δεν μπορεί να την ερμηνεύσει πια. Και ότι ο Μαρξ είχε τελικά λάθος για μια σειρά πράγματα: για την επανάσταση, τις αντοχές του καπιταλισμού, τη σημασία της ταξικής πάλης και τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Πλάι σε αυτούς, υπάρχει κι η πιο εκλεπτυσμένη μέθοδος, με το βαμβάκι, πχ όσων θυμήθηκαν τώρα με την κρίση πως ο Μαρξ είναι ξανά της μόδας (λες κι είχε πάψει ποτέ να είναι επίκαιρος) ή όσων ακολουθούν την πλάγια τακτική που σημειώνει ο Λένιν στο «Κράτος κι επανάσταση», να περιτυλίγουν δηλ μια μεγάλη επαναστατική μορφή, μετά θάνατο, με φωτοστέφανο, για να την αφυδατώσουν απ’ όλους τους ριζοσπαστικούς της χυμούς, από την ουσία των λόγων και των έργων της, για να την καταστήσουν ένα αδειανό κι ακίνδυνο κουφάρι, που προσφέρεται μόνο για επετειακά πολιτικά μνημόσυνα.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί ο μαρξισμός παραμένει η αξεπέραστη κριτική του καπιταλισμού και των αντιφάσεών του, των αδιεξόδων του. Και γιατί οι αστοί αναλυτές-δημοσιολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα φάντασμα πλανάται ακόμα πάνω από το γέρικο, αστικό κόσμο. Και αν ποτέ έπαιρνε σάρκα και οστά, θα είχε τη μορφή του Μαρξ, του θεμελιωτή του επιστημονικού σοσιαλισμού, που γεννήθηκε σα σήμερα στη Γερμανία, πριν από δύο σχεδόν αιώνες (Τρίερ, 1818).
Υστερόγραφο: δεν είναι χωρίς σημειολογική σημασία πως ο Μαρξ γιορτάζει μαζί με την Ειρήνη, στα καθ’ ημάς. Σε αντίθεση με τον πόλεμο, που οι ρίζες του είναι συνυφασμένες με το καπιταλιστικό σύστημα, τον ανταγωνισμό για το μέγιστο κέρδος, την αδικία και την εκμετάλλευση.
Επιμέλεια: Σφυροδρέπανος
