Στα ανθρωπόμορφα σκοτάδια,
πυγολαμπίδες σκέψεις,
χαραμάδες φωτεινές,
ανοίγει στοές,
τις ξεπορτίζει στο ήλιο,
ν ανθήσουν οι ζωές…
βάζει φωτιά στα όνειρα,
Κι απ το κάστρο του αφέντη τύραννου βασιλιά
Ως του εργάτη καλόγηρου την άστεγη μοναξιά,
Σηκώνει σημαία για να κυματίσει η λευτεριά..
ΤΟ αίτιο εφιάλτης, πρώτα να γίνει νοητό ,
Δεν είναι η Γη χαλί , για λίγους μαγικό…
Μηδέ ο Ήλιος, συνωμότης ληστής,
Να φέγγει το δρόμο της νόμιμης κλοπής,
Και της ένοχης μας ανοχής…
Χώνει στη γη βαθειά ,
ότι τον άνθρωπο ραγιά τον κρατά,
και παντρεύει τις μοιρολάτρισσες μοναξιές
στις απέραντες αλάνες,
στου Εμείς, τις ταξικές αγκαλιές!!!
Κοινωνεί μέσα στη παγκόσμια κυψέλη
ΔΕΝΕΙ ΑΠ ΤΟ ΑΤΣΑΛΙ… το μέλι….
Όλο το δίνει στους μελισσουργούς λαούς’
Και λέει κηφήνες τους «αφέντες» κι εχθρούς!!!
Βλαστάρι κι ανθός της γνώσης,
σαν είναι τέκνο της ανάγκης,
Μπροστάρης στις μάχες μας της τάξης,
Σαν είναι ώριμο φρούτο της οργής,
Και Του Καινούργιου Κόσμου Οδηγητής!!!
Σπιθοβολά η σκέψη του,
θεριεύει ο λογισμός του,
Βλέπει από πίσω κι από μπρός,
τα ανάποδα του κόσμου…
Δεν κάνει ξόρκια και ευχές,
δεν λέει σε όλους, πάντα Yes …
Έχει θεούς τη φύση, και τον Κόσμο,
και γιατρικό του κάθε απάντηση,
Σε κάθε τι το φυσικό και της εξέλιξης το νόμο.
ΔΕΝ στήνει στην υποταγή βωμούς,
Θυσία, λάδι και κεράκι στους λαούς,
Κάνει τους χάρτινους επίγειους κι επουράνιους θεούς.
Και σαν το Μώμο το λαό θυμόσοφο,
Λέει το δίπολο θεϊκό και σατανικό,
βαμπίρ ,εχθρό κι αλλόκοτο.
Και στις αισθήσεις ανοίγει φτερά,
Παίζει χορεύει τραγουδά….
Σκηνοθετεί στη ζωή, με ταξικό ρεαλισμό κι απλότητα ,
Κι ως πρωταγωνιστής στην Ανθρωπότητα,
σηκώνει αυλαία,
για μια Κοινωνία Νέα…!!!
Στήνει στη ΓΗ παγκόσμιο χορό ,
Κι απ τις γραφές του Βάρναλη,
του Ρίτσου του Χικμέτ,
Παίρνει τη ταξική σκυτάλη τους,
και την πέννα,
κι απ τον Μπρεχτ .
Και πλάθει στοίχους κάτω από,
ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ,
Τραγουδά…
ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Καίγεται …
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΦΩΣ…
Και βάζει τους λαούς όλους μαζί στον,
ΚΥΚΛΟ ΑΠ ΤΗΝ ΚΙΜΩΛΙΑ ….
Κρατά λουλούδια αγκαλιές,
αλλά κι αστραπές .
Στο ανθοφόρο μέλλον,
αλλά και στο απάνθρωπο σήμερα, αλλά και χθες.
Σύντροφος στο πόνο, στη χαρά στη λύπη, στη γιορτή ,
για κάθε μάνα ,αγαπημένη, κοράσι, αδερφό και αδερφή,
και λέει στη συντρόφισσα του , για τη μάχης τη ζωή,
πλάτη σου απ τη πλάτη μου ,
ΠΑΜΕ μαζί…!!!
Ταξιδευτής στα πέρατα του κόσμου,
Δεν έχει βίζα στη σκλαβιά,
κάνει τη ΓΗ μια δρασκελιά,
Σε σύνορα και σε κράτη ιδιόκτητα
Καίει των τυράννων τα χρυσόβουλα…!!
Βάζει τιμόνι στη Γη και πλώρη
Κι από φλεγόμενο τσουκάλι,
του κάθε αφέντη Ηρώδη,
Για την Ειρήνη της, βάζει πλώρη,
Τη κάνει κιβωτό,
και καπετάνιο, πλήρωμα κι οδηγό,
κάθε αρχοντολόι λαό…
… των παιδιών της το πλήρωμα,
μελισσολόι ένα ζυμάρι’
Αρματώνει τις γενιές του κόσμου,
Τους δίνει πυξίδα,
για της Ειρήνης τα ταξίδια.
Κι απ της σκλαβιά και της ανοχής
Το ταξικό παιδομάζωμα
Λεύτερη παιδαγωγεί τη νιότη,
Δίνει πρόσταγμα,
στα γιατί και στα διότι.
Στρατευμένος αποδίδει τιμή,
Στο δικαίωμα μόνο κάθε δουλευτή…
Έχει του ταξικού εχθρού τη γνώση,
βρεφουργεί την αιωνιότητα,
με το Γληνό και την Ιμβριώτη.
Φωτίζει της Ανθρωπότητας το μέλλον,
Σ’ ένα ζωογόνο Χαμόγελο
που αντιστάθηκε στους μεσαίωνες,
μ’ ένα γαρίφαλο στο χέρι,
Που θα στόλιζε για πάντα τις κάνες των όπλων
Και θα άνθιζε στου Πικάσο την στρατευμένη σκέψη…
κι εσύ που είπες
ότι η πάλη για την ταξική λευτεριά
είναι έμμονη ιδέα …
δεν θα μπορούσες
να ξεστομίσεις μεγαλύτερη βρισιά…
σκλάβε ραγιά….
Ένα κλωνάρι που κρατά πάνω Του ,
το μέλλον της Γης ,
Είναι ο Κομμουνιστής…
Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος
