Είναι η ιστορική μέρα της 22 Ιούλη 1943. Φουσκώνει η ανθρωποθάλασσα και ξεχειλίζει στο κέντρο της Αθήνας. Οι δρόμοι τραντάζονται. «Κάτω τα χέρια απ’ τη Μακεδονία και τη Θράκη». Ένα ολόκληρο πλήθος από 400 χιλιάδες κινείται σαν ένας άνθρωπος με μια ψυχή προς την οδό Πανεπιστημίου. Στήνουν πολυβόλα οι τύραννοι. Κινητοποιούν τα τανκς. Και μέσα στην τιτάνια, στη θρυλική σύγκρουση του άοπλου πλήθους με τον πάνοπλο εχθρό μια ηρωική μορφή ξεχωρίζει.
Είναι μια κοπέλα 19 χρόνων. Τα μακριά πυρόξανθα μαλλιά της ανεμίζουν στο αέρα. Προχωράει αγέρωχη στην πρώτη γραμμή. Βαδίζει μπρος μπρος. Κι όταν ένα τανκς έρχεται καταπάνω στο πλήθος, νάτην μεγαλοπρεπή, βάζει το κορμί της ασπίδα. Τραυματίζεται. Κι απλώνει τα χέρια να τα κάνει οδόφραγμα. Μα το ατσάλινο θεριό την τυλίγει στις αλυσίδες του. Κομματιάζεται. Το αίμα της κυλάει ζεστό στην άσφαλτο…
Έκλεισε τα μάτια ο κόσμος τρομαγμένος. Και κράτησε μονάχα στη θύμηση εκείνη τη μεγαλοπρεπή εικόνα. Δυο χέρια λεπτά, κοριτσίστικα χέρια, απλώνονταν ασπίδα σ’ ένα ατσάλινο θεριό.
Οδός Παναγιώτας Σταθοπούλου γράφει ακόμα με πράσινη μπογιά ο δρόμος που είναι το σπίτι της στου Γκύζη.
Γεννήθηκε στην Αμερική κι ήτανε Αμερικανίδα υπήκοος. Έμαθε εκεί να αγαπάει τη λευτεριά και γι’ αυτήν θυσιάστηκε στη δεύτερη πατρίδα της, την Ελλάδα.
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό της ΕΠΟΝ «Νέα Γενιά»)
