Ο ιδρώτας έγινε αλάτι,
το αίμα ξεράθηκε,
Το κοριτσάκι γεννήθηκε σε μια σκοτεινή υπόγα.
Ήταν κι ο Βλαδίμηρος με το μούσι του,
πόσο μυαλό άραγε κρύβεται στο μυαλό κάτω από το σκούφο του.
Μόλις γεννήθηκε ο μικρός, τον τύλιξαν μ’ ένα χνουδωτό κουβερτάκι,
ο πατέρας μπήκε στο μαύρο του αυτοκίνητο.
Σήμερα !!!
Βροντοφώναξε ο Βλαδίμηρος.
Εφ’ όπλου λόγχη. τα κανόνια έτοιμα,
οι μπολσεβίκοι σφίγγουν τον κλοιό,
οι λακέδες είχαν αλλάξει εκατό χρώματα.
Πλούτη αμύθητα σε λίγα χέρια,
φτώχεια απέραντη στην αχανή χώρα.
Ήταν κι ο άλλος Βλαδίμηρος, ο Μαγιακόφσκι:
Ξελασπώστε το μέλλον. Δεν θάρθει από μόνο του αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς !!!!
Το κόκκινό του τραίνο, όργωσε την απέραντη Ρωσία.
Ούρα !!!!!
Η έφοδος άρχισε,
οι πόρτες ανοίξαν.
Στις σκάλες των ανακτόρων ανέβαινε το ΜΕΛΛΟΝ.
Όλοι οι θησαυροί στη θέση τους.
Ο Σταχάνοφ δούλεψε στις στοές για το αύριο.
Ο Στάλιν φρόντισε να καρφωθεί το λάβαρο με το σφυροδρέπανο,
στην καρδιά του φιδιού στο Ράιχσταγκ.
Ο Γιούρι, σταμάτησε τη δουλειά του στο γερανό του στο χυτήριο που δούλευε…
Λίγους μήνες αργότερα, στις 12 Απρίλη 1961,
ο ‘Κέδρος’ Γιούρι Γκαγκάριν έκανε τον πρωινό του περίπατο γύρω από το φεγγάρι.
Ο Ανατόλι Καρπόφ, ο Φιντέλ, ο Τσε,
Ο Χο-Τσι-Μινχ κι ο Πατρίς Λουμούμπα, πάλεψαν έδωσαν τη ζωή τους
για το ΜΕΛΛΟΝ.
Εσένα,
Ποιος σου είπε ότι πέθαναν;
Πέθανε ο Νερούντα, πέθανε ο Λόρκα, ο Λοΐζος;
Ποιος μιλάει σήμερα για τον ‘σημαδεμένο’,
για τον Μπόρις το μεθύστακα;
Ποιος σου είπε ότι απέτυχαν;
Τα μπαλέτα Κίροφ, τα Μπολσόι ήρθαν και στην Αθήνα.
Και για τα μάτια τους χιλιάδες Έλληνες πήγαιναν
στην κλινική του Φιοντόρωφ, χωρίς λεφτά.
Δεν είχαν τζην,
Αλλά ο Βαλέρι Μπορζόφ κι ο Αλεξέγιεφ ξεσήκωναν τα πλήθη,
μαζί με τον Γιούρι Σέντυχ.
Ο Τζίκα Βερτόφ με τη μηχανή και τους κινόκι του,
Έβαλε καινούργια λάστιχα στ’ αυτοκίνητο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Η Λάικα ταξιδεύει ακόμα,
η Βαλεντίνα είναι ακόμα στο δορυφόρο,
της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Ποιος είναι αυτός που έχει συμφέρον να σου παρουσιάσει,
το μαύρο της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας,
σαν το υποχρεωτικό τέλος του Κόσμου;
Η Ιστορία βρίσκεται στην τρίτη μόλις σελίδα της σύγχρονης ζωής.
Παρισινή Κομμούνα,
Πετρούπολη 1917,
Τώρα άρχισαν να γράφονται τα γεγονότα της τρίτης σελίδας:
Στη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ, στο έγκλημα στις Σκουριές,
στη Μαδρίτη και τη Λισαβόνα,
το Λονδίνο και τη Λιβύη,
στη Βενεζουέλα και την Κούβα,
στο Ντιτρόιτ και τη Νέα Υόρκη,
στα δάση του Αμαζόνιου,
στην Παλαιστίνη.
Κάθε απεργία,
κάθε πορεία,
κάθε χρόνο στην αντι-αμερικάνικη αντι-ιμπεριαλιστική πορεία
για το Πολυτεχνείο.
Κάθε νεκρός εργάτης στους χώρους δουλειάς,
κάθε απολυμένος,
κάθε απλήρωτος,
κάθε άστεγος πάνω σ’ ένα χαρτόκουτο, σε κάθε σημείο του Πλανήτη,
είναι κι ένα βόλι στην καρδιά του σάπιου καπιταλισμού.
Έτσι γράφεται,
Το ματωμένο φωτεινό αύριο στην κόκκινη Λεωφόρο του χτες.!!!!
Έτσι κι αλλιώς, η Γη θα γίνει Κόκκινη.
Ρωμύλος Αυδής,
Πάρκο Τρίτση,
43ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ.
