Φιλοξενούμενη η Ελένη Μακαντάση //
Συμβαίνει κάθε χρόνο, όταν οι καιρικές συνθήκες γίνονται δυσμενείς, να απασχολεί την ευρύτερη κοινωνία το θέμα των αστέγων.( Άστεγος ετυμολογικά είναι αυτός που δεν έχει στέγη, α- στερητικό και στέγη). Λες κι ο άνθρωπός που ανήκει στην κατηγορία αυτή, το μόνο που στερείται είναι η στέγη… Αυτές λοιπόν τις μέρες, με τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες (και όχι μόνον καιρικές) οι στοίχοι από «Τα καταφύγια για την νύχτα» του μεγάλου ποιητή Μπρεχτ μοιάζουν τόσο επίκαιροι και αυτοί οι άνθρωποι οι «άστεγοι» φαίνεται να πρωταγωνιστούν λες και τις άλλες εποχές δεν υπάρχουν…
Πως απασχολεί την κοινωνία το φαινόμενο…(;) Με διαφόρους τρόπους… Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που κάνουν ότι δεν βλέπουν το πρόβλημα, είτε φοβούνται να αντιμετωπίσουν αυτή την αλήθεια, είτε πραγματικά δεν τους νοιάζει γιατί το χιόνι που προορίζονταν γι’ αυτούς πέφτει στο δρόμο.. αυτοί όμως έχουν «στεγάσει» τον μικρόκοσμό τους σε μια βολεμένη καθημερινότητα.
Υπάρχουν αυτοί, που βλέπουν αυτούς τους συνανθρώπους μας, «κατώτερους» (και τους εαυτούς τους ανώτερους) και τους δίνουν μια χείρα βοηθείας με ένα καρβέλι ψωμί και ένα πιάτο φαΐ, «φιλανθρωπία», υπάρχει έντονα στις μέρες μας αυτό το φαινόμενο, ευνοεί την συντήρηση των κοινωνικών ανισσοτήτων, μεγαλώνει την ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, μειώνει το άτομο που δέχεται την βοήθεια γιατί παραπέμπει σε ελεημοσύνη και επαιτεία (εξάρει το άτομο που την κάνει) μιας μορφής «καταπίεσης» ανθρώπου από άνθρωπο αλλά καλυμμένη από ανθρωπισμό «Δε θα καλυτερέψουνε ανάμεσα στους ανθρώπους οι σχέσεις.»
Υπάρχουν κι οι άλλοι όμως, που είναι όντως αλληλέγγυοι προς τους αστέγους ψάχνουν τρόπους να τους βοηθήσουν μα πέφτουν σε τοίχους μιας και οι κρατικές οικονομικές συνθήκες δεν ευνοούν, οι δομές οι κρατικές είναι ελάχιστες και καταφεύγουν σε εθελοντισμούς. Το γεγονός αυτό κατάλαβαν κάποιοι άλλοι «έξυπνοι» κι δημιουργήθηκαν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις Εθελοντικού Χαρακτήρα που ναι μεν μπορεί να παρέχουν «καταφύγια για την νύχτα των αστέγων» αλλά εξυπηρετούν τον σχεδόν ανύπαρκτο κρατικό μηχανισμό γιατί τον υποκαθιστούν και έτσι ή αδρανεί ή δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας με αποτέλεσμα πάλι να γυρίζουμε στο πρότυπο της «φιλανθρωπίας», «ζητιανιάς», «επαιτείας» του ισχυρού και του ανίσχυρου. «Μα ο κόσμος έτσι δεν θα αλλάξει, δεν συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης».
Αλληλέγγυοι πραγματικά σε αυτούς τους ανθρώπους αλλά και τους εν’ δυνάμει που βρίσκονται σε κατάσταση, έλλειψης στέγης και βασικών αγαθών, θα είμαστε αν διεκδικούμε το αναφαίρετο δικαίωμα της σταθερής εργασίας για όλους, της σύνταξης, της δωρεάν υγείας, προνοιακών αγαθών και παιδείας κι αυτό θα είναι μια μορφής Πρόληψης αυτού του κοινωνικού φαινόμενου.
Έτσι ώστε να ‘ρθεί ένας χειμώνας που δεν θα παίζει πρώτο θέμα σε ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα το θέμα των αστέγων κι ας είναι ο μεγάλος ποιητής και προφήτης Μπρεχτ ανεπίκαιρος … δεν θα χρειάζονται οι «ανώτεροι» να βοηθήσουν τους «κατώτερους», οι ΜΚΟ θα υπάρχουν μόνο τα ζώα υπό εξαφάνιση και ο Άνθρωπος δεν θα στερείται τα βασικά για να ζήσει!
