Γράφει ο Παναγιώτης Μανιάτης //
Πρωί μιας τυχαίας μέρας, έτοιμος να ασχοληθώ με καλλιτεχνική δουλειά, έχω βάλει να παίζει το Load. Άλμπουμ από το μακρινό πλέον 1996 και έκτο του δημοφιλούς συγκροτήματος. Μια δημιουργία που κατακρίθηκε στην εποχή της αλλά άντεξε στο χρόνο.
Πίνοντας τον καφέ, μου ανακινήθηκαν μια σειρά από αναμνήσεις σχετικά με το μεταλικό κίνημα της εποχής. Τότε που ατημέλητα μεταλόπουλα ξεχυνόμασταν στα στενά του Μοναστηρακίου για κανά bootleg, με τις μπλούζες και τις κονκάρδες να αποτελούν τους σίγουρους και εύκολους στόχους της βόλτας μας. Μιας εποχής χωρίς μέσα κοινωνικής δικτύωσης που ο μεταλλάς από τις Σέρρες έστελνε στις αγγελίες του Χάμμερ για να βρει κοπέλα «απλά για να μιλήσουν». Ενός κοινού που έκρινε το μέταλ από το μήκος του μαλλιού.
Εκείνη την εποχή λοιπόν, πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Metallica (Black Album)» που τους εκτόξευσε στην κορυφή, κυκλοφόρησε το Load. Ίσως η πιο αγχωτική κυκλοφορία για τη μπάντα. Είχαν πατήσει την κορυφή και η μεγάλη έμπνευση είχε χαθεί. Η ιστορία απέδειξε ότι ούτε μεγάλο μέταλ άλμπουμ ξανάβγαλαν, αλλά ούτε και στο πιο mainstream έκαναν κάτι. Το ότι το Load όπως και τα επόμενα άλμπουμ τους σκαρφάλωσαν στην κορυφή των τσαρτ, σχεδόν σε όλες τις χώρες του πλανήτη, δε μου λέει κάτι. Χρωστούμενο από τις πρώτες δημιουργίες τους ήταν και μιλώντας πρακτικά είχαν πολύ καλύτερη προώθηση.
Παρ’ όλα αυτά, σε αντίθεση με τα τελευταία τους σωληνοειδή άλμπουμ, το Load ήταν ειλικρινές. Σε μια περίοδο που ο μουσικός ήχος ήταν πιο σοφτ, ήταν μια ευκαιρία να βγάλει κατά κύριο λόγο ο Τζέιμς τη χαρντ ροκ πλευρά του (Ain’t My Bitch, 2×4, κ.ά.), τον εσωτερικό μονόλογο της πρωτιάς (King Nothing) και κάποιες προσωπικές και ευαίσθητες πτυχές του (Until It Sleeps, Bleeding Me, Mama Said) που υπάρχουν βέβαια και σε προηγούμενα άλμπουμ. Το λάθος που έκαναν καλλιτεχνικά οι Metallica, ήταν ότι έπρεπε να μην κυκλοφορήσουν το Reload ένα χρόνο μετά αλλά να κρατήσουν τα καλύτερα από τα συνολικά 27 κομμάτια που τέθηκαν σε κυκλοφορία. Πολλά κομμάτια στο Reload είναι ομοειδή, ενώ το Hero of the day, που έγινε και video clip!!!, δε νομίζω να χάλαγε κανέναν αν το άκουγε χρόνια μετά σε μια συλλεκτική έκδοση με τα ακυκλοφόρητα του συγκροτήματος. Σκέψεις για διπλό cd, τις κρίνω κεντρίστρικες. Καλύτερα να ξεκαθαρίζεις τις καλλιτεχνικές γραμμές σου.
Κατεβάζοντας τις τελευταίες γουλιές του παγωμένου καφέ και με την κόκκινη γραμμή του youtube να φτάνει στο τέλος της, με τους ήχους του The Outlaw Torn, χάνεται σιγά σιγά η εικόνα ενός τίμιου άλμπουμ που δεν έκανε τη διαφορά αλλά έλαβε κατά βάση άκυρη κριτική.
Υ.Γ. Ως παλαιομακρυμάλλης, που τα ξανάφησε μετά τη μαμά πατρίδα, θα πω ότι στην τελική δεν παίζουν ρόλο αυτά.
