Το θυσιαστήριο της Λευτεριάς 🔴 74 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

🔴9 Μάη 1945: Η μέρα που η ναζιστική Γερμανία συνθηκολογεί άνευ όρων, σφραγίζοντας ουσιαστικά τη μεγάλη νίκη των λαών επί του φασιστικού ιμπεριαλιστικού συνασπισμού του «Άξονα» και των συμμάχων του. Είναι η μέρα που σηματοδοτεί τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, του φονικότερου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα, ο οποίος συνολικά κράτησε 2.194 μέρες, απλώθηκε σε έκταση 22 εκατομμυρίων τετραγωνικών χλμ. και στοίχισε τη ζωή σε 50 εκατομμύρια ανθρώπους, εμπόλεμους και άμαχους μαζί.

Τη μέρα αυτή, λοιπόν, τιμάμε όσες και όσους έδωσαν τη ζωή τους, έμειναν ανάπηροι, όσες και όσους μετείχαν στον αγώνα μαχόμενοι στα διάφορα μέτωπα του πολέμου, από στεριά, θάλασσα και αέρα, στις πόλεις και τα χωριά, στα εργοστάσια και τους αγρούς, στη μάχη της παραγωγής. Εκείνες και εκείνους που πάλεψαν με το όπλο ή με την προκήρυξη στο χέρι, που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις, στις απεργίες και τα σαμποτάζ, που κράτησαν ηρωική στάση στα κρατητήρια ή μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αποτίουμε φόρο τιμής στα εκατομμύρια των νεκρών της πείνας, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, κάθε τόπου φρίκης και μαρτυρίου, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ξεπέρασε κάθε όριο, φτάνοντας στην απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στη νίκη επί του «Άξονα», ξεχωριστός όσο και καθοριστικός υπήρξε ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης, του Κόκκινου Στρατού, καθώς και των απανταχού εθνικοαπελευθερωτικών – αντιφασιστικών κινημάτων, ψυχή, οργανωτής και κύριος αιμοδότης των οποίων υπήρξαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

---

Η ΕΣΣΔ έδωσε στον αγώνα αυτό πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρούς. Στη μάχη έχασαν τη ζωή τους σχεδόν 2.000.000 μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων, δηλαδή πάνω από τα μισά του μέλη! Συνολικά, οι ανθρώπινες θυσίες της, μαζί με τους ανάπηρους και τους τραυματίες, πλησίασαν τα 30 εκατομμύρια. Αντίστοιχα, οι νεκροί της Βρετανίας ήταν 375.000 και των ΗΠΑ 405.000. Στο Ανατολικό Μέτωπο η Βέρμαχτ είχε τα 3/4 των συνολικών της απωλειών, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως, ακόμα και το καλοκαίρι του 1944, όταν πλέον στη Δυτική Ευρώπη είχε ανοίξει επιτέλους το δεύτερο μέτωπο, οι αμερικανοβρετανικές δυνάμεις είχαν απέναντί τους 75 γερμανικές μεραρχίες, ενώ ο Κόκκινος Στρατός 200. Ανυπολόγιστες ήταν ακόμη οι υλικές καταστροφές που υπέστη η Σοβιετική χώρα: Χιλιάδες πόλεις και χωριά μετατράπηκαν σε σωρούς ερειπίων, χιλιάδες εργοστάσια, συλλογικά αγροκτήματα (κολχόζ και σοβχόζ), νοσοκομεία, σχολεία, κάθε είδους υποδομές, λεηλατήθηκαν, υπέστησαν ζημιές ή καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Ο καταλυτικός ρόλος και συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη Νίκη δεν ήταν απλώς το αποτέλεσμα του ηρωισμού του Σοβιετικού στρατού και λαού στα πεδία των μαχών και τα μετόπισθεν. Η Νίκη αυτή είχε βαθύτερα αίτια: Εδραζόταν στην εργατική σοβιετική εξουσία, στα πλεονεκτήματα που προσέφερε η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών μαζών με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη, στον καθοριστικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας. Αποτελεί ένα τεράστιο ιστορικό δίδαγμα για το παρόν και το μέλλον του επαναστατικού κινήματος.

Ο χαρακτήρας του φασισμού και του πολέμου

Ο 2^ος Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο πρώτος (1914 – 1918), γεννήθηκε από τη μήτρα του καπιταλιστικού συστήματος, ως αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής. Αντιθέσεις που οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο από τη διεθνή καπιταλιστική κρίση του 1929 – 1933, τη νέα κρίση που εκδηλώθηκε μόλις στις παραμονές του πολέμου και -βεβαίως- από την ίδια την ύπαρξη της ΕΣΣΔ (που αποτελούσε στόχο όλων εξίσου των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων – συνασπισμών). Στο πλαίσιο αυτό, η Γερμανία και η Ιαπωνία επιδίωξαν, μαζί με την Ιταλία, την ανατροπή των εις βάρος τους αποτελεσμάτων – συσχετισμών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Κατοχή και αντίσταση στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, η κατάκτηση και τριπλή Κατοχή (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία), βρήκε τη ντόπια αστική τάξη «τριχοτομημένη»: Ενα μέρος της επέλεξε την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές, στελεχώνοντας τον δωσιλογικό κρατικό μηχανισμό, συνδράμοντας ποικιλοτρόπως τις δυνάμεις καταστολής, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από τη μαύρη αγορά, κ.λπ. Ενα άλλο διέφυγε στη Μέση Ανατολή μαζί με το Παλάτι, όπου παρέμεινε υπό την αιγίδα του βρετανικού ιμπεριαλισμού, σχεδιάζοντας και ενεργώντας για την επόμενη μέρα του πολέμου. Τέλος, ένα τρίτο, που έμεινε στην Ελλάδα, απείχε από τον αγώνα, προσβλέποντας καιροσκοπικά σε μελλοντικές εξελίξεις, αλλά και υποστηρίζοντας τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας, που είχαν την υπόγεια υποστήριξη των Βρετανών, πέρα από την ανοιχτή των Γερμανών.

Στον αντίποδα, οι κομμουνιστές ρίχτηκαν από την πρώτη στιγμή στην οργάνωση της αντίστασης του λαού. Αμέσως μετά την έναρξη της Κατοχής, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ δημιουργήθηκε το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ – 16/8/1941) και στις 27/9/1941 το ΕΑΜ. Στο ΕΑΜ και τις οργανώσεις του (ΕΛΑΣ, ΕΛΑΝ, ΕΠΟΝ, Εθνική Αλληλεγγύη, ΕΤΑ, ΟΠΛΑ) συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα. Δημιούργησε φύτρα εξουσίας στις απελευθερωμένες περιοχές (Λαϊκή Αυτοδιοίκηση, Παιδεία, Δικαιοσύνη). Τροφοδότησε τη λαϊκή πολιτιστική ανάταση. Στις 10/3/1944 ορκίστηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), το κεντρικό πολιτικό όργανο διοίκησης των απελευθερωμένων περιοχών, ενώ μετά από εκλογές (23/4/1944), που διενεργήθηκαν σε συνθήκες Κατοχής, εκλέχτηκε το «Εθνικό Συμβούλιο» με έδρα τις Κορυσχάδες (30/4/1944).

Χάρη στη δράση του ΕΑΜ ούτε ένας εργάτης δεν στάλθηκε για δουλειά στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που είχαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Ούτε ένας δεν στάλθηκε στο Ανατολικό μέτωπο κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Στο στρατιωτικό επίπεδο, ο ΕΛΑΣ καθήλωσε 8 έως 12 εχθρικές μεραρχίες, προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες στη γενικότερη πολεμική προσπάθεια. Στον αγώνα αυτό, χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες έδωσαν τη ζωή τους. Η Καισαριανή, το Κούρνοβο, η Ακροναυπλία, η Κοκκινιά, το Χαϊδάρι, ο Αϊ-Στράτης άστραψαν ως τόποι θυσίας και φάροι ηρωισμού.

Σκοπευτήριο Καισαριανής

Ο ευρύτερος χώρος του Σκοπευτήριου, αρχικής ιδιοκτησίας (ποιανού άλλου;) του «Εκκλησιαστικού Ταμείου» (του λεγόμενου «παλαιού», γιατί προηγήθηκαν και έπονται αρκετά «παλαιότερα» και νεώτερα) παραχωρήθηκε από το Ελληνικό Κράτος το 1930 (με Βασιλικό Διάταγμα) στην Πανελλήνια Σκοπευτική Εταιρεία (Π.Σ.Ε.), μια οργάνωση με ύποπτες διασυνδέσεις (με το «άβατο» θυλάκων του αστικού κράτους, με παραφασιστικές ομάδες κλπ) για «άσκηση των δραστηριοτήτων» της. Συγκεκριμένα, μεταβιβάστηκε στην Π.Σ.Ε. έκταση εμβαδού 710 στρεμμάτων, «με την προϋπόθεση ότι τον χώρο θα χρησιμοποιούν και οι Ένοπλες Δυνάμεις», καθώς μέχρι το 1922 η περιοχή αυτή, η οποία τότε ήταν βραχώδης και δασώδης, ήταν και στρατιωτικό πεδίο βολής (στρατιωτών και του πυροβολικού σώματος). Η περιοχή μεταβιβάστηκε με τον Ν. 4778/1930 «ανταποδοτικά», επειδή είχε απαλλοτριωθεί αντίστοιχος χώρος στην περιοχή της Καλλιθέας για να καλυφθούν ανάγκες εγκατάστασης των προσφύγων του ’22.

Αργότερα, μέρος του χώρου παραχωρήθηκε και στον «Όμιλο Φιλάθλων Κυνηγετικού Όπλου», ενώ μετά την απριλιανή χούντα (το 1976), η ΠΣΕ ξεκίνησε οικονομικό νταραβέρι ενοικιάσεων και αγοραπωλησιών («Χάραμα» πρ. κινηματογράφος «Αιολία» πούλησε μια λωρίδα στον ΟΣΚ κλπ).
Το 1984, μετά από τους αγώνες των Καισαριανιωτών, με επί κεφαλής τον Παναγιώτη Μακρή το Υπουργείο Πολιτισμού ανακήρυξε (ένα μικρό μέρος -110 στρέμματα) σε Ιστορικό-Μνημειακό χώρο, γεγονός που (θεωρητικά πάντα) εμπόδιζε κάθε παρέμβαση που θα αντιστρατευόταν τον χαρακτήρα αυτόν και λίγα χρόνια αργότερα, με το άρθρο 50 του Ν.1731/1987 ανακλήθηκε και η παραχώρηση προς την Πανελλήνια Σκοπευτική Εταιρεία της κυριότητας της παραπάνω έκτασης.

Το 2002, με αγωγή της ΠΣΕ ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων, κρίθηκε με απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, ότι το δικαίωμα της κυριότητας «δεν ήταν μετακλητό», διότι δόθηκε σε αντάλλαγμα της παραχώρησης της κυριότητας της ΠΣΕ στην Καλλιθέα και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να ανακληθεί η απόφαση, ενώ μέρη που θα συνέθεταν το Μνημείο, με βάση την πρόταση του γλύπτη Αποστόλη Φανακίδη (είχε γίνει σχετικός διαγωνισμός) «περίμεναν» πεταμένα … (στήθηκε τελικά τον Ιούνιο του 2005)

Το κουβάρι που αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς, δε λέει να ξεμπλέξει …νέα «εμπλοκή» το 2013 καθώς η έκταση παραχωρήθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ, νέα απόφαση του Αρείου Πάγου καθορίζει την Π.Σ.Ε. «αμετακλήτως κυρία του χώρου του Σκοπευτηρίου» και – Νοε 2017 (ΣτΕ Ολομ. 2362/2017) «παραπέμπεται η υπόθεση του Σκοπευτηρίου Καισαριανής Στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο» !!

---

Εδώ πέσαμε . Παιδιά του λαού . Γνωρίζετε γιατί .
Γυμνοί , κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες ,
-η Ελλάδα τις έρραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο -.
Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα .
Είδατε τα πουλιά , που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες
αγγίζοντας με τα φτερά τους ,τον ανατέλλοντα πυρφόρον .
Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ανοίγουνε στο μέλλον .
Εμείς , μερτικό δε ζητήσαμε ….Τίποτα …Μόνον
θυμηθείτε το : αν η ελευθερία
δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας ,
εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα . Γεια σας .

Του Γιάννη Ρίτσου

Το μνημείο διακρίνεται για τους ισχυρούς συμβολισμούς του. Λίγα μέτρα μετά την είσοδο ξεδιπλώνεται σε δύο επίπεδα ο κυρίως χώρος του Μνημείου: στο πρώτο κυριαρχούν οι 12 στήλες από γρανίτη, που είναι χωρισμένες σε δύο ομάδες και δημιουργούν ένα είδος αψίδας και πάνω τους έχουν χαραχτεί τα ονόματα των εκτελεσθέντων κατά την Κατοχή στην Καισαριανή, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν οι 200 της Πρωτομαγιάς, ενώ πίσω από τη γρανιτένια συστοιχία έχουν διαμορφωθεί δύο υδάτινες επιφάνειες, ενώ στην απόληξή της έχουν κατασκευαστεί σκαλιά που οδηγούν στο δεύτερο επίπεδο. Και σε αυτή την ενότητα κυριαρχεί ο γρανίτης, από τον οποίο έχουν κατασκευαστεί οι δύο στήλες, ύψους 7 μέτρων η καθεμία, που λειτουργούν ως προπομποί για τον τόπο της Θυσίας, ο οποίος οριοθετείται από τον πέτρινο τοίχο και από σεβασμό παραμένει απείραχτος.

Τόσοι σταυροί πού στήθηκαν, τόσοι σταυροί πού θα στηθούνε
Εμάς μονάχα με σταυρούς μπορούν να μας μετρούνε
Σταυροί παντού σταυροί….
Ήμαστ’ οι αδάκρυτοι κι οι αγέλαστοι δεν κλαίμε και γελούμε
Τα σπίτια μας καπνίζουνε, πεινούνε τα παιδιά μας, δε λυγούμε.
Ήρθαμε να χαράξουμε του πόνου μας τα σύνορα και στήνουμε σημάδια και περνούμε.
Σταυροί, παντού Σταυροί.

Φώτης Αγγουλές

---

Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα,
μόν’ ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι.
Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλους
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος.
Κ’ είναι από τότες Μάης εδώ, φως όλα μέσα κ’ έξω.
Κόλλα τ’ αφτί και την καρδιά στο ματωμένο χώμα.
Στον Κάτου Κόσμο τραγουδάνε πάντα και χορεύουν
κι αν κάπου ανάκουστος καημός θολώνει τη λαλιά τους,
δεν είναι που τη μάνα τους τη μάβρη ανανογιούνται
παρά που τους προδώσαν απορίματα δικά μας.
Κι αν πέσανε για το λαό, νικήσαν οι προδότες,
που τώρα εδώ κατάχρυσοι περνούν και μαγαρίζουν,
και τώρα πιο τους μάχονται και τους ξανασκοτώνουν!
Σιχαίνεσαι τους ζωντανούς; Μην κλαις τους σκοτωμένους!
Απ’ τα ιερά τους κόκκαλα, πρώτη του Μάη και πάλι,
θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κ’ η λεφτεριά του ανθρώπου.
Κ’ είναι χιλιάδες στην Ελλάδα όμοιοι Πανάγιοι Τάφοι.

Κώστας Βάρναλης

---

Τον συγκεκριμένο ιερό χώρο επέλεξαν οι Γερμανοί ως τόπο εκτέλεσης αγωνιστών (η πρώτη, γίνεται στις 26-Μαΐ-1942, είναι τα αδέλφια Άγγελος και Μαρίνος Μπάρκας, 24 και 19 ετών). Οι εκτελέσεις στο Σκοπευτήριο ήταν, σχεδόν, καθημερινό φαινόμενο, το 1943 εκτελέστηκαν 147 και το 1944, 440 πατριώτες, με κορυφαία και πιο τραγική στιγμή τη μαζική δολοφονία των 200 κομμουνιστών την πρωτομαγιά του 1944 (η συντριπτική πλειονότητα αυτών ήταν έγκλειστοι της Ακροναυπλίας, που η μεταξική δικτατορία είχε παραδώσει στα κατοχικά στρατεύματα, χωρίς να τους δώσει την ευκαιρία να υπερασπιστούν τη πατρίδα τους). Επίσης εκτελέστηκαν και 25 αντιφασίστες στρατιώτες του κατακτητή (20 Ιταλοί και 5 Γερμανοί).

Στις 21/9/1944, παρουσία του Στέφανου Σαράφη στην επέτειο για τα τρίχρονα από την ίδρυση του ΕΑΜ, ο 6^ος τομέας του ΕΑΜ αποφασίζει να μετονομάσει το Σκοπευτήριο σε «ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ». Λίγο αργότερα, μετά τα Δεκεμβριανά οι επιγραφές σβήστηκαν και το «Θυσιαστήριο» ξανάγινε πεδίο βολής των αγγλικών –τώρα πια- στρατευμάτων και μετά τον πόλεμο το καρκίνωμα της «Σκοπευτικής Εταιρίας»  συνέχιζε να παραμένει στο  χώρο και να βεβηλώνει τη Μνήμη, μέχρι που το 1983 ο λαός της πόλης με επικεφαλής το δήμαρχο Παναγιώτη Μακρή πραγματοποιεί την ιστορική κατάληψη των 17 ημερών και ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την απόδοση στο λαό και απομάκρυνση της Σκοπευτικής, που -τυπικά, ολοκληρώθηκε επί δημαρχίας του κομμουνιστή Ηλία Σταμέλου.

---

«Ένας χώρος που κατοικήθηκε για πρώτη φορά. Μια στενόμακρη ανηφορική λουρίδα με φτωχές κουνούκλες. Αριστερά το ρέμα και ένα δάσος, ισχνά καχεκτικά πευκάκια. Δεξιά η μάντρα του Σκοπευτηρίου. Ψηλά το μοναστήρι. Αντίσκηνο, παράγκα, πλιθόκτιστο και κουρελού της προσφυγιάς και να η Καισαριανή χαμόγελο στον πρώτο ήλιο». Ως χώρο της δικής του «μυθολογίας» ορίζει ο λογοτέχνης – ποιητής Μάριος Χάκκας την Καισαριανή, τη συνοικία που έζησε για ένα μεγάλο διάστημα, ο πρόωρα και άδικα χαμένος, ο «φτωχούλης» της Καισαριανής, μια από τις πιο οργισμένες, τολμηρά κριτικές, αισθαντικές και πολύ ενδιαφέρουσες «φωνές» της μετεμφυλιακής λογοτεχνίας μας. «Να δείτε που στο τέλος θα το κάνουν οικόπεδα – έξι μέτρα φάτσα και δώδεκα βάθος το καθένα, τσίμα τσίμα όσο επιτρέπεται για να είναι άρτιο. Για οικόπεδα θα συμφωνήσουνε όλοι… Πιθανόν να μείνει κι η ονομασία «Σκοπευτήριο», ουδέτερα όμως, χωρίς καμία ειδική σημασία, αλά πλατεία Συντάγματος, θα φέρνει στα μυαλά των ανθρώπων τους αργόσχολους που κάναν βολή σε χάρτινους στόχους, σε πιατάκια πήλινα και σε περιστέρια. Σε ανθρώπους, ποτέ. Κατά τη γερμανική κατοχή; Μα συνέβηκε ποτέ τέτοιο πράγμα;» – «Σκοπευτήριο Καισαριανής», Μάριος Χάκκας, 1972.

Πέρα από τα «λογοτεχνική αδεία» γλαφυρά, τελικά σε πείσμα πολλών τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν μ’ αυτό τον τρόπο. Όχι πως δεν έγιναν και δε γίνονται ακόμη προσπάθειες (μέχρι και οικοπεδοποίησης) -το αντίθετο. Όμως εδώ μιλάμε για δυο διαφορετικές οπτικές, για δυο αντιδιαμετρικές ιδεολογικές αναφορές και αφετηρίες (και αυτά, χωρίς καμιά προσπάθεια υποβάθμισης ή αμαύρωσης μιας αξιολογότατης λογοτεχνικής διαδρομής, που διακόπηκε απότομα από τον πρόωρο θάνατό του): ο ίδιος ο Χάκκας -μόνιμα σε κόντρα με το ΚΚΕ (ΣΣ |> «κριτικός» -υποτίθεται, όχι στον πυρήνα της μαρξιστικής θεωρίας, (!!) αλλά στον δογματισμό των στελεχών και του κομματικού μηχανισμού (sic !!!) … βλ  παρουσίαση του «Κέδρου» για τον συγγραφέα), αν και «μέσα στα πράγματα» [1964-1967 διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Καισαριανής] επέλεξε την οριστική ρήξη με το Κόμμα το 1966).

Θυμίζουμε πως ήδη το 1964 όταν πρωτοεκλέχτηκε δήμαρχος ο Παναγιώτης Μακρής ξεκίνησε ο αγώνας για να αποδοθεί η ιστορική μνήμη στο Σκοπευτήριο σαν «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς» (σ’ αυτά τα πλαίσια ήδη το 1964 γιορτάζεται μέσα στο χώρο η Πρωτομαγιά, ενώ ο εικαστικός Βάλιας Σεμερτζίδης το 1966 φιλοτεχνεί κατά παραγγελία, το έργο «Ο χορός του Σουκατζίδη»), διαδικασία που διακόπτεται βίαια από τη φασιστική χούντα το 1967, που «απολύει» το Μακρή και τον στέλνει εξορία, για να επανέλθει -θριαμβευτής το 1975 και στη συνέχεια, ξεκινώντας έναν «αγώνα μέχρι την τελική νίκη». Με την ιστορική κατάληψη του 1983, η ντε φάκτο απόδοση στο λαό είχε ξεκινήσει ανεπιστρεπτί: Τα «trap» μπήκαν σε αχρηστία, δημιουργήθηκε εκεί το πρώτο «στέκι νεολαίας», ο «100άρης» και ο «300άρης» έγιναν «παιχνίδια στα χέρια των παιδιών», ενώ αμέσως μετά (1984) προκηρύσσεται πανελλήνιος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός, για την διαμόρφωση του χώρου σε αισθητικό πάρκο αναψυχής και Πολιτισμού και ανάδειξη της ιστορικής του φυσιογνωμίας. Το «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς», μετατρέπεται σε τόπο που η ιστορική μνήμη δένει αρμονικά με την ελπίδα, για την δημιουργία ενός σύγχρονου πάρκου με πολλαπλές κοινωνικές (Σχολεία, Νηπιαγωγείο, Κέντρο Υγείας Παιδιού, Κέντρο Συμβουλευτικής για άτομα με ειδικές ανάγκες, κ.ά), πολιτιστικές και ψυχαγωγικές εξυπηρετήσεις (πάρκα, πλατεία «200 πατριωτών», κινηματογράφος «ΑΙΟΛΙΑ» κά).  Στο χώρο λειτουργεί πλέον μετά από απόφαση ΔΣ και το Μουσείο ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης τα εγκαίνια του οποίου πραγματοποιήθηκαν στις 9-Μαΐ-2016, μόλις λίγους μήνες μετά την ανάληψη της διοίκησης από τον κομμουνιστή δήμαρχο (και υποψήφιο πάλι με τη Λαϊκή Συσπείρωση Ηλία Σταμέλο).

Οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τους 200, συνεχίζονται με σεβασμό στην ιστορία και κάθε επισημότητα σε όλη τη διάρκεια της θητείας του Παναγιώτη Μακρή, καθώς και αργότερα του Γιώργου Κατημερτζή, όπου το «πρωτόκολλο» θέλει πάντα μπροστάρηδες τους γνήσιους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και τις οργανώσεις τους. Διάλειμμα θλιβερό η περίοδος που οι οπορτουνιστές άλωσαν τον κόκκινο δήμο με αποτέλεσμα ο γιορτασμός να χάσει το νοήμά του και να γίνει κάτι σαν αγγαρεία, σαν «αναγκαίο κακό»

Έτσι παίρνουν -αναγκαστικά στο χέρια τους τις εκδηλώσεις οι τοπικές οργανώσεις (αχτίδες) του ΚΚΕ, ενώ το 2013 γίνεται από το ΚΚΕ στο Σκοπευτήριο η (κεντρική)  εκδήλωση για τα 68 χρόνια της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών, όπου μέσα σε ένα αδιαχώρητο από κόσμο (γεμάτος ο 100ης και πέριξ)  ο Κώστας Παρασκευάς αναφέρει μεταξύ άλλων «Η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί να παραποιηθεί στις συνειδήσεις των λαών. Γιατί αυτή γράφηκε από την ίδια την πάλη των λαών, με το αίμα των λαών. Η μεγάλη νίκη που επισφραγίστηκε με την ανάρτηση της Κόκκινης Σημαίας, στις 9 Μάη στο Ραϊχσταγκ ήταν το αποτέλεσμα των αθάνατων εποποιϊών που κατέγραψαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα όπου γης, τα Εθνικοαπελευθερωτικά και Αντιφασιστικά Κινήματα στις καπιταλιστικές χώρες, όπως το ηρωικό ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ, που πήραν στις πλάτες τους τις αγωνίες και τα όνειρα του λαού. Ήταν αποτέλεσμα των συγκλονιστικών και τιτάνιων μαχών του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, στο Κούρσκ, στο Λένινγκραντ, στη Σεβαστούπολη, σε όλα τα πεδία των μαχών μέσα στη Σοβιετική Ένωση και σε σειρά χωρών της καπιταλιστικής Ευρώπης… Διδασκόμαστε από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Βγάζουμε συμπεράσματα που δυναμώνουνε την πάλη για το Σοσιαλισμό. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι αυτό που γεννά τους πολέμους. Τα κέντρα της «αναθεώρησης της ιστορίας» συγκαλύπτουν συνειδητά ότι οι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος. Ότι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως διάφοροι παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Ο πόλεμοι γίνονται επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο…

Το ΚΚΕ, παρά τον ηρωικό αγώνα του, δεν ήταν στρατηγικά – πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως επιστέγασμα της αντιστασιακής πάλης και έπαθλο του λαϊκού αγώνα. Δεν μπόρεσε να διαχωρίσει τις οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους των εγχώριων και ξένων «συμμαχικών» δυνάμεων. Έτσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο βρετανικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής (5/7/1943) και αργότερα στις Συμφωνίες του Λιβάνου (20/5/1944) και της Καζέρτας (26/9/1944). Στις συμφωνίες αυτές το ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση των αντιλήψεων που επικρατούσαν συνολικά τότε στο διεθνές κίνημα, συμμετείχε στο όνομα της λεγόμενης «εθνικής ενότητας». Μιας ενότητας επίπλαστης, αφού τα «εθνικά» συμφέροντα της εργατικής τάξης και της αστικής στέκονταν διαμετρικά αντίθετα, τόσο πριν, όσο στη διάρκεια, όσο βεβαίως μετά τη λήξη του πολέμου. Μιας ενότητας, που ουσιαστικά σήμαινε αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος και υπαγωγή στην αστική πολιτική. Έτσι, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί ήδη φύτρα εξουσίας, που θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. …Τώρα ακόμα πιο αποφασιστικά να δείξουμε που βρίσκεται η δύναμη του λαού. Να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων, να κατακτήσει τη λαϊκή εξουσία, το Σοσιαλισμό. Με αυτή την πολιτική γραμμή μπορούμε να δώσουμε δύναμη στη δύναμη του λαού. Εμπνεόμαστε από την Κόκκινη Σημαία που ύψωσε στο Ράϊχσταγκ ο Κόκκινος Στρατός. Από την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.  Από τα εκατομμύρια των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών σε όλο τον κόσμο που δεν δίστασαν να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους. Ξέρουμε καλά ότι τις καλύτερες μέρες δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα. Ότι στον 21ο αιώνα θα υπάρξουν πολλά Ράϊχσταγκ που στις κορυφές τους θα υψωθούν οι κόκκινες σημαίες της επανάστασης, του Σοσιαλισμού. Συνεχίζουμε και θα νικήσουμε». (ΣΣ όλη η εκδήλωση εδώ βλ & |> Τα ψέματα της ιμπεριαλιστικής παραχάραξης της Ιστορίας και η πραγματική αλήθεια

Από το 2016 και μετά, ξαναπαίρνει στα χέρια του τις εκδηλώσεις της πρωτομαγιάς για τους 200 ο δήμος, με επί κεφαλής τον Ηλία Σταμέλο, ανεβάζοντας πολύπλευρα το επίπεδό τους.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σε ανακοίνωση για τη σημερινή επέτειο των 74 χρόνων από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Η επέτειος της 9ης Μάη, 74 χρόνια από τον τερματισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν είναι η “Μέρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης”, όπως ανιστόρητα επιχειρείται να καθιερωθεί, τα τελευταία χρόνια, απ’ τους εκπροσώπους αυτού του αντιδραστικού οικοδομήματος. Είναι η Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, της αθάνατης εποποιίας του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού και των αντιστασιακών κινημάτων της Ευρώπης, με τον πρωτοπόρο και καθοριστικό ρόλο των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Το ΚΚΕ αποτίει φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι, όσους θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, σε όλους όσοι έδρασαν με κάθε τρόπο ενάντια στο ναζιστικό – φασιστικό ιμπεριαλιστικό “Αξονα” Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας και των συμμάχων τους.

Το ΚΚΕ είναι περήφανο που αποτέλεσε την ψυχή, τον αιμοδότη και καθοδηγητή του ηρωικού αγώνα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και των άλλων ΕΑΜικών οργανώσεων. Σε όλο το διάστημα της τριπλής Κατοχής, το ΚΚΕ έδωσε τον ανθό του στον αγώνα ενάντια στο ναζισμό – φασισμό, τα χιλιάδες μέλη του, με την ηρωική τους δράση και θυσία, έγραψαν κάποιες από τις πιο χρυσές σελίδες της 100χρονης Ιστορίας του, συνέβαλαν στη νικηφόρα έκβαση του πολέμου.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α’, ήταν απόρροια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα των αγορών, που οξύνθηκαν σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Επιβεβαιώνοντας ότι όταν οι αντιθέσεις των μονοπωλίων για τον έλεγχο των αγορών και την κερδοφορία τους δεν μπορούν να λυθούν με εύθραυστους συμβιβασμούς στο πλαίσιο μιας ιμπεριαλιστικής “ειρήνης”, λύνονται με τον πόλεμο.

Γι’ αυτό και σήμερα οι λαοί πρέπει να επαγρυπνούν, ιδιαίτερα στην περιοχή μας, της Ανατ. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής, που οι ιμπεριαλιστές συγκρούονται με “μήλον της έριδος” τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους δρόμους Ενέργειας. Σήμερα, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παίζοντας τον βρώμικο ρόλο του γεωπολιτικού “μεντεσέ” των ΗΠΑ, μετατρέπει τη χώρα σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση και προωθεί τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.

Η 9η Μάη, μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, παρά τις αντιδραστικές και αντιεπιστημονικές προσπάθειες της ΕΕ να την μετονομάσει σε “μέρα της Ευρώπης”, θα υπενθυμίζει για πάντα ότι το καθοριστικό χτύπημα στο τέρας του ναζισμού το έδωσε η ΕΣΣΔ, με περισσότερους από 20 εκατομμύρια νεκρούς, τη στιγμή που οι νικήτριες καπιταλιστικές χώρες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου παρείχαν σημαντική βοήθεια στη ναζιστική Γερμανία, με σκοπό να την αξιοποιήσουν ως δύναμη κρούσης ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.

Οι νικηφόρες μάχες του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, στο Κουρσκ, στο Λένινγκραντ, μέσα στο Βερολίνο και τελικά η συντριβή του ναζισμού, έγιναν δυνατές χάρη στην ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος, της εργατικής εξουσίας, στα πλεονεκτήματα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας. Χάρη σ’ αυτά τα πλεονεκτήματα μπόρεσε η Σοβιετική Ενωση να γίνει μια ισχυρή οικονομική δύναμη και να δημιουργήσει έναν αξιόμαχο Κόκκινο Στρατό.

Η ΕΕ, που έχει εντάξει στην επίσημη ιδεολογία της την απαράδεκτη “θεωρία των δύο άκρων“, την εξίσωση του ναζιστικού τέρατος με τον κομμουνισμό, πρωτοστατεί στον αντικομμουνισμό και την παραχάραξη της Ιστορίας. Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, με τη στήριξη της ΕΕ, τίθενται εκτός νόμου τα Κομμουνιστικά Κόμματα και σύμβολα, τιμώνται οι συνεργάτες των Ες Ες και γκρεμίζονται ιστορικά μνημεία της Αντιφασιστικής Νίκης.

Αυτές είναι οι “ιδρυτικές αξίες της ΕΕ”, στο όνομα των οποίων πίνουν νερό ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, όλα τα κόμματα του “ευρωμονόδρομου“. Με αυτές τις δυνάμεις, που τσακίζουν στις χώρες τους τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, που στηρίζουν πραξικοπήματα και συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή και Β. Αφρική, ματώνοντας τους λαούς, οξύνοντας το προσφυγικό πρόβλημα, επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσει τις “προοδευτικές συμμαχίες” του, δήθεν για την αντιμετώπιση της ανόδου της ακροδεξιάς και του εθνικισμού στην ΕΕ.

Η ιστορία της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, συνολικά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποδεικνύει περίτρανα και ανεξίτηλα πως ο ναζισμός – φασισμός είναι γέννημα θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, άλλωστε και ο Χίτλερ αναρριχήθηκε στην εξουσία με τη στήριξη γερμανικών και άλλων μονοπωλίων. Πως μόνο το εργατικό – λαϊκό κίνημα, που έχει στόχο την εργατική εξουσία, μπορεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά και να ξεριζώσει το φασισμό, να απομονώσει τέτοιες δυνάμεις, όπως στη χώρα μας τη ναζιστική Χρυσή Αυγή και την εγκληματική της δράση. Πως δεν μπορούν να εγγυηθούν την πάλη ενάντια στο φασισμό δυνάμεις που υπηρετούν το σάπιο σύστημα, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, που ασκούν αντιλαϊκές πολιτικές, στο όνομα μάλιστα της “προόδου”, που δείχνουν ανοχή στη φασιστική δράση.

Η 9η Μάη εμπνέει τους λαούς, τους διδάσκει πίστη στη δύναμή τους. Αυτήν τη δύναμη μπορούν και πρέπει να δοκιμάσουν, με την πάλη και την οργάνωσή τους, για να απαλλαγούν απ’ τα αντιλαϊκά μέτρα και τα μνημόνια διαρκείας, την ανεργία και την εκμετάλλευση.

Συνεχίζουμε με ακλόνητη την πίστη ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος, η μόνη απάντηση στο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα, που γεννά και θρέφει το ναζισμό – φασισμό, προκαλεί φτώχεια, πολέμους και προσφυγιά για τους λαούς, προς όφελος των κερδών των λίγων».

Μια αναθηματική με τη δική της ιστορία:

Στην καρδιά του Σκοπευτήριου η Πλατεία των 200 Κομμουνιστών, που τοποθετήθηκε επί διοίκησης καραμπινάτου οπορτουνισμού μετά από ομηρική μάχη ωρών στο “αλήστου μνήμης” δημοτικό συμβούλιο, επί Μπαρτσώκα, με το Σπύρο Τζόκα -«λαγό» της τότε «ομοθυμίας», να εισηγείται «πειστικά» και δικολαβικά, να μη γίνει αναφορά στους κομμουνιστές, αλλά να χρησιμοποιηθεί, σαν «ευρύτερης» αποδοχής ο όρος «πατριώτες» και όταν τους έκραξε όλο το ακροατήριο (αντιστασιακοί, αγωνιστές, απλοί πολίτες, φορείς, το σωματείο των εργαζόμενων κά) «ανέκρουσαν πρύμναν» κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία.

---

|> Και ένα τελευταίο … «μη σπρώχνεστε, όλοι θα πάρετε!» |> Οι παρείσακτοι μαϊντανοί

Φέτος, στην εκδήλωση για τους 200 -λόγω και των ante portas, εκλογών εμφανίστηκαν δίκην «επισήμων» αρκετοί μαϊντανοί με την κουστωδία τους, αναζητώντας εναγωνίως κάποια μιντιακή προβολή και μάλιστα δε σεβάστηκαν ούτε το χώρο, ούτε τους αθάνατους 200, χασκογελώντας και χλευάζοντας επί παντός επιστητού. Άνθρωποι, αντικομμουνιστές μέχρι το μεδούλι, που -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν είχαν ποτέ πατήσει το πόδι τους ούτε στις υποβαθμισμένες -για τα μάτια του κόσμου εκδηλώσεις τον καιρό που ο δήμος είχε πέσει στα χέρια των οπορτουνιστών. Και κοίτα σύμπτωση, όλοι αυτοί οι νεόκοποι, ή δηλώνουν «ανεξάρτητοι» (ιδιότητα που φοριέται κατά κόρον) ή όψιμα «ανανήψαντες». Στη 2^η κατηγορία η υποψήφια του Σύριζα Άννα Παραγυιού, που αν και φερέφωνο της κυβέρνησης, ξαφνικά μας βγήκε «από αριστερά» και άρχισε «να στάζει μέλι» για τους κομμουνιστές. Η ίδια την Πρωτομαγιά του 2016 έγραφε στο (προσωπικό της) Face Book: «Πρωτομαγιά 1944, Καισαριανή-Θυσιαστήριο της Λευτεριάς: 200 πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν ως κομμουνιστές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής» (κάποιοι κρατούμενοι «γενικώς & αορίστως» ως …«κομμουνιστές»). Βέβαια οι Καισαριανιώτες-ισσες, έχουν και κριτήριο και συλλογική μνήμη, οπότε θα φροντίσουν για τα περαιτέρω (Κυριακή κοντή γιορτή)

---

Επιμέλεια  Ομάδα ¡H.lV.S!

Επικοινωνία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog