Το αγαπημένο περιοδικό ποικίλης ύλης για παιδιά και νέους (Δημοτικού και Γυμνασίου κατά τον εκδότη, από 5 ως 105 ετών κατά τη γνώμη μας) συνεχίζει τα ταξίδια του με νέες περιπέτειες γέλιου, γνώσης και ανακάλυψης και μια πλούσια θεματολογία, για όλα τα ενδιαφέροντα: Επιστήμη, κόμικ, ιστορία, τέχνες, ζώα – φύση – περιβάλλον, παιχνίδια και σπαζοκεφαλιές.

 

Στο 2^ο τεύχος της Νέας Περιόδου (σσ. τώρα εκδίδεται από τη Σύγχρονη Εποχή, με ευθύνη πάντα διατμηματικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ) συνεχίζεται το αφιέρωμα: «Οι εργάτες σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται και διεκδικούν». Στο τεύχος αυτό μάλιστα συναντήσαμε εργαζόμενους μετανάστες και συγκεκριμένα έναν Τυνήσιο εργαζόμενο σε τηλεφωνικό κέντρο στην Ελλάδα, έναν Έλληνα χειριστή μηχανών σε τυπογραφείο της Γερμανίας κι έναν Έλληνα σιδηροδρομικό στην Αγγλία. Επίσης, τιμάμε την Εργατική Πρωτομαγιά μαθαίνοντας τι έγινε πριν πολλά – πολλά χρόνια… το 1886… αλλά και τι συμβαίνει σήμερα 138 χρόνια μετά.

Στις υπόλοιπες σελίδες του περιοδικού…

• Ξεχωρίζει η γνωριμία με την Ακρόπολη, την ιστορία της αλλά και τις σημαντικές εργασίες αναστήλωσης που γίνονται σήμερα,
• Με τις πιο δύσκολες και ευφάνταστες ερωτήσεις που σκαρφίστηκαν φίλοι μας από την Κοζάνη και την Αθήνα στριμώξαμε για τα καλά τον Πάνο Ζάχαρη, σκιτσογράφο και δημιουργό των κόμικς μας που μας έδειξε πώς σκιτσάρει βήμα – βήμα,
• Μαθαίνουμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, “εξερευνούμε” τα “δικαιώματα”: ποιος και τι έχει δικαίωμα; Μύθοι για τα δικαιώματα, ας το σκεφτούμε λίγο παραπάνω…
• Γνωρίζουμε τον σπουδαίο Παλαιστίνιο ποιητή Ρεφαάτ Αλαρίρ που μας μιλά για τον ηρωικό αγώνα του λαού του μέσα από τις ιστορίες του.
  • Στο τεύχος αυτό θα βρείτε, επίσης, ιδέες για να γιορτάσετε την παγκόσμια μέρα παιδικού βιβλίου, το ημερολόγιο ενός απορημένου, τα νέα των φίλων του “κόκκινου Αερόστατου”, οδηγίες για να φτιάξετε το δικό σας φορητό ποδοσφαιράκι, παιχνίδια και άλλα.
  • Και βέβαια το δώρο του τεύχους:
    Σχεδίασε τη μέρα ενός / μιας εργαζόμενου/ης.

 

ΠΑΙΔΙΑ. ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ;

Η πρώτη μεγάλη συνάντηση των φίλων του “κόκκινου Αερόστατου” πλησιάζει! Σε λίγες μόνο μέρες, σε 3 διαφορετικές πόλεις: Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο Κρήτης, εκατοντάδες παιδιά και νέοι θα συμμετέχουν σε ένα διαφορετικό γεγονός! Την πιο ζωντανή, κεφάτη, δημιουργική και ανατρεπτική συνάντηση για μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

• 1^η Συνάντηση των φίλων του “κόκκινου Αερόστατου”
• Ακρόπολη: Εκεί θα μας οδηγήσει το καινούριο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας! Μόλις απογειώθηκε για να μας ταξιδέψει με τις πλούσιες σελίδες του στις πιο συναρπαστικές εμπειρίες μέχρι να έρθει ξανά το καλοκαίρι!
• Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας & Αλληλεγγύης: Ψέματα ή αλήθεια; Έτσι είν’ τα παραμύθια! Αφήγηση λαϊκών παραμυθιών της Κούβας και δύο στιγμιότυπα από την Επανάσταση – σαν παραμύθια για μεγάλους και μικρούς (από 6 ετών) με ζωντανή μουσική και τραγούδια!
• Στο Διπλό Καφέ (Θεμιστοκλέους 70, Εξάρχεια) Αφήγηση παραμυθιών Ανεζούλα Κατσιμπίρη
• Επιμέλεια κειμένων & αφήγηση Ιστοριών της Επανάστασης
• Σαπφώ Διαμάντη Μουσική _μέλη του συγκροτήματος της ΣΕΕΑΝ
• Συναντήσαμε τον Πάνο Ζάχαρη _
• Οι εργάτες σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται και διεκδικούν!
• Εργατική Πρωτομαγιά
• Δικαίωμα
• Ρεφαάτ Αλαρίρ: Για να πεις την ιστορία μου…
• Στις υπόλοιπες σελίδες …

Οι φίλοι του “κόκκινου Αερόστατου” …πήγαν θέατρο _Αθήνα, «Κοντά στις ράγες»: Δύο ολόκληρες μέρες γεμίσαμε το θέατρο παρακολουθώντας μια καταπληκτική παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Άλκης Ζέη. Η δεκάχρονη Σάσα μας ταξίδεψε στις ράγες που «οδηγούν» σε μια καινούρια ζωή κι όλοι μαζί υψώσαμε το ανάστημά μας στην αδικία, μαθαίνοντας τι σημαίνει να είσαι αληθινός ήρωας.

«Τα κάτω πάνω»: Περισσότεροι από ποτέ ξανά ήταν οι φίλοι μας από τη Θεσσαλονίκη που παρακολούθησαν μια ανατρεπτική παράσταση που φέρνει… τα κάτω πάνω! Πρωταγωνίστρια ένα κοριτσάκι διαφορετικό από όλα τα άλλα, που μας μαθαίνει πως δεν έχει σημασία από πού βλέπεις τον ήλιο ή το φεγγάρι. Σημασία έχει να προσπαθείς να δεις την αλήθεια και μέσα από τη ματιά του άλλου…

 

Επόμενος σταθμός…
Δηλώσεις συμμετοχής στις οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Αττική

• Κέρκυρα: Εξερεύνησαν την «ομορφιά» μπροστά στο άγαλμα της θεάς Αφροδίτης στο αρχαιολογικό μουσείο.
• Γιάννενα Ταξίδεψαν σε διάφορους πλανήτες του Σύμπαντος.
• Πάτρα: Μια νιφάδα προσγειώθηκε στην πόλη και γνώρισε στα παιδιά ένα πολύ ξεχωριστό βιβλίο της Σύγχρονης Εποχής: «Το αναπάντεχο ταξίδι μιας νιφάδας» της Μαριλίζας Λούντζη.

Ο διαγωνισμός Hip–Hop του προηγούμενου τεύχους συνεχίζεται…
Ήδη μετράμε πολλές συμμετοχές κυρίως από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Προλάβετε να στείλετε κι εσείς τη συμμετοχή σας γράφοντας ένα τετράστιχο για τον πόλεμο και την κατοχή στην Παλαιστίνη.

«Το όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη…»
Αυτός ο στίχος του Ρίτσου μου ήρθε στο μυαλό, όταν είδα το άρμα του καρναβαλιού στην Πάτρα. Ένα άρμα διαφορετικό, ένα άρμα για την ειρήνη. Ένα άρμα αφιερωμένο στην Παλαιστίνη.
Εκεί η σφαγή συνεχίζεται… Χτυπούν ακόμα και αμάχους σε συσσίτια και νοσοκομεία. Ολοι οι λαοί του κόσμου, πρέπει να σταθούμε στο πλάι του λαού της Παλαιστίνης με κάθε τρόπο!

 

Τα κέρδη τους οι ζωές μας_
Απεργία σήμερα. Το σχολείο μας είναι κλειστό. Όμως τα στόματά μας δε θα μείνουν κλειστά. θα φωνάξουμε και οι φωνές μας θα σκορπίζουν στους ουρανούς. Φωνάζουμε για να ξεσκεπαστεί το έγκλημα στα τρένα, φωνάζουμε ότι οι ζωές μας μετράνε, φωνάζουμε ότι τα κέρδη τους «κοστίζουν» την ασφάλεια μας…

Τίποτα δεν πάει χαμένο: ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ύστερα από μεγάλη καθυστέρηση. Έβλεπα τους φοιτητές να είναι στους δρόμους για μήνες. Να κάνουν καταλήψεις, πανελλαδικές κινητοποιήσεις και να διαδηλώνουν για δωρεάν παιδεία και πτυχία με αξία. Τους είδα… Ήταν τόσοι πολλοί _ Ήμουν σίγουρος πως θα τα καταφέρουν. Απογοητεύτηκα λίγο. 0 αδελφός μου, μου είπε: «Θα, τα καταφέραμε, μικρέ!». Τον κοίταζα με απορία, όπως πάντα. «Καταφέραμε να συζητάμε κάθε εβδομάδα, να διεκδικούμε το δίκιο μας! Στριμώξαμε την κυβέρνηση! Δεν είναι λίγο. Οι φοιτητές μίλησαν. Μαζί μας είναι οι γονείς μας, οι καθηγητές, εμείς οι μαθητές. Αυτοί είναι η πλειοψηφία».

Απορία ημέρας κόντρα στα θέλω των πολλών: Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως σε λίγες μέρες θα απολύσει τους περίπου 800 εργαζόμενους που δουλεύουν ακόμη στη ΛΑΡΚΟ, ένα εργοστάσιο μετάλλου που λειτουργεί στη Φθιώτιδα από το 1960 … Γιατί να κλείσει ένα τόσο σημαντικό εργοστάσιο, γιατί να ξεριζωθούν τόσο βίαια οι ζωές εκατοντάδων οικογενειών;

Ακρόπολη, η θεά Αθηνά χίμηξε με το δόρυ της το βράχο κι αμέσως φύτρωσε μια ελιά φορτωμένη με καρπούς.
– Αυτό είναι το δώρο μου, είπε. Απ’ αυτό το δέντρο θα γεμίσει όλη η Αττική. Ο καρπός του θα σας χορταίνει, το λάδι του θα σας φωτίζει και το κλωνάρι του θα ‘ναι το σύμβολο της ειρήνης… Κι η πόλη ονομάστηκε Αθήνα… Κι έτσι ναοί και αγάλματα στόλισαν την πόλη προς τιμή της θεάς που ορίστηκε προστάτης της πόλης…
Έτσι λέει ο μύθος… Και είναι αλήθεια πως η Ακρόπολη των Αθηνών, στην κορυφή του πιο επιβλητικού βραχώδους λόφου της πόλης, αποτέλεσε τόπο λατρείας της θεάς Αθηνάς από τον 8^ο αι. π.Χ.
Ο βράχος με όλα τα κτίσματά του, που θαυμάζουμε εμείς σήμερα (τα τείχη, οι ναοί, Παρθενώνας, Ερέχθειο, Άπτερος Νίκη και η είσοδος, τα Προπύλαια) κατασκευάστηκαν τον 5^ο αι. π.Χ., ή αλλιώς τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή όπως έμεινε στην Ιστορία, τότε που η Αθήνα είχε αποκτήσει μεγάλη δύναμη, καθώς γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της δουλοκτητικής περιόδου.

Ο Παρθενώνας, ο μεγαλύτερος και πιο ξακουστός ναός της Ακρόπολης, ξεχωρίζει για την τελειότητα της κατασκευής του. Χτίστηκε από τους αρχιτέκτονες Ικτίνο και Καλλικράτη, ενώ τα γλυπτά που τον στόλιζαν ήταν έργα του Φειδία και των μαθητών του.
Τα Γλυπτά του Παρθενώνα διακοσμούσαν τρία σημεία του Ναού: τις μετόπες, τα αετώματα και τη ζωφόρο. Όλα τα γλυπτά είναι λαξευμένα από πεντελικό μάρμαρο. Μπορεί σε εμάς να έχουν φτάσει με το χαρακτηριστικό λευκό τους χρώμα, όμως στην αρχαιότητα ήταν στολισμένα με έντονα χρώματα (κόκκινο, πορτοκαλί, μπλε κ.ά.) και χάλκινα εξαρτήματα. Και οι 92 μετόπες έχουν ανάγλυφες παραστάσεις, οι οποίες απεικονίζουν σπουδαίες στιγμές της ελληνικής μυθολογίας και συγκεκριμένα τη Γιγαντομαχία, τον Τρωικό πόλεμο, την Αμαζονομαχία και την Κενταυρομαχία.
Τα αετώματα του ναού έχουν γλυπτές αναπαραστάσεις εμπνευσμένες από τη ζωή της θεάς Αθηνάς. Φανταστείτε στα δύο αετώματα υπήρχαν 50 αγάλματα, που τα περισσότερα από αυτά έχουν καταστραφεί στο πέρασμα των χρόνων… Η ζωφόρος είχε μήκος 160 μέτρων με θέμα την πομπή των Παναθηναίων.  Απέναντι από τον Παρθενώνα βρίσκεται το Ερέχθειο, οι 6 κίονες του οποίου έχουν τη μορφή νεαρών κοριτσιών, των Καρυάτιδων. Κάθε Καρυάτιδα έχει διαφορετική κόμμωση! Ο Παρθενώνας οε αριθμούς…

 

Η Ακρόπολη στο πέρασμα των αιώνων πέρασε πολλούς πολέμους, λεηλασίες και καταστροφές… Κάθε νέος πολιτισμός πατούσε στον παλιό για να πάρει κάτι από την αίγλη του, αλλά και να φανερώσει τη δύναμή του…
Με την επικράτηση του χριστιανισμού, τα μνημεία μετατράπηκαν σε χριστιανικές εκκλησίες. Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, τα Προπύλαια μετατράπηκαν σε ανάκτορο των Φράγκων ηγεμόνων, ενώ στην Τουρκοκρατία η Ακρόπολη έγινε τζαμί, αλλά και κατοικία του Τούρκου φρούραρχου. Με την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων στην Αθήνα, την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου 1940-1944, η μισητή σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό είχε υψωθεί στην Ακρόπολη. Μια από τις σπουδαιότερες πράξεις αντίστασης ήταν το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από τους φοιτητές Μανώλη Γλέζο και Απόστολο Σάντα τη νύχτα της 30ής Μαΐου 1941, ένα μόλις μήνα μετά την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς.

Στις 12 Οκτώβρη του 1944, μέρα που απελευθερώθηκε η Αθήνα, οι μαχητές του ΕΛΑΣ κατέβασαν τη γερμανική σημαία υψώνοντας την ελληνική. «Χάθηκε το βρωμερό κουρέλι του φασισμού απ’ την Ακρόπολη. Τούτο το σύνθημα περίμενε η Αθήνα. Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα, που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή, το στιλέτο του προδότη, η αδάμαστη Αθήνα που τρία χρόνια πάλεψε, ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει τη Νίκη της, να γιορτάσει τη Λευτεριά της…» γράφει την επόμενη μέρα ο «Ριζοσπάστης».

Για τις εργασίες αναστήλωσης που γίνονται σήμερα στον Παρθενώνα, τα Προπύλαια, τα τείχη, τούς ναούς και ναΐσκους που υπήρχαν και έχουν απομείνει ερείπια ή ίχνη, μίλησε στο “κόκκινο Αερόστατο” ο μαρμαροτεχνίτης Θωμάς Μπουγέλης.
«Το πρώτο μας μέλημα είναι να μπουν στη θέση τους όσα τμήματα υπάρχουν με την όσο το δυνατόν μικρότερη χρήση νέων μαρμάρων και όχι να φτιαχτεί ένας νέος Παρθενώνας, καθώς δεν υπάρχουν όλα τα αρχιτεκτονικά μέλη. Σημαντική δουλειά είναι και η συντήρηση με τα κατάλληλα μέσα των αρχαίων μνημείων της Ακρόπολης. Κάθε μέλος που βγαίνει από τη θέση του, συντηρείται πριν επανατοποθετηθεί, αλλά και τα υπόλοιπα που δεν μπορούν να μετακινηθούν συντηρούνται επί τόπου.
Μία τρίτη αποστολή της αναστήλωσης είναι να διορθωθούν κάποιες αστοχίες που έγιναν στον παρελθόν, αφού η αναστήλωση ξεκίνησε πριν 200 χρόνια. Ωστόσο, κάποια μέλη μπήκαν σε λάθος θέση κι άλλα καλύφθηκαν με μπετόν και πωρόλιθους. Αυτά τα ξένα υλικά αφαιρούνται και οι σιδερένιοι σύνδεσμοι αντικαθιστώνται με αντίστοιχους, φτιαγμένους απ’ το περισσότερο ανθεκτικό τιτάνιο. Σε κάθε εργασία τοποθετείται πεντελικό μάρμαρο που είναι και το υλικό από το οποίο χτίστηκαν τα μνημεία.

Παρά το ότι η Ακρόπολη έχει επιδείξει εξαιρετική αντοχή απέναντι στους σεισμούς, οι όποιες εργασίες γίνονται ελέγχονται για την αντοχή τους με δοκιμές στα εργαστήρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ώστε να εξασφαλίζεται η προστασία σε έναν ισχυρό σεισμό.

Το έργο αυτό γίνεται μέσα από μία συνεργασία τεχνικών και επιστημονικών μέσων που έχουν εξελιχθεί μέσα στην πορεία της επιστήμης. Αλλά και κατά τη δημιουργία του μνημείου συνδυάστηκαν διάφορες τεχνικές, τρόποι και τεχνικά μέσα, φτιάχτηκαν μηχανές και τρόποι μεταφοράς. Στην Ακρόπολη εργάστηκαν πάρα πολλοί δούλοι και έμπειροι τεχνίτες. Οι δημιουργοί της Ακρόπολης ήταν πρακτικοί άνθρωποι, με συσσωρευμένη μακραίωνη εμπειρία από άλλες κατασκευές.

Είμαστε περήφανοι που συμβάλλουμε στη διατήρηση και αναστήλωση ενός τόσο σημαντικού αρχαίου μνημείου. Και ταυτόχρονα νοιώθουμε μεγάλη ευθύνη γιατί η Ακρόπολη, καλλιτεχνικά και αρχιτεκτονικά, πλησιάζει την τελειότητα».

Ο Πάνος

Με πιο δύσκολες κι ευφάνταστες ερωτήσεις που σκαρφίστηκαν φίλοι μας από την Κοζάνη και την Αθήνα στριμώξαμε για τα καλό τον Πάνο Ζάχαρη, σκιτσογράφο και δημιουργό των κόμικς μας. Να τι μας είπε:

Ξεκίνησα να ζωγραφίζω από πολύ μικρός, ίσως από 1 έτους. Έκανα μουτζούρες, αλλά σιγά-σιγά μία μουτζούρα έμοιαζε με κάτι άλλο. Κι από τότε δε σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω. Και τώρα που μιλάμε και δε ζωγραφίζω, κάνω μεγάλη προσπάθεια. Δεν ξέρω τι να κάνω τα χέρια μου…
Σπάνια ζωγραφίζω χωρίς σκοπό. Συνήθως θέλω κάτι να πω και το σκίτσο είναι ο τρόπος που έχω για να το πω καλύτερα. Το κίνητρό μου είναι να μιλήσω γι’ αυτό που εμένα μ’ απασχολεί, με πονάει ή μου αρέσει. Προτιμώ να κάνω πολιτικά σκίτσα, σκίτσα που συνδέονται με το τι ζει κάθε μέρα ο κόσμος: εσείς, οι γονείς σας, εγώ, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου. Ταυτόχρονα, θέλω το σκίτσο να το διασκεδάζω, να το χαίρομαι και να το ευχαριστιέται κι ο αναγνώστης. Συχνά, εμπνέομαι απ’ αυτά που διαβάζω, τραγούδια που αγαπώ, ταινίες που βλέπω. Συνδυάζω την πραγματικότητα με την τέχνη και τη φαντασία. Μπορεί να έχω εμπνευστεί απ’ το ότι υπάρχει πόλεμος, αλλά μπορεί να μιλήσω για έναν πόλεμο, ο οποίος συνέβη παλιότερα. Έχω σπουδάσει Ιστορία και αυτό μ’ έχει βοηθήσει πολύ να ζωγραφίζω πράγματα που σχετίζονται με την Ιστορία. Ανάλογα επηρεάζει τα σκίτσα που κάνω η ψυχολογία μου. Όταν σκιτσάρω για τα Τέμπη ή τη φτώχεια, τότε αυτά που αισθάνομαι, ο θυμός, η οργή, η συγκίνηση ενσωματώνονται και αποτυπώνονται μέσα στη δουλειά μου.

Γενικά όσοι κάνουμε σκίτσα, δεν προσπαθούμε να φτιάξουμε ακριβώς την πραγματικότητα. Γι’ αυτή τη δουλειά υπάρχει η φωτογραφία. Εμείς προσπαθούμε να μεταφέρουμε στο χαρτί ή στην οθόνη μας (γιατί δουλεύουμε και στον υπολογιστή) την πραγματικότητα όπως θα θέλαμε να είναι, αλλάζοντάς την. Αλλιώς δεν έχει πλάκα, θα ήταν βαρετό! Η αλήθεια είναι ότι είμαι και λιγάκι αντιδραστικός. Ας πούμε αν ήταν όλα στρογγυλά στη Γη… εγώ μάλλον θα τα έκανα όλα τρίγωνα!
Αλλά επειδή ήμουν λίγο περίεργο παιδί, περισσότερο σοβαρός απ’ ό,τι θα έπρεπε, νόμιζα ότι δε θα τα κατάφερνα. Έλεγα ότι πρέπει να βρω μια πιο φυσιολογική δουλειά. Έφτασα 19-20 χρονών και τότε είπα ότι θα προσπαθήσω να γίνω σκιτσογράφος. Εσείς, όμως, αν θέλετε κάτι πολύ… να το κυνηγήσετε απ’ την αρχή!

 

Με τα χρόνια βέβαια κατάλαβα πως η δουλειά του σκιτσογράφου (όπως όλες οι δουλειές), όσο δημιουργική κι αν είναι, έχει και τα αρνητικά της. Εγώ, ας πούμε, έχω σοβαρά προβλήματα στα χέρια μου, τα οποία πρέπει να τα προστατεύω γιατί είναι τα βασικά εργαλεία της δουλειάς μου. Ή ότι δε φτάνει απλά το χιούμορ. Δε γίνεται όλη την ώρα να λες ατάκες ή να σκέφτεσαι αστεία. Χρειάζεται χιούμορ, αλλά είναι και κάτι που το μαθαίνεις, καλλιεργείται. Θέλει, επίσης, πολλή δουλειά και πειθαρχία για να μάθεις μεθόδους και τεχνικές, να κοπιάζεις για να βελτιώνεσαι.

Τρυπώσαμε στο γραφείο της δουλειάς του και τον ακολουθήσαμε φτιάχνοντας  ένα σκίτσο βήμα-βήμα… Δες κι εσύ στις επόμενες σελίδες!

 

Σ’ αυτό το τεύχος κάθε στάση μας δεν αφορά μία χώρα, αλλά περισσότερες: από την Τυνησία στην Ελλάδα και από την Ελλάδα στην Αγγλία και τη Γερμανία. Κι αυτό γιατί θα γνωρίσουμε εργαζόμενους μετανάστες που έφυγαν από τις πατρίδες τους για να αναζητήσουν αλλού καλύτερη δουλειά, καλύτερη ζωή

ΦΑΧΝΤ ΕΣΑΙΝΤ \ Τυνήσιος εργαζόμενος σε τηλεφωνικό κέντρο στην Ελλάδα
Εργάζομαι ως πωλητής μιλώντας με πελάτες άλλων χωρών. Ξεκινάω τη βάρδιά μου στις 10 το πρωί από Δευτέρα έως Παρασκευή… είμαστε μετανάστες από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης σύγχρονοι σκλάβοι της εταιρίας. Το χειρότερο είναι ότι πολύ συχνά μας ανανεώνουν τη σύμβαση κάθε μήνα, χωρίς να ξέρουμε τι θα γίνει τον επόμενο… Παρόλο που μας δείχνουν με αριθμούς τα τεράστια κέρδη τους και πόσο αυξάνονται κάθε χρόνο, δε σκέφτονται καν να μας ανταμείψουν για τη σπουδαία δουλειά που κάνουμε. Μόνο μας φέρνουν μερικά κομμάτια πίτσα και δύο μπουκάλια σόδα… Έχω πάθος με αυτό που κάνω! Μαθαίνω καθημερινά και απολαμβάνω να βελτιώνω τις δεξιότητές μου.
Απ’ όταν ήρθα στην Ελλάδα, μου έλεγαν πως απαγορεύεται από το νόμο να γίνω μέλος κάποιου σωματείου. Πριν λίγους μήνες, όμως, ακούσαμε μια φήμη για αύξηση μισθών. Περιμέναμε όλοι να δούμε τι θα γίνει στις αρχές του χρόνου… Αποδείχθηκε πως ήταν ένα όνειρο. Τότε, ένας γενναίος Τυνήσιος εργάτης άρχισε να μιλά γι’ αυτό σε μια ομάδα Τυνήσιων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Περίπου 700 άτομα υπογράψαμε ένα κείμενο μέσα σε λίγες μέρες. Μετά, επικοινωνήσαμε με ανθρώπους από το Σωματείο Τηλεπικοινωνιών (ΣΕΤΗΠ), που για χρόνια αγωνίζονταν για τα δικαιώματά μας χωρίς να μας γνωρίζουν, αφού φοβόμασταν ότι θα απολυθούμε αν τους μιλούσαμε στην είσοδο της εταιρίας.
Κάνουμε συγκεντρώσεις, απεργίες και διαδηλώσεις. Το πιο σημαντικό είναι ότι ενωθήκαμε σαν αδέρφια και σηκώσαμε το ανάστημά μας για τα δικαιώματά μας. Καταφέραμε να ιδρύσουμε το δικό μας σωματείο κι αναγκάσαμε τις δύο κορυφαίες εταιρίες τηλεπικοινωνιών της κώρας να συζητήσουν μαζί μας για τις συνθήκες εργασίας μας. Σ’ αυτόν τον αγώνα μάς υποστήριξαν συνάδελφοι από τα Χανιά, τη Θεσσαλονίκη, ακόμα και από Τυνησία, Τουρκία, Ινδία, Γαλλία, Πορτογαλία κ.ά. Ποτέ δε ζητήσαμε περισσότερα απ’ όσα αξίζουμε! Είμαστε το καύσιμο αυτών των εταιριών! Εμείς φέρνουμε τα πλούτη τους και το μόνο που ζητάμε είναι δίκαιους μισθούς και ίσα δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους.

Θυμάμαι ήταν Σάββατο απόγευμα, είχαμε συνέλευση και καλέσαμε και τους δημοσιογράφους να απεργήσουν μαζί μας. Ήταν η πρώτη φορά κι έτσι μας ρώτησαν: «Μα πώς να απεργήσουμε, τι πρέπει να κάνουμε;». Όλοι μαζί δεν αφήσαμε σταθμό τρένων και μετρό που να μη μοιράσουμε ανακοινώσεις με σκοπό να ενημερώσουμε εμείς τον κόσμο, αφού τα Μέσα Ενημέρωσης ανήκαν στην εργοδοσία. Έτσι, τα αιτήματά μας υποστηρίζονταν απ’ όλες τις οικογένειές μας κι άλλους εργαζόμενους. Πρώτη φορά συναντήσαμε τέτοιο κύμα αλληλεγγύης. Μετά από σχεδόν 15 μέρες απεργίας, βγήκαμε νικητές!

Ο αγώνας συνεχίζεται…
Πολύ πρόσφατα μας ανακοίνωσαν πως σκοπεύουν να κλείσουν οριστικά την επιχείρηση και να μεταφέρουν αλλού την παραγωγή, όπου δεν ισχύουν τα δικαιώματα που έχουμε εμείς. Όμως, εμείς ξέρουμε… Τίποτα δεν αλλάζει από μόνο του, όσο άδικο ή παράλογο κι αν είναι. Χρειάζεται να σκεφτούμε «τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό;»

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΕΓΡΕΜΗΣ \ Σιδηροδρομικός στο Λονδίνο της Αγγλίας: Είμαι ταμίας σε σταθμό των σιδηροδρόμων της Βρετανίας, εδώ και 8 χρόνια. Δουλεύω εφτάωρες βάρδιες, πολλές Κυριακές και αργίες. Πουλάω εισιτήρια και βοηθώ εκατοντάδες ανθρώπους να φτάσουν στον προορισμό τους, καθώς το σιδηροδρομικό δίκτυο της Βρετανίας είναι πολύπλοκο. Υπάρχουν πολλά είδη εισιτηρίων που ειδικά τις ώρες αιχμής είναι πανάκριβα… Κι επειδή τα ενοίκια είναι κι αυτά απλησίαστα, πολλοί εργαζόμενοι αναγκάζονται να ζουν εκτός Λονδίνου και να χρυσοπληρώνουν καθημερινά για να μετακινηθούν.

Μας ενώνουν η δουλειά και οι αγώνες μας!
Στον σιδηρόδρομο δουλεύουμε συνολικά 100.000 εργαζόμενοι: καθαριστές, μηχανικοί, μηχανοδηγοί κ.λπ. Με τη δουλειά όλων μας, οι ιδιωτικές εταιρίες που τους ανήκουν οι σιδηρόδρομοι έβγαλαν μόνο μέσα σε 1 χρόνο 9.2 δισεκατομμύρια λίρες από τους επιβάτες και τα εμπορικά φορτία και 21.1 δισεκατομμύρια ως δώρο από την κυβέρνηση για να καλύψουν τα έξοδά τους. Δηλαδή ο λαός της Βρετανίας πλήρωσε πάνω από 30 δισεκατομμύρια λίρες, είτε ταξίδεψε με το τρένο, είτε όχι!
Το σωματείο μας, το ΚΜΤ (- Συνδικάτο Σιδηροδρόμων, Ναυτικών και Μεταφορών) είναι το πιο διάσημο και μαχητικό συνδικάτο της Βρετανίας με πάνω από 80.000 μέλη. Για παράδειγμα, έχουμε καταφέρει όλοι οι εργαζόμενοι, είτε Βρετανοί είτε ξένοι, να έχουμε τα ίδια ωράρια και τους ίδιους μισθούς. Πριν λίγους μήνες νικήσαμε σε μια μεγάλη απεργία. Ζητούσαμε αυξήσεις στους μισθούς και να μη γίνουν απολύσεις που θα μείωναν τα μέτρα ασφαλείας. Τότε, μάλιστα, μίλησα στους συναδέλφους μου για το έγκλημα στα Τέμπη στην Ελλάδα και σοκαρίστηκαν γιατί κατάλαβαν ότι τα ίδια θα γίνουν κι εδώ αν περάσουν τα σχέδια της βρετανικής κυβέρνησης.

• Η Ευρωπαϊκή Ένωση δε φτιάχτηκε για να προστατεύει τους λαούς, αλλά τους λίγους της Ευρώπης με σκοπό αυτοί να εκμεταλλεύονται τους πολλούς και ταυτόχρονα να προστατεύονται από τους ανταγωνισμούς τους με τους λίγους των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας κι άλλων ισχυρών χωρών.
• Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει για αξίες της όσα μας εξοργίζουν: τους πολέμους και την προσφυγιά, τη φτώχεια, την ανισότητα.
• 95 εκατομμύρια εργαζόμενοι είναι φτωχοί, δηλαδή στερούνται βασικά αγαθά
• Το 2023 έφτασαν 380.000 ξεριζωμένοι κι άλλοι 3.760 χάθηκαν στη Μεσόγειο, από χώρες που γνώρισαν τον πόλεμο με τη συμμετοχή και της ΕΕ.

 

Είμαι ένα παιδί, ίσως ένα 10χρονο αγόρι στην Αθήνα ή στη Νέα Υόρκη, ίσως είμαι ένα 11χρονο κορίτσι στη Γάζα ή στην Οδησσό, θέλω να έχω όσο φαγητό και νερό χρειάζομαι και να δέχομαι τη φροντίδα των γιατρών, να απολαμβάνω τη μόρφωση σε ένα όμορφο και σύγχρονο σχολείο, να ζω ειρηνικά στη χώρα μου, να πιστεύω σε όποια θρησκεία θέλω ή και σε καμία… να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να είσαι ασφαλής, να αμείβεσαι απ’ τη δουλειά σου τόσο ώστε να συντηρείς το σπίτι σου και την οικογένειά σου, να προλαβαίνεις να ξεκουράζεσαι, να χαίρεσαι τις τέχνες και τα ταξίδια, να αθλείσαι. Ο μπαμπάς ή η μαμά μου, ίσως δουλεύει υπάλληλος σε μια μεγάλη εταιρεία, ίσως είσαι πρόσφυγας, ίσως είσαι δάσκαλος, νοσηλευτής, αγρότης ή γιατρός…

«Πολλοί άνθρωποι εκτός Παλαιστίνης με ρωτούν: “Γιατί δεν φεύγετε,” _”Πού πρέπει πάμε; ” Η Γάζα είναι …αναγκάζομαι να τους εξηγήσω τι σημαίνει σπίτι. Εκεί που μένω, …που μένουμε τώρα  έχουμε τα χρήματά μας, όλα τα χαρτιά μας, τα πιστοποιητικά μας, όλες τις αναμνήσεις μας, όλα τα άλμπουμ μας-ακόμα και την κούνια μας…»

Πράγματι, ο Παλαιστίνιος ποιητής και καθηγητής Πανεπιστημίου Ρεφαάτ Αλαρίρ δεν έφυγε ποτέ από την πατρίδα του. Αν και μπορούσε να ζήσει οε πολλές άλλες χώρα δουλεύοντας σε μεγάλα πανεπιστήμια, αυτός προτίμησε να εργαστεί ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γάζας. Προτίμησε να διδάσκει ποίηση και τέχνη τους Παλαιστίνιους φοιτητές, τους αυριανούς λογοτέχνες της πατρίδας του.

Αγαπούσε πολύ τον Σαίξπηρ, ενώ δεν παρέλειπε να διδάσκει και ισραηλινή λογοτεχνία στους φοιτητές του. «Όταν σπάσουμε τα τείχη της απομόνωσης και της κατοχής θα δούμε ότι πολλοί Εβραίοι σε όλο τον κόσμο συντάσσονται με τον σκοπό μας», έλεγε.
Ήξερε ότι ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού πρέπει να γίνει υπόθεση των λαών όλου του κόσμου. Αυτός ήταν και ο λόγος που καλούσε τους νέους λογοτέχνες να μάθουν αγγλικά, για να «σπάσουν» τη δυσκολία της γλώσσας και να πουν τις ιστορίες τους, τις ιστορίες της Παλαιστίνης…

Ο Ρεφαάτ Αλαρίρ γεννήθηκε και δολοφονήθηκε στη Shuja’iyya, μια από τις πιο πολυπληθείς γειτονιές της Γάζας, που σημαίνει θάρρος. Το τελευταίο του ποίημα, λίγες μόνο μέρες πριν σκοτωθεί, λέει τη δική του ιστορία, την ιστορία των γονιών του, τη μεγάλη ιστορία του λαού της Παλαιστίνης…

Αν πρέπει να πεθάνω, πρέπει να ζήσεις για να πεις την ιστορία μου για να πουλήσεις τα πράγματά μου για να αγοράσεις ένα κομμάτι ύφασμα και μερικούς σπάγκους, κάνε τον λευκό με μακριά ουρά ώστε ένα παιδί, κάπου στη Γάζα ενώ κοιτάει τον ουρανό στα μάτια… να δει τον χαρταετό, τον χαρταετό μου που έφτιαξες, να πετάει ψηλά

Η δολοφονία του σπουδαίου ποιητή Ρεφαάτ τον Δεκέμβριο του 2023 από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς έβγαλε στους δρόμους χιλιάδες σε όλο τον κόσμο με χαρταετούς στα χέρια.

 

Περισσότερα στα βιβλιοπωλεία της Σύγχρονης Εποχής.

Καλή ανάγνωση! Ανεμολάμνοντας!!