Τραγούδια της Άνοιξης

Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //

«Έστησε ο έρωτας χορό, με τον ξανθό Απρίλη. Κι η φύση βρήκε την καλή και την γλυκιά την ώρα. Και μεσ’ τη σκιά που φούντωσε και κλεί δροσιές και μόσχους ανακουστός κελαϊδισμός και λιποθυμισμένος!

-Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι είδες. Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια».

Διονύσιος Σολωμός.
………………..

Απρίλη μου! Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωμένε, καρδιά μου πως αντέχεις μέσα στην τόση αγάπη και την τόση ομορφιά…!

Στα περιβόλια μες τους ανθισμένους κήπους σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό. Και τον Χάρο θα καλέσουμε να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί…!

-Με γέλασαν μια χαραυγή της Άνοιξης τ’ αηδόνια. Με γέλασαν και μούπανε ο Χάρος δεν με παίρνει… Μη με παίρνεις Χάρε γιατί δεν με ξαναφέρνεις.

Τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια συναπαντούν την Άνοιξη.

-Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω. Άνοιξη Γιε π’ αγάπαγες κι’ ανέβαινες επάνω στο λιακωτό και κοίταζες, μα δίχως να χορταίνεις, άρμεγες με τα μάτια σου το φώς της Οικουμένης.
………………..

Άνοιξη και Νιάτα πάνε μαζί. Μάης και εργατιά πάνε μαζί. Λαϊκές κινητοποιήσεις , απεργίες, συγκεντρώσεις, πάθος και μαχητικότητα, πορείες Ειρήνης πάνε μαζί. Απρίλης και Μάης μουσική και τραγούδια πάνε μαζί!
………………..

Δεν μπόρεσε και τούτη την χρονιά, να προσπεράσει η Άνοιξη και ήρθε μαγεμένη με λουλούδια μυρωδιές και χρώματα.

Πικραμένη από την βαρυχειμωνιά, παρατημένη η νεραντζιά στην άκρη του δρόμου, πέταξε τους ανθούς της . Μήνυμα αγάπης, συναδέλφωσης και συντροφικότητας.

-Πρωτομαγιές, που βάφτηκαν στο αίμα… Πρωτομαγιά στο εκτελεστικό απόσπασμα 200 παλληκάρια!
………………..

Ξάνοιξε η μέρα, έγινε λαμπερή, το κόκκινο πλημμυρίζει τις πλατείες. Εργάτες κι αγρότες ενωμένοι. Μπράτσα δυνατά, πρόσωπα σκαμμένα κρατάνε τον κόσμο στα χέρια τους , γιομίζουν λουλούδια τις αγκαλιές τους. Θυμούνται κι ονειρεύονται νέους αγώνες , καινούργιες κατακτήσεις.
………………..

Μάη μου, πολύ Μάη μου και μεγάλη αντιφασιστική νίκη των Λαών.

Ασπρόμαλλα κεφάλια ξανανιώνουν , σεβάσμια τρόπαια ιερά. Κατέθεσαν το αίμα της ψυχής τους και για κείνους τους Μάηδες που δεν έλαμψαν και δεν φώτισαν ποτέ. Που θάφτηκαν στα μπουντρούμια, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και δεν γνωρίζεις τι τους ταιριάζει πιο πολύ , ο κότινος της Δόξας για το Ακάνθινο στεφάνι του λυτρωτή;

-Προχωράμε στην καρδιά της Άνοιξης , οχυρωμένοι την ελπίδα και την κόκκινη ψήφο στο χέρι , το μυαλό και την καρδιά.