Γράφει ο 2310net //
Το κείμενο αυτό γράφεται καθώς εξελίσσονται οι φοιτητικές εκλογές. Ως εκ τούτου δεν έχω γνώση των αποτελεσμάτων και της εξέλιξης της διαδικασίας. Γνωρίζω μόνο ότι στο Πάντειο (στην Πάντειο, πάντα έτσι θα είναι για τους Παντειακούς), διακόπηκε η διαδικασία όταν άγνωστοι έκλεψαν τις σφραγίδες.
Οι φοιτητικές εκλογές ήταν ανέκαθεν το highlight της χρονιάς ενός συνδικαλιστή. Ήταν κάτι σαν τελικός champions league. Όλη η σκληρή δουλειά της χρονιάς θα αποτυπωνόταν με νούμερα και θα αποτύπωνε τους συσχετισμούς για το επόμενο διάστημα.
Το πραγματικό επίδικο είχε σημασία μόνο για τις σχολές που χτυπούσαμε πρωτιές. Στις υπόλοιπες, πέντε πάνω, πέντε κάτω δεν άλλαζε κάτι επί της ουσίας, αφού ακόμα και όταν η συμμετοχή στα όργανα συνδιοίκησης των σχολών ήταν μεγάλη, επί της ουσίας σε λίγα πράγματα γινόταν καθοριστική. Άλλωστε, οι μεγάλες αποφάσεις δεν παίρνονταν στη Σύγκλητο και τις Γ.Σ. των τμημάτων και των σχολών, ούτε εκεί γινόταν ουσιαστική παρέμβαση αφού αυτή την κρατούσαμε για το δρόμο.
Οι σημερινοί 30φεύγα είχαν την ατυχία να ζήσουν στην πιο αμήχανη εποχή του φοιτητικού κινήματος. Τότε που προσπαθούσαμε να πιαστούμε από κάπου για να ξαναστήσουμε ένα κίνημα το οποίο κάποτε ήταν μαζικό, δυναμικό και συνέβαλε στην δημιουργία πολιτικής σκέψης και ταξικής συνείδησης μιας ολόκληρης γενιάς. Μέχρι που αυτή η γενιά ισοπεδώθηκε από τον οδοστρωτήρα ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Εκείνα τα χρόνια της αθωότητας μιλούσαμε για τη Σύνοδο της Μπολόνια, τη Συνθήκη της Λισσαβόνας. Φωνάζαμε στον Πέτρο Ευθυμίου να γυρίσει στο Λαμπράκη, θέλαμε το Χίλτον φοιτητική εστία και δίναμε ατελείωτες μάχες για το αν θα έπρεπε η ειδίκευση να βρίσκεται μέσα ή έξω από το πτυχίο. Χωρίς η Ανώτατη Εκπαίδευση να έχει τότε κάτι πιο επίκαιρο από την τυπική ισοτιμία ΑΕΙ-ΤΕΙ, καταφέρναμε κάθε δυο βδομάδες να κάνουμε ένα συλλαλητήριο, μια γενική συνέλευση, μια κινητοποίηση. Είχαμε κληρονομήσει την κουλτούρα, τις μορφές, τα ήθη και τα έθιμα του φοιτητικού κινήματος των 70s και 80s, αλλά μας έλειπε η μαζικότητα και κυρίως το ενδιαφέρον της μεγάλης μάζας των φοιτητών για αυτά που λέγαμε και κάναμε.
Κανείς μας τότε δεν μπορούσε να προβλέψει ότι πολύ σύντομα θα ερχόταν ένα τσουνάμι επίθεσης στην Ανώτατη Εκπαίδευση και θα φούσκωνε ένα δυναμικό φοιτητικό κίνημα το 2006. Δυστυχώς για μερικούς από εμάς ήταν ήδη αργά κι έτσι αφού σπέρναμε για χρόνια, όταν ήρθε η ώρα του θερισμού είχαμε πια αποφοιτήσει και τα βλέπαμε από μακριά, σαν παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές που βολοδέρναμε στα αλώνια και μόλις κρεμάσαμε τα παπούτσια μας είδαμε με χαρά και λίγη ζήλια την ομάδα μας να κουνάει το σεντόνι του champions league.
Ωστόσο οι φοιτητικές εκλογές ήταν πάντα μια ωραία μέρα. Όσο ωραία τέλος πάντων μπορεί να είναι μια μέρα στην οποία είσαι αναγκασμένος να βλέπεις καβλωμένα δαπιτάκια να βρίζουν από τα χαράματα μέχρι τα άλλα χαράματα με συνθήματα τον Τσε, άσβερκους πληρωμένους μπράβους της ΠΑΣΠ να θέλουν να εξασκήσουν πάνω σου απλά μαθήματα σοσιαλιστικού νταβατζιλικιού, βανάκια με ρέηντζερς και χρυσαυγίτες να κόβουν βόλτες, απογοήτευση στα μάτια των δικών σου που δεν μπορούν να καταλάβουν πως γίνεται εμείς να αγωνιζόμαστε για το δίκιο των φοιτητών και αυτοί να ψηφίζουν ΔΑΠ γιατί τους έδωσε σημειώσεις.
Ωραία μέρα ήταν πάντα γιατί ήσουν εκεί. Έβαζες το γούρικο μπλουζάκι με το οποίο πρόπερσι πήρες κάλπη, περίμενες να ανοίξει η κάλπη, είχες πάντα το νου σου για τις πιθανές νοθείες της ΔΑΠ (μεταξύ μας όσο και να είχες το νου σου αυτοί τις έκαναν και εσύ δεν έπαιρνες χαμπάρι), τα πανηγύρια, τα δάκρια χαράς, λίγες ώρες ύπνο πάνω στο έδρανο στις αδιάφορες κάλπες για να ξυπνήσεις φρέσκος τα χαράματα γιατί ήξερες ότι φέτος η «ψυχολογία είναι κόκκινη». Συνθήματα, φασαρίες, τσακωμοί για μια αφίσα με αυτούς που σήμερα έγιναν στελέχη πρώτης γραμμής στα κόμματά τους, άπειρες ώρες αφισοκόλλησης, τα γιγαντοπανό… Όλα αυτά που εξοργίζουν τους νεοφιλελέδες που θέλουν να βγάλουν τα «κόμματα» από τις σχολές. Όλα αυτά που τότε δεν ήταν απλά ζήτημα ζωής και θανάτου, αλλά κάτι παραπάνω.
Με την απόσταση των χρόνων που πέρασαν πια θυμάμαι τις φοιτητικές εκλογές σαν την πιο ωραία εμπειρία των φοιτητικών μου χρόνων. Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια κάθε μέρας και νύχτας πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από αυτές. Και αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, αυτή θα ήταν η στιγμή που θα διάλεγα να ξαναζήσω.
Καλή ξεκούραση σε όλους και όλες που έδωσαν τη μάχη και φέτος με την ελπίδα να ευχαριστήθηκαν κάθε στιγμή!
